Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Τι είναι τα Χριστούγεννα; Απλά μια ευκαιρία για χαλάρωση, βόλτες, ψώνια και φαγητό; Ή είναι και μια γιορτή με περιεχόμενο και νόημα; «Χριστούγεννα εδώ….,                     Χριστούγεννα εκεί….,                                 Πού είναι τα Χριστούγεννα;» Ένα αθώο αρνάκι βγαίνει κατά λάθος από το μαντρί. Περιπλανιέται και σκέφτεται μέχρι που συναντά ξαφνικά ένα λύκο διαφορετικό από τους άλλους, καθώς έχει θεολογικές ανησυχίες και υπαρξιακά ερωτήματα… Η συνέχεια επί της σκηνής. Πρόγραμμα παραστάσεων: - Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου το πρωί: Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση στο Λύκειο Γαζίου για τους μαθητές του σχολείου.   - Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου, στις 6:30 το απόγευμα: Στο Λύκειο Γαζίου σε εκδήλωση ανοικτή στο κοινό. - Κυριακή 25 Δεκεμβρίου, στις 11 το πρωί: Στην Παιδιατρική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου για τα νοσηλευόμενα παιδιά, τους συγγενείς τους και το προσωπικό του Νοσοκομείου (μαζί με τα Χριστουγεννιάτικα Κρητικά κάλαντα με παραδοσιακά όργα

Ως έθιμο πλέον – αυτονόητο και αδιατάρακτο – κάθε φθινόπωρο στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας υλοποιείται το «δικαίωμα» της κατάληψης. Της κατάληψης που βολεύει...(κάποιες φορές και για μικροκομματικά οφέλη)! Ε, ας το πούμε ξεκάθαρα πλέον. Δεν υπάρχει τέτοιο δικαίωμα. Η κατάληψη οποιουδήποτε δημοσίου κτιρίου ή δρόμου, η απαγόρευση πρόσβασης σε δημόσια αγαθά είναι ενέργειες παράλογες, παράνομες και υποτιμητικές για μια κοινωνία που θέλει να λέγεται πολιτισμένη. Βέβαια, το μάθημα «όποιος έχει το θράσος και τα μέσα κλείνει το δρόμο και κατεβάζει το γενικό διακόπτη του ρεύματος χωρίς ίχνος ντροπής ή κάποιας επίπτωσης» είναι από τα πρώτα που παπαγαλίζουν οι μαθητές μας. Προσωπικά, ως γονιός και ως εκπαιδευτικός αισθάνομαι ντροπή και θυμό για το «δικαίωμα» των καταλήψεων. - Θυμό που ξεκινώ να πάω στο σχολείο μου για μάθημα και γίνομαι άθελά μου μέρος μιας φαρσοκωμωδίας, καθώς δυο τρεις (συνήθως οι πλέον αδιάφοροι…) ήρθαν δέκα λεπτά νωρίτερα και με μια αλυσίδα έ

          Είσαι ο ευχάριστος τύπος της παρέας. Κάνεις τους άλλους να ξεκαρδίζονται. Αλήθεια είναι... Έχεις πηγαίο και καλό χιούμορ. Επιδιώκουν τη συντροφιά σου, γιατί περνάνε καλά. Ενδόμυχα, ίσως και να σε ζηλεύουν κιόλας. Με την καλή έννοια - αυτή του θαυμασμού. Δείχνεις ότι δεν έχεις μεγάλα προβλήματα και μάλλον έχεις λύσει και τα μικρά. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα ήσουν τόσο άνετος, τόσο αστείος, τόσο κοινωνικός….          Έρχεται όμως πάντα αυτή η στιγμή. Που η παράσταση τελειώνει, που τα φώτα σβήνουν. Τότε που φεύγεις από τη σκηνή, τότε που ξεβάφεις τα χρώματα. Τότε που δεν είναι κανείς εκεί για να δει την αλλαγή σου.           Με το αλμυρό δάκρυ στα μάτια και την πικρή γεύση της θλίψης στην ψυχή.           Με την αλησμόνητη αίσθηση της προδοσίας στη μνήμη.           Με τη μοναξιά σου παρέα να βλέπετε ξανά - σαν σε ταινία - τα γέλια, τα πειράγματα και τα δρώμενα πριν από λίγο.           Με ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη για τον πειστικό ρόλο.           Με τη βε

Εδώ και τρία χρόνια στο Λύκειο Γαζίου, γίνεται μία προσπάθεια για «πάντρεμα» του μαθήματος των Θρησκευτικών με μορφές τέχνης. Στη σχολική χρονιά 2013-2014 δημιουργήθηκε ένα θέατρο σκιών στα πλαίσια ερευνητικής εργασίας ( project ) με σχετικό θέμα. Για περισσότερα, δείτε εδώ:  http://theologosnaf.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html . Την περσινή χρονιά, υλοποιήθηκε ένα πρόγραμμα με τίτλο «Η τέχνη κατά του φανατισμού», όπου δόθηκε έμφαση κυρίως στον κινηματογράφο. Φέτος, είπαμε να διευρύνουμε τους ορίζοντες και να «παντρέψουμε» τρία μαζί(!!!): Το κουκλοθέατρο, το θέατρο σκιών και τα Θρησκευτικά. Μια ομάδα μαθητών με όρεξη, μεράκι και ταλέντο με τη βοήθεια δύο ατάλαντων και ελαφρώς ανισόρροπων εκπαιδευτικών (Τσουτσουδάκης, Ασημακόπουλος) ξεκινούν δυναμικά την «Κουκλοσκιοθεολογία»….