Τρεις αλήθειες, μια ερώτηση και ένα παράδοξο για το Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως και τη Ναύπακτο
Το Υ.Γ. το βάζω στην αρχή: Όποιος θέλει να σχολιάσει, ας το κάνει με επιχειρήματα και βιώματα και όχι με θρησκευτικά κουτσομπολιά, τύπου «άκουσα και ψυχανεμίστηκα». Στη δεύτερη περίπτωση και θα εκτίθεται και θα αγνοείται. Γεννήθηκα στη Ναύπακτο το 1976. Εκεί και μεγάλωσα. Από μικρό παιδί μέσα στην Εκκλησία. Οι εμπειρίες και τα βιώματά μου υπαγορεύουν στην ηλεκτρονική μου πένα τα κάτωθι: 1. Χωρίς το Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως η Ναύπακτος θα ήταν ένας πνευματικός ξερότοπος. Στα κατηχητικά και τις κατασκηνώσεις που πήγαινα μαζί με εκατοντάδες άλλα παιδιά δίδασκαν, οργάνωναν, ξενυχτούσαν οι μοναχοί και τα πνευματικοπαίδια τους. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Τις πνευματικές συζητήσεις; Τις λατρευτικές εμπειρίες; Τις εκδρομές; Τις εκδηλώσεις – υπερπαραγωγές στην Παπαχαραλάμπειο αίθουσα; Την καθημερινή επίσκεψη στο Πνευματικό Κέντρο της Μητροπόλεως που έσφυζε από ζωή; Το πόσο ζηλεύαμε που ακούγαμε από τους παλιότερους για το οικοτροφείο; 2. Το ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο του Μ