Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

   Στο δεύτερο έργο της "Κουκλοσκιοθεολογίας" με τίτλο "Γιατί με κοιτάς παράξενα;" υπάρχουν θεολογικές αναφορές στον κοινωνικό αποκλεισμό, στο φυλετισμό και στο σχολικό εκφοβισμό. Πρωταγωνιστές είναι πάλι το αθώο αρνάκι και ο λύκος με τις θεολογικές ανησυχίες. Συναντούν έναν φοβισμένο και μοναχικό κροκόδειλο που αισθάνεται ξένος και παρείσακτος. Σενάριο: Παναγιώτης Ασημακόπουλος Α΄ ΣΚΗΝΗ: Καραγκιόζης Β΄ ΣΚΗΝΗ: Αρνάκι – Λύκος Γ΄ ΣΚΗΝΗ: Αρνάκι – Λύκος – Κροκόδειλος Δ΄ ΣΚΗΝΗ: Αρνάκι – Λύκος – Αγελάδα Ε΄ ΣΚΗΝΗ: Πινόκιο – Κροκόδειλος – Καραγκιόζης Α΄ ΣΚΗΝΗ: Καραγκιόζης  (Ακούγεται η μουσική του Καραγκιόζη και εμφανίζεται η φιγούρα του) ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Ώπα, ώπα, ώπα!! Γειά σου, ξυπόλητη οικογένεια. Ώπα, ώπα, ώπα!! Σήμερα θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε. Καλησπέρα σας, πέρα για πέρα, κάνετε πιο εκεί για να παίρνω λίγο αέρα, κι εσύ βάλε το χέρι στην τσέπη δύστυχε πατέρα, γιατί ο κανακάρης σου θέλει drone που να πηγαίνει σφαίρα…

Κλακέτες…. 3, 2, 1, πάμε…. Μήπως ήρθε η στιγμή να σηκωθούμε επιτέλους από τις καρέκλες; Προφανώς, δεν αναφέρομαι σε εμάς τους εκπαιδευτικούς, που συνήθως είμαστε όρθιοι για την εποπτεία, τον έλεγχο και την επιβολή της τάξης, αλλά στους μαθητές μας. Εκτός από το ξεμούδιασμα του σώματος θα ξεμουδιάσει το μυαλό τους, η διάθεση για δημιουργικότητα και η αγάπη για αυτό το μορφωτικό αγαθό. Ίσως να συναντηθούμε με απρόσμενες και ευχάριστες εκπλήξεις. Αντέχουμε; Πριν σας παρουσιάσω κάποια πειράματα που δοκιμάζουμε στο σχολείο μου (Λύκειο Γαζίου λίγο έξω από το Ηράκλειο της Κρήτης), οφείλω να κάνω κάποιες διευκρινίσεις. Ο υποφαινόμενος δεν κατέχει ιδιαίτερες δεξιότητες ή κάποια ειδική εκπαίδευση. Ούτε καν θεατρική παιδεία ή αντίστοιχο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις μορφές θεάτρου. Αφήστε δε που οι ώρες που έχει περάσει σε θέατρο είναι λίγες και όχι πάντα ευχάριστες. Οι περισσότερες είναι στο ρόλο του ως πατέρας που αναγκαστικά συνοδεύει τα ανήλικα τέκνα του σε παιδικά θέατρα ή σχολικές

Δίνεις κι εσύ Πανελλήνιες;  Μπράβο σου. Καλή επιλογή.... Και τι θα κάνεις το βράδυ πριν από το πρώτο μάθημα;  - Θα διαβάζεις; (Πλάκα κάνεις...). - Θα κλαις; (Έχουμε χαρτομάντιλα βελούδινα...). - Θα μαλώνεις με όλους και με όλα; (Έχεις χρόνια μπροστά...). Έλα να ενώσουμε την αισιοδοξία , το θάρρος  και την αυτοπεποίθησή μας , την Τρίτη 6 Ιουνίου, στις 8 το βράδυ, στο Λύκειο Γαζίου. Μουσική,  Φαγητό και άλλα events …. Για δέκατη χρονιά είμαστε δίπλα σου. (Ψέματα... για το φαγητό ερχόμαστε...).  Σε καταλαβαίνουμε και συμπάσχουμε. (Καρφί δεν μάς καίγεται...). Αγχωνόμαστε για σένα και αντί για σένα. (Χα, χα, χα.... καλό, ε;). Είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχεις. (Νταξ, το τερματίσαμε...). Στο χώρο θα κινούνται ελεύθερα δύο καθηγητές που αποτελούν τον καλύτερο τρόπο καταπολέμησης του άγχους, εάν σκεφτείτε ότι έγιναν έτσι μετά την επιτυχία τους στις Πανελλήνιες… .

- Σπρώχνεις με δυσκολία το καροτσάκι στη λαϊκή. Από τα λιγοστά πράγματα μέσα είναι φανερό ότι είσαι μόνη. Το σκυφτό κορμί σου δείχνει ότι τα χρόνια πέρασαν, τα βάσανα έμειναν. Σε αυτή την καμπούρα που κάποτε ήταν όρθια πλάτη, παιδιά έπαιζαν τον αναβάτη. Παιδιά που μεγάλωσαν και έφυγαν, κάποια για πάντα. Χρόνια πολλά σε σένα, μάνα. - Σε σένα, μάνα, που είσαι σε ένα νοσοκομείο και πονάς. Πονάς για το παιδί σου. Που αν ζυγίσει κανείς την καρδιά σου, προτιμάς χίλιες φορές να αγκαλιάζεις εσύ τον πόνο παρά εκείνο. - Σε σένα, μάνα, που είσαι άρρωστη. Που δεν έχεις πια μαλλιά για να σου τα χαϊδέψουν. Σου τα πήραν οι χημειοθεραπείες. Που τα στήθη σου, που κάποτε έδιναν ζωή, σου τα πήρε ο καρκίνος. Κανείς όμως δεν σου έχει πάρει τη ζεστασιά από τα μάτια, τη γλύκα από το χαμόγελο. - Σε σένα, μάνα, που είσαι στη φυλακή ή σε κάποια κλινική αποτοξίνωσης. Μέσα από τα ρουφηγμένα μάτια σου βλέπεις λίγο ουρανό, θυμάσαι το παιδικό χαμόγελο και υπάρχεις ακόμη. - Σε σένα, μάνα, μάνα της προσ

Πολλά τα μηνύματα στο msn , αλλά δεν είναι από σένα. Χτυπάει το τηλέφωνο, αλλά δεν είσαι εσύ. Πολλά τα «πρέπει» και τα «μη». Έκρυψαν τελικά το δρόμο για την καρδιά και τα μάτια. Σοβαρέψου. Σύνελθε. Τι θα πει ο κόσμος; Βολευτήκαμε, ξεχαστήκαμε, επιβιώσαμε. Φτιαχτήκαμε, χωρέσαμε, περάσαμε. Τι σκαλίζεις; Ωραία σού πάει η μάσκα... Τελικά, ένα πρέπει αξίζει στη ζωή. Τότε που έπρεπε. Τώρα, πώς να κοιμηθείς αγκαλιά με τόσα «πρέπει» και «μη», που να πάρει η ευχή; Σσσσστ!! Μη φωνάζεις!! Τι θα πει ο κόσμος; Παναγιώτης Ασημακόπουλος