Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Περπατώντας στην Αθήνα της ιστορίας και των θρησκειών Τριήμερη εκδρομή (3 – 5 Ιανουαρίου 2015) Αντίθετα στην άγνοια και αδιαφορία για την ιστορία του τόπου μας και σε μια χρονική συγκυρία όπου η θρησκευτική σύγχυση, η ημιμάθεια και ο θρησκευτικός φανατισμός  κυριαρχούν, σκέφτηκα να οργανώσω μία βολτούλα στην Αθήνα. Η βόλτα αυτή θα έχει κυρίως εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Ομολογουμένως, οι εορταστικοί και αγοραστικοί πειρασμοί στην Αθήνα εκείνη την περίοδο είναι μεγάλοι. Θα υποκύψουμε και σε αυτούς, αλλά δευτερευόντως. Για πρακτικούς και οικονομικούς λόγους, η συνάντηση όλων μας θα γίνει στο ξενοδοχείο στην Αθήνα το Σάββατο 3 Ιανουαρίου, στις 9 το πρωί. Άλλος μένει στην Αθήνα, άλλος θα είναι στην Αθήνα από προηγούμενες ημέρες ή θα μείνει μετά, άλλος θα ταξιδέψει επί τούτου από την Κρήτη ή από άλλο μέρος. Σε άλλη περίπτωση ο συντονισμός θα είναι δύσκολος. Προσωπικά αναλαμβάνω την ευθύνη του προγράμματος, τις ξεναγήσεις που έχουν σχέση με την ειδικότητά μου και τις συνεννοήσεις

Ομολογώ ότι όταν ήμουν μαθητής Λυκείου, είχα ένα πολύ ισχυρό θεωρητικό οπλοστάσιο με επιχειρήματα και απόψεις που κατέληγαν στο ότι «λογικά, υπάρχει Θεός». Θυμάμαι ακόμη την ικανοποίηση μετά από δυναμική επιχειρηματολογία και ειδικά όταν αυτή κατέληγε στην κατατρόπωση του αμφισβητία ή (ακόμη καλύτερα) του εχθρού της πίστης. Κόκκινο πανί η αντιπαράθεση με άτομα του συνδρόμου « I am an atheist , debate me ». Τώρα που έχω ήδη ισοφαρίσει τα έτη αποφοίτησης με την ηλικία αποφοίτησης, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι «λογικά, δεν υπάρχει Θεός». - Πώς είναι δυνατόν ένας Θεός παντοκράτορας να μην κάνει τίποτε για τόσα φτωχά και άρρωστα παιδάκια, για τόσες εξαθλιωμένες οικογένειες; - Πώς είναι δυνατόν ένας Θεός παντογνώστης να μην δίνει λίγη σοφία σε γιατρούς και επιστήμονες ώστε να ανακαλύψουν το φάρμακο για τον καρκίνο; - Πώς είναι δυνατόν ένας Θεός πανάγαθος να αφήνει μόνο και αβοήθητο τον Υιό Του να χλευάζεται, να σταυρώνεται και να πεθαίνει από κάποιους αχάριστους ευεργετηθέ

Μία κακή ιδέα, δυο - τρεις ισχυροί του κόσμου τούτου, ένας χείμαρρος συμφερόντων και η άβουλη μάζα να πλέει στη θάλασσα της προπαγάνδας. Κάπως έτσι γεννήθηκαν ο φασισμός και ο ναζισμός που αιματοκύλισαν την - κατά τα άλλα - πολιτισμένη Ευρώπη. Απείλησαν μάλιστα να κυριαρχήσουν για πάντα και ολοκληρωτικά, εάν δεν υπήρχαν μια χούφτα τρελοί να πουν ΟΧΙ. Και γιατί να πεις όχι; Λογικά, δεν στέκει. Αυτοί έχουν την εξουσία, αυτοί έχουν τη στρατιωτική υπεροχή, αυτοί έχουν τη δύναμη. Υποτάσσεσαι και περνάς κι εσύ καλά. Και έχεις και το κεφάλι σου ήσυχο. Ο ηγέτης της φασιστικής τότε Ιταλίας Μουσολίνι είχε δηλώσει με περισσή αλαζονεία ότι θα πετάξει τους Έλληνες υπερασπιστές στη θάλασσα και ότι σε λίγες ημέρες θα πίνει τον καφέ του στην Αθήνα, κάτω από την Ακρόπολη. Δεκάδες πρόθυμοι να του τον σερβίρουν. Εάν δεν υπήρχαν αυτοί οι τρελοί…. Ο καφές του είχε κρυώσει προ πολλού και ανέλαβε ο μεγάλος του σύμμαχος, ο Χίτλερ της ναζιστικής Γερμανίας, να αποκαταστήσει το γόητρο της ανίκητης

Την ώρα που γράφω αυτές τις αράδες, έχω αρκετό θυμό και θλίψη. Θα γράψω όμως αυτά ακριβώς που νιώθω. Χαιρετάς τους μαθητές σου που τελειώνουν τη Β΄ Λυκείου με την ευχή «Καλό καλοκαίρι» και το Σεπτέμβρη που τους ξαναβλέπεις, κάτι έχει χειμωνιάσει. Οι περισσότεροι μαθητές - αυτοί που ονομάζονται συνειδητοποιημένοι - έχουν το παγωμένο χαμόγελο της αμηχανίας, όταν τους ρωτήσεις πώς πέρασαν το καλοκαίρι τους. Με το θολό βλέμμα προσηλωμένο στις ημέρες του Μάη που θα κρίνουν τον κόσμο (τους). Κάποιοι έχουν ήδη μετρήσει πόσος καιρός (σε μήνες, εβδομάδες, ακόμη και ημέρες) απομένει μέχρι τότε. Στους δικούς μου τελειόφοιτους μαθητές προτείνω να θυμηθούν πώς άρχισαν το σχολικό τους ταξίδι. Να κάνουν και μια βόλτα στο παλιό τους νηπιαγωγείο. Χαρούμενα, ζωηρά παιδάκια με όρεξη για παιγνίδι και ανακαλύψεις. Πώς τελειώνουν; Κουρασμένοι, αγανακτισμένοι, αγχωμένοι και με το «άντε να τελειώνουμε για να αρχίσουμε να ζούμε». Πότε ήταν η τελευταία φορά που χάρηκαν τη μάθηση; Πότε ήταν η τελευτ

Για να πληγωθείς, κάτι έκανες σωστά. Δεν έχεις πλέον καιρό να κρύβεσαι στις ζωές και στο χρόνο των άλλων. Πουθενά δεν μπορείς πλέον να αγοράσεις ξεγνοιασιά. Τώρα πλέον δεν ωφελεί. Δεν υπάρχει πλέον ανεμελιά. Όχι από τότε που σε επέλεξε η αγάπη. Από τότε που κλειδώθηκες μέσα... Πολλοί είναι δίπλα σου. Οι πιο θορυβώδεις είναι αυτοί που δεν κάνουν λάθη στη ζωή τους. Ακολουθούν αυτοί που ξέρουν τα πάντα. Σιγά τώρα, και τι θα τρέξει μέσα από μια πληγή; Μόνο η ζωή σου, τίποτε άλλο. Πλέον δεν είσαι μόνος. Έχεις την πληγή σου, έχεις την αγάπη. Είναι εδώ και σε περιμένει. Να σε καθηλώσει, να σου θυμίσει, να σε δυναμώσει. Βρίσκει πάντα τρόπο. Και τις πιο κατάλληλες στιγμές. Αυτές που πασχίζεις να αδιαφορήσεις, τότε που αγωνιάς να αλλάξεις. Μαζί πλέον θα σηκώνετε τον ήλιο. Πραγματικά, αξίζει. Πονάει η αγάπη; Ποιον ρωτάς πλέον;

Τρεις αλήθειες…. Όλο και κάποιες αιτίες και αφορμές δίνονται για να συζητάμε για το «είδος» των θεολόγων καθηγητών και το «είδος» του μαθήματος των Θρησκευτικών.  1) Μην απορείς που μιλάω για το «είδος» των θεολόγων. Αρκετοί συνάδελφοι άλλων ειδικοτήτων και θεσμικοί παράγοντες της εκπαίδευσης, καθώς και ένα ποσοστό της κοινής γνώμης μάς αντιμετωπίζουν με προκατάληψη. Αυτό βασίζεται κυρίως στις (συχνά αβάσιμες και αυθαίρετες) αντιλήψεις τους γύρω από το μάθημα και τις θεολογικές σπουδές γενικότερα και στην άποψή τους για το ρόλο και τη θέση της Εκκλησίας. Φίλε μου, εάν είσαι θεολόγος, μην μου πεις τώρα ότι δεν σε έχουν αντιμετωπίσει κάποιοι, κάπου, κάποτε ως κατωτέρου επιπέδου και ελλιπούς διανόησης καθηγητή, ως εκπρόσωπο του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» ή ως μόνιμο απολογητή των λαθών της διοικούσας Εκκλησίας. Αναφορικά με το τελευταίο, το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι αυτοί που φωνάζουν για την πλήρη αποσύνδεση του μαθήματος από την ορθόδοξη θεολογία και την εκκλησιαστική ζωή, οι

«Είμαστε όλοι Έλληνες», είχε πει κάποτε ο Γκαίτε για να καταδείξει τον πλούτο της πολιτιστικής κληρονομιάς που παραδόθηκε στην ανθρωπότητα, κυρίως από την αρχαία Ελλάδα. Και κάθε φορά που συναντάμε αυτή τη φράση, καμαρώνουμε που «δώσαμε τα φώτα σε όλο τον κόσμο», ίσως χωρίς να αναρωτιόμαστε πόσοι τωρινοί (γνήσιοι, αυτόχθονες, γεννημένοι, εξ αίματος, κ.λ.π.) Έλληνες έχουν την παραμικρή ιδέα από όσα είχε στο μυαλό του και στην καρδιά του ένας Γερμανός. Ο τίτλος λοιπόν του άρθρου, πέρα από την προφανή επιδίωξη να εντυπωσιάσει για να κερδίσει τα μέγιστα δυνατά κλικαρίσματα, λειτουργεί και σαν το αρνητικό αποτύπωμα της φράσης του Γκαίτε. Κανείς δεν αποδέχεται ότι είναι ρατσιστής. Αναρίθμητες φράσεις σε συζητήσεις (διαδικτυακές ή διά ζώσης) ξεκινούν με το «εγώ ρατσιστής δεν είμαι, αλλά….». Σε χριστιανικό περιβάλλον μεγαλωμένος και σε αυτό αναφερόμενος και μόνο, θα χαλάσω λίγο τη μακαριότητά μας με μερικές ενοχλητικές ερωτήσεις αντι-αντιρατσιστικές. Είπαμε, «εγώ ρατσιστής δεν είμα

Το Ναύπλιο είναι μια πανέμορφη πόλη της Πελοποννήσου και συγκεκριμένα του νομού Αργολίδας. Ταυτόχρονα είναι και ένα ανοιχτό και διαθέσιμο βιβλίο ελληνικής Ιστορίας – για όσους βέβαια δεν είναι κλασσικοί tourists . Όπως εύστοχα είπε μια φίλη με καταγωγή από το Ναύπλιο, εκεί υπάρχουν όλα τα πρώτα του νεότερου ελληνικού κράτους. Η πρώτη πρωτεύουσα, το πρώτο φαρμακείο, το πρώτο Γυμνάσιο, το πρώτο κτίριο της Σχολής Ευελπίδων…. Εκεί υπάρχουν και δυο ακόμη σημαντικ ά μνημεία της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας που μας «δείχνουν» ως Έλληνες. Το ένα είναι ο ναός του αγίου Σπυρίδωνος έξω από τον οποίο δολοφονήθηκε από δύο ασήμαντους Έλληνες (τα λαμόγια Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη) ο μεγαλύτερος Έλληνας πολιτικός που πέρασε από αυτόν τον τόπο: ο Ιωάννης Καποδίστριας. Ακόμη υπάρχει στον τοίχο του ναού το σημάδι από τη σφαίρα που μαζί με τον Καποδίστρια δολοφόνησε και την προοπτική η χώρα αυτή να ορθοποδήσει και να βγει από τη μιζέρια της αδερφοφαγωμάρας και των μικροπολιτικών

Τον Απρίλιο του 2014, ο γνωστός φυσικός και πανεπιστημιακός δάσκαλος κ. Στέφανος Τραχανάς εξέδωσε ένα αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο με τον τίτλο «Το φάντασμα της όπερας». Το βιβλίο αναρωτιέται γιατί αρνούμαστε να φέρουμε τον θεμελιώδη αντιδογματισμό και τον υγιή σκεπτικισμό της επιστήμης στο προσκήνιο. Προτιμάμε να καταχωνιάζουμε στα υπόγεια το αληθινό πρόσωπο της επιστήμης, αν και σε αυτή οφείλουμε την υλική ευημερία που απολαμβάνουμε. Στις 30 του Μάη έγινε η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου στην αίθουσα «Ανδρόγεω» του δήμου Ηρακλείου. Ομιλητές, εκτός από το συγγραφέα, ήταν ένας φιλόλογος και ένας βιολόγος. Παραλείπω τα ονόματα για δυο λόγους: Πρώτον, ενδιαφέρουν οι απόψεις και όχι τα πρόσωπα και δεύτερον οι σκέψεις που θα ακολουθήσουν έχουν στοιχεία και από τις παρεμβάσεις μελών του ακροατηρίου, τους οποίους δεν γνωρίζω.  Στην παρουσίαση ακούστηκαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και κυρίως τονίστηκε με γλαφυρότητα η απαράδεκτη για την πρόοδο, τη γνώση και τον πολιτισμό τάση αρκετών

Αυτός είναι ο τίτλος της ερευνητικής εργασίας ( project ), την οποία δούλεψε και παρουσίασε μια ομάδα μαθητών της Β΄ τάξης του Γενικού Λυκείου Γαζίου για το σχολικό έτος 2013 – 2014. Υπεύθυνος καθηγητής ήταν ο θεολόγος του σχολείου Παναγιώτης Ασημακόπουλος. Η ιδέα που υλοποιήθηκε είχε τρία σκέλη: α) να αναβιώσουμε έναν μάλλον ξεχασμένο τρόπο θεατρικής ψυχαγωγίας (θέατρο σκιών), β) να δημιουργηθεί μια θεατρική παράσταση εμπνευσμένη από μια διδακτική ενότητα του σχολικού βιβλίου των Θρησκευτικών της Β΄ Λυκείου, και γ) να παρουσιαστεί η εργασία και να ερευνηθεί εάν και κατά πόσο μπορεί να αξιοποιηθεί διδακτικά αυτή η πρόταση. Έγιναν δυο θεατρικές παραστάσεις. Ανάλογα με τα χαρίσματα και τις επιθυμίες τους, οι μαθητές δημιούργησαν φιγούρες και σκηνικά, έγραψαν το σενάριο και επιμελήθηκαν τη μουσική. Σε όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας, συνεργαστήκαμε, εκμεταλλευτήκαμε τους πρόθυμους (!!!), κυνηγήσαμε τους «αραχτούς» (….), μαλώσαμε, γελάσαμε, παίξαμε ρόλους της ζωής, όπως του Κ

«Χριστός ανέστη εκ νεκρών…» . Ξυπνώ πάλι κακόκεφος. Με τον ίδιο πονοκέφαλο όπως τόσες ημέρες. Κάνω να σηκωθώ από το κρεβάτι, αλλά διαπιστώνω ότι και πάλι δεν έχω όρεξη για τίποτε. Πρέπει όμως… «…θανάτω θάνατον πατήσας….» . Προσπερνώ τάχατες αδιάφορα μια κοινή φωτογραφία μας πάνω στο κομοδίνο. Το κακό είναι ότι με την άκρη του ματιού μου συνέλαβα και πάλι τη μορφή σου. Μαχαιριά…. Αμέσως όμως εμφανίζεται στο μυαλό μου το στήριγμα που με κρατάει τόσες μέρες. Το εγωιστικό μου αυτοείδωλο! Εσύ έφταιγες για όλα. Και τι μεγάλη ικανοποίηση πήρα στον τελευταίο καυγά μας! Σου τα είπα. Δικαιώθηκα!! Νίκησα… «…και τοις εν τοις μνήμασι…» . Πάω στον καθρέφτη και με κοιτάζω. Τάχατες αδιάφορα. «Όλα είναι ωραία», αναφωνώ. Είναι ακριβώς η στιγμή που δεν πείθεται κανείς. Το δάκρυ που εμφανίζεται κρυφογελάει με την αυτοαναίρεσή μου… «…ζωήν χαρισάμενος» ! Παίρνω το κινητό στα χέρια μου, είναι η φωτογραφία σου να χαμογελάει στην οθόνη. Όχι, δεν την αποφεύγω. Πατώ για άλλη μια φορά το πλήκτρο π

Προφανώς και δεν είχα όρεξη να γράψω ένα πολιτικό σχόλιο. Και ειδικά μέσα στην πασχάλια περίοδο. Υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία επικαιρότητας που έρχονται να με σκανδαλίσουν, μέρες που είναι…. Αναφέρομαι στην υπό του Σύριζα άρον άρον και πανικόβλητη αποπομπή της τέως υποψήφιας ευρωβουλευτή Σαμπιχά Σουλεϊμάν. Τι κακόν εποίησεν; Μουσουλμάνα Ρομά που διατυπώνει εδώ και χρόνια την αλήθεια (από τη συνθήκη της Λωζάνης – 1923) ότι η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη δεν είναι τουρκική και ότι οι Ρομά δεν έχουν καμιά όρεξη να ακολουθούν την προπαγάνδα του τουρκικού προξενείου. Κοίτα, φίλε μου, γυρίσματα που έχει ο καιρός… Το κόμμα που έχει ως προμετωπίδα τη στήριξη των δικαιωμάτων των μειονοτήτων να υποκύπτει σε ξένες εθνικές προπαγάνδες. Εδώ δεν μπορώ να μην θυμηθώ ότι  τα τελευταία φεγγάρια,  το συγκεκριμένο κόμμα προβλήθηκε  ως ο ορισμός της ανεκτικότητας, της προόδου και της κοινωνικής ευαισθησίας. Αρκούσε η αντίθεσή σου με αυτό για να χαρακτηριστείς φασίστας, εθνικιστής, χαμηλού

Ήμουν χθες κάτω από το Σταυρό σου. Από περιέργεια, όπως και πολλοί άλλοι. Τον τελευταίο καιρό ακουγόταν πολύ το όνομά σου. Σε πλατείες, στους δρόμους, σε σπίτια, στη συναγωγή. Με θαυμασμό, με απορία, με μίσος και με αγάπη. Δεν ξέρω γιατί ήρθα. Ίσως για να δω εάν είναι αλήθεια ότι μπορείς να πεθάνεις με τόσα που έχω ακούσει. Ίσως για να δω την απομυθοποίησή σου προκειμένου να ξαναβάλω τη ζωή μου στην καθημερινή της σειρά, που τόσο ανακατεύτηκε από όσα έμαθα για σένα τις τελευταίες ημέρες. Δεν ξέρω εάν πέτυχα το σκοπό μου. Μάλλον όχι, εάν κρίνω από το γεγονός ότι κάθομαι και γράφω σε έναν νεκρό. Μια φορά σε είδα από κοντά. Τότε που κυνηγούσαν την πόρνη για να τη λιθοβολήσουν. Και έφτασαν μέχρι την πλατεία. Εκεί πίσω από το δέντρο έχω το μαγαζί μου. Άκουσα θόρυβο και βγήκα κι εγώ έξω. Τι το ήθελες εκείνο το «ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον»; Όλοι αυτοί που κρατούσαν τις πέτρες ήταν θρησκευόμενοι και καλοί άνθρωποι, που απλώς τηρούσαν το νόμο. Χτύπησε πολύ άσχημα η κουβέντ

Ναρκωτικά; Όχι και δεν ευχαριστώ! from Παναγιώτης Ασημ. on Vimeo . Ένα βίντεο - μήνυμα κατά των ναρκωτικών από μαθητές της Α΄ τάξης του Λυκείου Γαζίου. Το βίντεο δημιουργήθηκε στα πλαίσια της ερευνητικής τους εργασίας (υπό την επίβλεψη του θεολόγου Παναγιώτη Ασημακόπουλου) με γενικό τίτλο "Ηθικά διλήμματα και η ψυχολογία των εφήβων". Θα ακολουθήσουν κι άλλα....

Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που «του ανήκουν» (άκου θράσος το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου. Μόλις τα έφαγε όλα και έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει. Κι Εσύ εκεί, να τον περιμένεις. Γιατί; Τη ζωή του ήθελε να κάνει. Ας τα λουστεί τώρα.  Άσε που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό. Τον κακομαθαίνεις. Κι αν κάνει σε λίγο τα ίδια; Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε. Δεν είναι σωστό. Να έρχεται πίσω ο μικρός και να τα συγχωρείς όλα και να τον κάνεις πάλι γιο σου!! Ε, αυτό πάει πολύ….. Αλλά, πιο πολύ ήθελα, Θεέ μου, να σε ρωτήσω το εξής: Εκεί όπως τον έβλεπες να έρχεται δεν σου βγήκε μια δικαίωση, ένας θυμός; Δεν σου πέρασε από το μυαλό το «έρχεσαι, ε…. τώρα θα δεις, αχάριστε»; Δεν σου ήρθε να του τα πεις ένα χεράκι; Την ώρα που τον αγκάλιαζες, δεν σου βγήκε να τον στήσεις απέναντι και να του πεις με οργή, ως πατέρας θιγμένος και ζημιωμένος, «εμείς οι δυο πρέπει να πούμε δυο κουβεντούλες»; Εμένα δεν με βλέπεις κάτ