Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

«Ωραίος ο μύθος περί Χριστού…». Με αυτά τα λόγια άρχισε ένας ιερέας το κυριακάτικό του κήρυγμα στην Εκκλησία. Ήμουν στην εφηβεία, όταν ήμουν παρών σε αυτό το κήρυγμα που το κράτησα μέσα μου ως κάτι από τα πιο συγκλονιστικά που έχω ακούσει από άμβωνος. Μέσα στα αναρίθμητα υπαρξιακά ερωτήματά μου, στις προσωπικές μου αμφισβητήσεις, και στα αναπάντητα γιατί, ήρθε ένας φωτισμένος παπάς να σπάσει το γυάλινο κατασκεύασμα που δυστυχώς έχουμε φτιάξει οι περισσότεροι Χριστιανοί και μέσα εκεί έχουμε κλείσει το Χριστό, όπως τον θέλουμε και βολεύεται ο καθένας μας. Κάθε χρόνο που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, έρχεται έντονα στο μυαλό μου αυτή η φράση. Δυστυχώς, αυτή τη γιορτή η «χριστιανική» Ευρώπη και Αμερική και η «ορθόδοξη» Ελλάδα την έχουμε καταντήσει αγνώριστη. Ειδικά στην Ελλάδα, μια ματιά να ρίξει κανείς γύρω του, σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει την παράδοσή μας και την ορθόδοξη θεολογία περί της γέννησης του Χριστού. Εύκολα όμως θα συναντήσεις πολύχρωμα λαμπάκια, πλαστικά χαμόγελα, εορταστικ

Όχι, το ερώτημά μου δεν έχει ελεγκτικό ύφος, ούτε η πρόθεσή μου είναι να σε μαλώσω. Άσε που μπορεί να είμαστε και συνομήλικοι. Άλλωστε, το μήνυμα που εισπράττω, όταν σε βλέπω στην τηλεόραση είναι ότι δεν δέχεσαι υποδείξεις και παρατηρήσεις ειδικά από αγνώστους. Μέχρι ένα σημείο καλά κάνεις. Το ερώτημα είναι περισσότερο απορία δική μου και όσα θα διαβάσεις κάποιες σκόρπιες σκέψεις. Ψάχνοντας λοιπόν, ίσως καταλάβω τι κάνεις, ίσως καταλάβεις κι εσύ. Δεν θα σε πω κουκουλοφόρο, ούτε γνωστό άγνωστο. Άλλωστε έχω την αίσθηση ότι κάπου σε ξέρω. Όχι, μη φοβάσαι. Δεν θα σε καταδώσω στην αστυνομία. Εννοώ ότι από αυτά τα μονοπάτια του μυαλού, της ψυχής και της αγωνίας, πέρασα κι εγώ. Συχνά, ακόμη εκεί τριγυρίζω. Μόνο που προσπαθώ να λύσω τους γρίφους μου όχι καίγοντας τη σημαία, αλλά διαβάζοντάς την. - Γιατί λοιπόν καις τη σημαία; Μήπως είναι για σένα απλά ένα άχρηστο πανί, όπως λένε κάποιοι γύρω σου; Τότε γιατί δεν φέρνεις κάποια υφάσματα και από το σπίτι σου; Γιατί δεν καις και κάποια από τα ρούχ

Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την απαγόρευση ανάρτησης του Εσταυρωμένου Χριστού στις σχολικές αίθουσες της Ιταλίας αναθέρμανε τη «συζήτηση» στη χώρα μας για τη σχέση κράτους – Εκκλησίας, το περιεχόμενο της θρησκευτικής εκπαίδευσης στα ελληνικά σχολεία και τη γενικότερη στάση του κράτους απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο. Η λέξη συζήτηση είναι σε εισαγωγικά, γιατί τις περισσότερες φορές αυτό που εισπράττω εγώ είναι ένα ακατάσχετο παραλήρημα, φλύαρο, ανεδαφικό και ανέξοδο για την έννοια της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Κι εδώ ακριβώς θέλω να σταθώ. Αυτοί που ζητούν τώρα την αποκαθήλωση των θρησκευτικών συμβόλων από τις σχολικές τάξεις είναι αυτοί που απαιτούν από χρόνια τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε άοσμο, άγευστο, ψυχρά εγκυκλοπαιδικό. Βέβαια, δεν θα έλεγαν όχι και στην κατάργησή του. Αντιδρούν επίσης στην επισήμανση και διέγερση της εθνικής, ιστορικής και πολιτισμικής μνήμης, στα πλαίσια ενός άκρως επικίνδυνου διεθνισμού.

Ο Χριστός μας αγαπάει δωρεάν Χριστός Ανέστη! Είμαστε ακόμη στην πασχαλινή περίοδο και υπό φυσιολογικές συνθήκες συνειδητής εκκλησιαστικής ζωής, το αναστάσιμο χαρμόσυνο μήνυμα πρέπει να διαποτίζει μόνιμα τη ζωή μας. Είναι δυσάρεστη όμως η ανάγκη να επισημάνουμε μία ενοχλητική όσο και απαράδεκτη αντινομία που συναντάμε κάθε χρόνο στους ναούς, την περίοδο της Μ. Εβδομάδας. Μέσα στον πλούτο της υμνογραφίας της Μεγάλης Πέμπτης είναι θλιβερό να βλέπεις κάποιους πιστούς να στεριώνουν χαρτονομίσματα πάνω στον Εσταυρωμένο ή να κρεμάνε λουλουδάτα στεφάνια στα χέρια και στο κεφάλι του Κυρίου. Κι όλα αυτά ενώ ψάλλουμε ότι ο Ιούδας «ἀργυρίῳ πέπρακε (πούλησε), τόν μάννα χορτάσαντα τόν ἄνθρωπον». Τι νομίζουμε; Με τα λουλούδια ξαλαφρώνουμε το Χριστό από το Πάθος; Το Πάθος του Κυρίου ήταν πραγματικό και ο Χριστός θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία. Αυτό που Τον ευχαριστεί είναι η διόρθωση της ζωής μας, η τήρηση των εντολών Του και να ανθήσει ο λόγος Του στις καρδιές μας. Κατά την περιφορά του Επιταφίου

Πόσο κοστίζει η Παιδεία; Πόσο κοστίζει η παιδεία; Αρχίζουν σιγά σιγά να εμφανίζονται στα Μ.Μ.Ε. αναλύσεις «ειδικών» για το πόσο επιβαρύνεται η κάθε ελληνική οικογένεια που έχει παιδί στη Γ΄ Λυκείου από τα φροντιστήριά του. Τα νούμερα εντυπωσιακά, το συμπέρασμα για την έλλειψη της δωρεάν παιδείας μόνιμο. Στην εφημερίδα «Το Βήμα» της 7ης Απριλίου δημοσιεύθηκε ένα κείμενο της συναδέλφου κυρίας Εριέττας Δεληγιάννη-Κώτση (φιλολόγου Λυκείου, διδάκτορος Αρχαιολογίας), με τίτλο «Ποιος είναι ο καλός καθηγητής της Γ΄ Λυκείου;» Δεν γνωρίζω προσωπικά τη συνάδελφο, αλλά χάρηκα πολύ που διάβασα ένα κείμενο με ζωντανό και ουσιαστικό λόγο, στηριγμένο στην πραγματικότητα, μακριά από τις συνθηματολογίες και τις κοινοτυπίες του ξύλινου και πολιτικάντικου λόγου των κομματικών συνδικαλιστικών παρατάξεων. Με βάση τις δύο παραπάνω αφορμές, έχω να καταθέσω κάποιες σκέψεις. Κατ’ αρχάς, είναι λυπηρό που στη συντριπτική πλειοψηφία της νεοελληνικής κοινωνίας η παιδεία μεταφράζεται ως εκπαίδευση και το ρήμα «αξίζε

Ημέρα «πένθους» η 25η Μαρτίου Έχουμε βαρεθεί τέτοιες μέρες να διαβάζουμε και να ακούμε από διάφορους για την ανατροπή των «μύθων» του 1821. Ψέμμα το κρυφό σχολειό, μύθος το λάβαρο της Επανάστασης, προδότης και αντίθετος με τον ξεσηκωμό ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄. Το στοιχειώδες πρώτο μάθημα της Ιστορίας στο σχολείο και στους πρωτοετείς φοιτητές στο Πανεπιστήμιο, αλλά και το στοιχειώδες μάθημα λογικής για όλους τους νοήμονες, είναι ότι δεν μπορείς να καταλάβεις ένα ιστορικό γεγονός ή να αποτιμήσεις σωστά την προσφορά ενός ιστορικού προσώπου, αν δεν τα κρίνεις με τα δεδομένα της εποχής τους. Πώς να καταλάβεις, βρε αδερφέ, τα προβλήματα μεταφοράς ανθρώπων και εμπορευμάτων, κατά το 18ο αιώνα μέσα στη Mercedes σου και με 180 χλμ. στην Εθνική οδό; Επίσης, στοιχειώδης επιστημοσύνη επιβάλλει τη χρήση παραπομπών για ό,τι ισχυρίζεσαι και γράφεις. Στην επιχείρηση «κατάρρευση των μύθων του 21» ούτε το ένα ούτε το άλλο ισχύει. Για καιρό τώρα μασάνε την καραμέλα που τους έδωσαν οι κομματάρχες τους. Μ

Η Μαρία κι ο Χαρίδημος Η ιστορία είναι αληθινή, αλήθεια σας το λέω… Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε κάπου εδώ κοντά, ένα ζευγάρι, όχι και τόσο προκομμένο. Η Μαρία κι ο Χαρίδημος. Ζούσαν σε ένα σπίτι, που τους το είχε παραχωρήσει μια κοινή φίλη τους με ένα παράξενο όνομα. Τη λέγανε Κοινωνία Κοινηγνώμη. Το σπίτι είχε παλιώσει αρκετά. Τα παράθυρα κι οι πόρτες ήταν σπασμένα και έμπαζαν από παντού, το ταβάνι έτοιμο να πέσει, εξοπλι-σμό δεν είχε… δραματική κατάσταση…. Του Χαρίδημου δεν ίδρωνε πολύ το αυτί του, ήταν κομματάκι αχαῒρευτος. Άλλα πράγματα τον ενδιέφεραν. Του άρεσαν πολύ οι δημόσιες σχέσεις και τον ένοιαζε και κάτι άλλο…πώς το λένε, πώς το λένε….α, το βρήκα!! Πολιτικό κόστος.. - «Βρε, ανεπρόκοπε, θα καθίσεις ποτέ να συζητήσουμε για το σπίτι μας; Θα πέσει να μας πλακώσει», του έλεγε συνέχεια η Μαρία, αλλά τίποτε αυτός. Περνούσε ο καιρός, αλλά τίποτε ο Χαρίδημος. Ώσπου μια μέρα (πώς του ήρθε κι αυτού…) κάλεσε τη Μαρία σε διάλογο!!! Όλοι στη γειτονιά, αλλά και η φίλη τους η Κοινωνία,

Μία εναλλακτική διδακτική πρόταση για τη Γ΄ Λυκείου Σίγουρα δύσκολο το έργο μας στην Γ΄ Λυκείου. Από τη μία οι επερχόμενες Πανελλαδικές εξετάσεις, από την άλλη η μία ώρα εβδομαδιαίως και το κλίμα απαξίωσης (...δυστυχώς κι από συναδέλφους).

Μια εναλλακτική πρόταση για την απεργία Δεν είναι τουλάχιστον υποκριτικό και σκανδαλιστικό σε περίοδο που όλος ο κόσμος δεινοπαθεί οικονομικά και αρκετοί απολύονται από τις εργασίες τους να κάνουμε απεργία για αύξηση του μισθού μας; Όχι ότι είμαστε καλοπληρωμένοι, αλλά δεν είμαστε και στην τελευταία τρύπα της φλογέρας. Τι προτείνω λοιπόν; Τριήμερη, ιδιότυπη απεργία, κατά την οποία θα δουλεύουμε κανονικά και θα πούμε στις οικονομικές υπηρεσίες του Υπουργείου να δε-σμεύσει το μέρος του μισθού μας που αναλογεί στην περίοδο αυτή και να διατεθεί σε συνανθρώπους μας που έχουν πραγματική ανάγκη και μεγάλη οικονομική δυσχέρεια. Κι εκεί, ανάμεσα στα μαθήματά μας να μιλήσουμε στα παιδιά για την ανήθικη απληστία του πολιτισμού μας, που εν πολλοίς ευθύνεται για την οικονομική κρίση που μαστίζει τον πλανήτη μας, για την αυτάρκεια και την οικονομία ως αρετές και δείγματα πνευματικά ώριμου ανθρώπου, για τη νεοελληνική τεμπελιά και το αραλίκι ως ασθένεια και αιτία για πολλά δεινά, για τους πλουτοκράτε

- Φαντάζομαι ότι οι συνάδελφοι καθηγητές (συνδικαλιστές ή μη, δεν έχει σημασία) που ζητούν ποιότητα στην παιδεία είναι αυτοί που διαθέτουν χρόνο για την επιστημονική τους κατάρτιση, διαβάζουν βιβλία, επιμορφώνονται γενικώς στην ειδικότητά τους, αλλά και φροντίζουν να αποκτήσουν πολύπλευρη πνευματική καλλιέργεια. - Φαντάζομαι ότι οι συνάδελφοι καθηγητές που ζητούν ποιότητα στην παιδεία δεν είναι αυτοί που κάνουν μάθημα με ξερό και στείρο μονόλογο, αλλά χρησιμοποιούν σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους (π.χ. διάλογο με τους μαθητές, ομαδοσυνεργατική, μέθοδο project), οπτικοακουστικά μέσα, κ.λ.π. - Φαντάζομαι ότι οι συνάδελφοι καθηγητές που καταδικάζουν την αστυνομική και κρατική βία δεν είναι αυτοί που απευθύνονται στους μαθητές τους με ευγενικούς χαρακτηρισμούς, όπως «σκάσε», «τσακίσου», «γαϊδούρι», ούτε ασκούν καταχρηστικά τη δική τους εξουσία, που πηγάζει από την αυθεντία τους. - Φαντάζομαι ότι οι συνάδελφοι καθηγητές που πιστεύουν στα οράματα, την αυτενέργεια και τον αντίλογο τ

Οι Τρεις Ιεράρχες και ο εκκλησιασμός των μαθητών Πέρασε η γιορτή των τριών Ιεραρχών με τον καθιερωμένο εκκλησιασμό των εκπαιδευτικών και των μαθητών των σχολείων. Γενικά, ο εκκλησιασμός των μαθητών αποτελεί ένα θεσμό του ελληνικού σχολείου. Υπάρχει και σχετική εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας, η οποία ρυθμίζει το θέμα αυτό. Βέβαια, στην πράξη αυτό που συμβαίνει είναι η πραγματοποίησή του καθώς και η συχνότητα προσέλευσης των μαθητών στο «σχολικό εκκλησιασμό» να εξαρτάται βασικά από το μεράκι ή τη διάθεση των καθηγητών, κυρίως των θεολόγων. Κατά τη γνώμη μου, το βασικότερο πρόβλημα είναι άλλο και κρύβεται πίσω από τα εξής ερωτήματα, ιδιαίτερα επίκαιρα λόγω του εκκλησιασμού της 30ης Ιανουαρίου: - Είναι μια σχολική εκδήλωση, όπου «χωράνε» οι απουσίες για όποιο μαθητή δεν παρίσταται και δικαιολογείται το υποχρεωτικό του πράγματος ή είναι μια εκκλησιαστική σύναξη με όλες τις θεολογικές της προεκτάσεις, οπότε όλα τα ανωτέρω ηχούν από αστεία έως απαράδεκτα; - Λαμβάνεται μέριμνα από τους καθη

Η γυναίκα του Καίσαρα Ανοιχτή επιστολή προς την ΟΛΜΕ και όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται τίμια (…γνωστό αυτό), όπου Καίσαρας ο εκπαιδευτικός χώρος και γυναίκα του (…ή τουλάχιστον επίδοξη) η ΟΛΜΕ. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπάρχουν πολλές ενστάσεις αν ισχύει το ένα ή και το άλλο. Τη λέξη «διάλογος» έριξε στο τραπέζι η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και κοντεύει να διαλυθεί το συνδικαλιστικό σύστημα «εις τα εξ ων συνετέθη». Παρακολουθούμε αμήχανα απίστευτη «συναδελφική» αλληλοκατηγορία, με υπονοούμενα ή ευθείες βολές, παρελθοντολογία και τον καθένα να διεκδικεί το προνόμιο του αλάθητου και ιδεολόγου αγωνιστή. Δείγμα δημοκρατίας θα πει κάποιος. Μάλλον δεν την έχω καταλάβει σωστά. Εμένα μου θυμίζει το γνωστό τηλεοπτικό – διαφημιστικό καβγά των νοικοκυρών σε ποια ανήκει το κρεμασμένο σεντόνι. Τα σχολικά βιβλία που διδάσκουμε στις τάξεις περιγράφουν το διάλογο ως μία διαδικασία που γεφυρώνει τις διαφορέ