Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς δεν γίνεται τίποτε. Λογικά δεν γίνεται τίποτε. Τα λεπτά της ώρας κυλούν με τον ίδιο ακριβώς ρυθμό. Ούτε πιο αργά και βασανιστικά ούτε πιο γρήγορα και χαρούμενα. Η μέρα διαδέχεται τη νύχτα και η νύχτα διαδέχεται τη μέρα με τον ίδιο ακριβώς στερεότυπο τρόπο. Όπως και αιώνες τώρα. Κατάλαβες; Τίποτε περίεργο ή διαφορετικό. Όλα είναι εξηγήσιμα. Μόνο ο χρόνος κυλάει. Τίποτε άλλο. Στάσου τώρα να πάω να δω στην πόρτα γιατί ακούω θόρυβο. Μπα, δεν είναι τίποτε… . Αλλά, για κάνε ησυχία γιατί ακούω ψιθύρους. Παράξενο! Δεν βλέπω κανένα αλλά κάτι ακούω. «….Λοιπόν, να που συναντιόμαστε ξανά. Αμέτρητες φορές έως τώρα. Και κάθε φορά γρήγορα και σιωπηλοί. Τώρα όμως θα βρεις δυο λεπτά να σου πω δυο κουβέντες. Έλα, μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Είσαι ο Θάνατος και είμαι η Αγάπη». Ο Θάνατος κοντοστάθηκε. Έτσι από περιέργεια να ακούσει. Κανείς δεν του είχε μιλήσει ως τώρα. Μόνο θρήνους και παρακάλια άκουγε σε όλη του τη ζωή. Ζωή; Χα, χα, χα… Έχει ο Θάνατος Ζωή; Προ

Στα πλαίσια του μαθήματος των Θρησκευτικών της Γ΄ Λυκείου δόθηκε ένα ερωτηματολόγιο στους μαθητές. Ζητήθηκε να απαντήσουν ανώνυμα σε ερωτήσεις που έχουν σχέση με το ανθρώπινο σώμα, την αγάπη, τον έρωτα, το γάμο και την οικογένεια ( διδακτικές ενότητες 10, 11 και 12 του σχολικού βιβλίου ). Σύνολο ερωτηματολογίων: 115 Οι απαντήσεις που δόθηκαν για το ανθρώπινο σώμα είναι οι παρακάτω ( σε αριθμό μαθητών και επί τοις εκατό ):   Τ Ο Σ ΩΜΑ Π ρ ό τ α σ η Σωστό Λάθος Το ανθρώπινο σώμα είναι κατώτερο από την ψυχή 67 – 58,3% 48 – 41,7% Υπεύθυνο για την αμαρτία είναι το σώμα 19 – 16,5% 96 – 83,5% Στη Δευτέρα Παρουσία θα αναστηθούν μόνο οι ψυχές 70 – 60,9% 45 – 39,1% - Ασχολούνται οι νέοι άνθρωποι υπερβολικά με την εξωτερική τους εμφάνιση; καθόλου   ( 4 – 3,5% )                 λίγο ( 22 – 19,2% )                    αρκετά ( 89 – 77,3% ) Π ρ ό τ α σ η καθόλου λίγο μέτρια

Κάπου διάβασα αυτή την ιστορία…. Κάποτε ήταν μια τυφλή κοπέλα, η οποία μισούσε τον εαυτό της που δεν μπορούσε να δει. Σε όλες τις δύσκολες στιγμές είχε δίπλα της τον αγαπημένο της, ο οποίος της έδινε κουράγιο. Η κοπέλα τού έλεγε συχνά ότι εάν κάποια μέρα μπορούσε να δει, θα τον παντρευόταν. Μια μέρα, κάποιος της χάρισε δυο μάτια. Κανονίστηκε η επέμβαση και μετά από λίγες ημέρες μπορούσε πλέον να βλέπει κανονικά. Είδε και τον αγαπημένο της. Εκείνος τη ρώτησε γεμάτος λαχτάρα: «Τώρα που βλέπεις, θα με παντρευτείς;» Η κοπέλα όμως έκπληκτη, είδε ότι και ο αγαπημένος της ήταν τυφλός. Σοκαρισμένη, αρνήθηκε να τον παντρευτεί. Το αγόρι έφυγε δακρυσμένο και εξαφανίστηκε πλέον από τη ζωή της. Μετά από λίγο καιρό, της έγραψε ένα γράμμα με τις παρακάτω λέξεις: «Αγάπη μου, απλά σε παρακαλώ να προσέχεις τα μάτια μου…» Είναι αληθινή ιστορία; Τι σημασία έχει; Η αγάπη δεν είναι το παράθυρο για να δούμε πέρα από το προφανές; Δεν είναι η απάντηση σε όλα τα αδιέξοδα και το αδιέ

Προσοχή: Το παρόν άρθρο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Εξάλλου, ο ένας εκ των δύο χαρακτήρων τείνει να εξαφανιστεί. Μια φορά και έναν καιρό, ένας δεσπότης που ζούσε στο κέντρο του κόσμου αποφάσισε να επισκεφτεί έναν επίσκοπο που έμενε σε ένα καλύβι στο χείλος του γκρεμού. Έβαλε τα χρυσά μανικετόκουμπα, δέχτηκε το άνοιγμα της πόρτας από τον διάκο του, κάθισε στο πίσω δεξιά κάθισμα του αυτοκινήτου – νόμιμου και προβλεπόμενου δώρου της πολιτικής εξουσίας. Όταν έφτασε, βρήκε τον επίσκοπο με ένα τριμμένο ράσο να σκαλίζει ένα κηπάκο ιδρωμένος. Μετά τον καθιερωμένο αδελφικό ασπασμό μπήκαν μέσα στο καλύβι. Ο δεσπότης προσπάθησε να βολευτεί σε μια καρέκλα που έτριζε σε κάθε κίνηση, περιμένοντας τον καφέ και το νεράκι που του πρόσφερε η αγάπη του επισκόπου. Όταν ο επίσκοπος βγήκε από το κουζινάκι με τα φιλέματα στα χέρια, είδε το δεσπότη να περιεργάζεται μια ζωγραφιά που βρισκόταν πάνω στο τραπέζι δίπλα από την Αγία Γραφή. «Ο βοσκός που ανεβαίνει στα κακοτράχαλα για να σώσει ένα