Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

  Μέσα στο σπίτι... μακριά από τους άλλους... Γιατί να μη συναντιόμαστε στο ... webex; Αρχίζει ένας κύκλος μαθημάτων με θέματα θεολογικού ενδιαφέροντος. Οι συναντήσεις θα γίνονται κάθε Κυριακή στις 11 το πρωί στην πλατφόρμα του webex σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα: Κυριακή 20 Δεκεμβρίου:  Οδοιπορικό στα Χριστούγεννα Κυριακή 27 Δεκεμβρίου:  Οι υπόλοιπες εορτές του Δωδεκαημέρου Κυριακή 3 Ιανουαρίου:    Το μυστήριο του Βαπτίσματος (Α) Κυριακή 10 Ιανουαρίου:  Το μυστήριο του Βαπτίσματος (Β) Κυριακή 17 Ιανουαρίου:  Γυναίκα και Εκκλησία (Α) Κυριακή 24 Ιανουαρίου:  Γυναίκα και Εκκλησία (Β) Κυριακή 31 Ιανουαρίου:  Σώμα ή/και ψυχή Τα μαθήματα θα διαρκούν 1 ώρα και η “είσοδος” είναι ελεύθερη για όλους Παναγιώτης Ασημακόπουλος Θεολόγος καθηγητής

Πού βρισκόμαστε στα Θρησκευτικά; Πάλι στο μηδέν. Ίσως και χειρότερα. Καταργήθηκαν τα λεγόμενα Νέα Προγράμματα Σπουδών, έχουμε και τις (κατά τη γνώμη μου) κακές αποφάσεις του ΣΤΕ με πολλές προβληματικές διατυπώσεις. Τι είναι λογικό να κάνουμε σε αυτή την δύσκολη περίσταση; Ανασκουμπωνόμαστε, συζητάμε, διαφωνούμε, συμφωνούμε και κυρίως ξεκινάμε δουλειά. Όοοοχι…. Γκρίνια και πάλι . Κι ενώ έχουμε τους μόνιμα μίζερους, γκρινιάρηδες, κινδυνολόγους, καταγγέλλοντες και θηρευτές των προδοτών της πίστης και της Ορθοδοξίας (που συνήθως εντοπίζονται σε ένα κομμάτι της ΠΕΘ), μάς προέκυψε και άλλο «κόμμα» τώρα. Θεολόγοι που αντιτίθενται στην ΠΕΘ, κάποιοι φίλα προσκείμενοι στον Καιρό, έπιασαν το δικό τους ταμπούρι. Και δός του «η διάλυση του μαθήματος», «κατηχητικό μάθημα» (άντε πάλι από την αρχή.. να τα λες σε άσχετους, να τα λες και σε θεολόγους) και (άκουσον, άκουσον!!) «ναι στις απαλλαγές» για να πολεμήσουμε τις αποφάσεις του ΣΤΕ. Κι αυτή η νέα γκρίνια, μιζέρια και κινδυνολογία πριν ακόμη

Ήθελα να ΄μουνα παιδί... Να μη με νοιάζει ποιος είναι ο κόσμος σου. Να με νοιάζει μόνο ότι είσαι ο κόσμος μου. Εσύ! Να πιστεύω το ψέμα σου ως τη μόνη μου αλήθεια. Κι αν κανείς έρθει να μου “ανοίξει τα μάτια”, να κλείνω επιδεικτικά τα αυτιά μου. Να μην έχω ανάγκη κώδικες και κωδικούς για να μιλήσω μαζί σου, αλλά να αρκούν μόνο τα μάτια και το γέλιο σου. Να μη με νοιάζει που είσαι αλλού. Εύκολα κι εγώ θα ερχόμουν μαζί σου. Κάνοντας με τα χέρια μου ένα μεγάλο τιμόνι στη φαντασία και στη μόνη έγνοια μου: εσένα! Να έχουν γλυκό νόημα το πάθος κι η εμμονή. Να είναι η κουβέρτα που με σκεπάζει το βράδυ και η πινελιά που σχεδιάζει το χαμόγελό μου όταν κοιμάμαι. Ήθελα να 'μουνα παιδί. Μέσα από σένα! Και θα γινόταν. Αρκεί να ήθελες πολύ και να υπολόγιζες λίγο. Έστω... Ας ήθελες λίγο... Παναγιώτης Ασημακόπουλος Θεολόγος καθηγητής

- Ήταν τόσο όμορφα. Τόσο ήρεμα. Όλα μάς θυμίζουν. Τα λουλούδια των αυτοδιαψεύσεών μας ολόφρεσκα ακόμη στην πλάκα του εγωισμού μας, τα δάκρυα της συγγνώμης ολόδροσες σταγόνες πάνω της, το λαδάκι της πληγής να σιγοκαίει. Αν και είναι σωστή η σκέψη να μη βάλουμε φωτογραφία μας ποτέ πάνω στο μνήμα, ήταν και πάλι όλα τόσο ζωντανά, τόσο δικά μας! - Άρχισες ξανά! Σταμάτα να σκέφτεσαι και πάλι έτσι! Και μην ξαναπάς εκεί. Τα έχουμε ξαναπεί. Αμάν με αυτά τα εμμονικά σου! Απόλαυσε τα τόσο ωραία που έχουμε, τα τόσο μοναδικά, τα τόσο ερωτικά. Δεν τα βλέπεις; - Τα βλέπω. - Δεν τα χαίρεσαι; - Τα χαίρομαι. - Ε, τι άλλο θες πια; Εγώ δεν ασχολούμαι. Άλλωστε, είναι η δική σου οπτική… ΥΓ: Καίει! Ο έρωτας καίει! Στις άκρες του πιο πολύ! Στις ακρότητές του ακόμη περισσότερο! Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται ένας φλεγόμενος καθρέφτης. Όσο δεν τον σπάς, βλέπεις εσένα να καίγεσαι… Κι αν τον σπάσεις; Ή θα είναι ο Άλλος από πίσω να σου θεραπεύσει το ματωμένο από τα σπασμένα γυαλιά χέρι σου όσο

«…ο αδερφός σου ήταν νεκρός και ξανάζησε, ήταν χαμένος και βρέθηκε» , τελειώνει την ιστορία με τον Άσωτο Υιό ο Χριστός. - «Και τελικά; Μπήκε ο μεγάλος του αδερφός στο σπίτι για να χαρεί με την επιστροφή του μικρού; Πες μας! Μη μάς κρατάς σε αγωνία», φώναξε μια παρέα που άκουγε την ιστορία. Ο Χριστός όμως, χαμογελώντας έφυγε. Αυτά είναι τα λάθη που κάνεις, Χριστέ μου. Αφήνεις τις ιστορίες και την ιστορία Σου χωρίς μασημένη τροφή, χωρίς αποδείξεις. Χωρίς να είναι όλα τα κουτάκια συμπληρωμένα. Μα δεν είναι και τα μόνα λάθη Σου αυτά... Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που «του ανήκουν» (άκου θράσος το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου. Μόλις τα έφαγε όλα και έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει. Κι Εσύ εκεί, να τον περιμένεις. Γιατί; Τη ζωή του ήθελε να κάνει. Ας τα λουστεί τώρα. Άσε που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό. Τον κακομαθαίνεις. Κι αν κάνει σε λίγο τα ίδια; Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε. Δεν είναι σωστ

Ερωτήθηκε ο άγιος Πατήρ και Πατριάρχης Αλεξανδρείας Αθανάσιος από τον μοναχό Αμμούν για το εάν είναι αμαρτωλές οι αθέλητες φυσικές σωματικές εκκρίσεις. Και ο Μ. Αθανάσιος τού έστειλε μια επιστολή: "Πάντα μέν καλά καί καθαρά τά τοῦ Θεοῦ ποιήματα, οὐδέν ἂχρηστον ἢ ἀκάθαρτον ὁ τοῦ Θεοῦ πεποίηκε λόγος. Χριστοῦ γάρ εὐωδία ἐσμέν ἐν τοῖς σωζομένοις, κατά τόν Ἀπόστολον. […] Πάντα μέν καθαρά τοῖς καθαροῖς, τῶν δε ἀκαθάρτων καί ἡ συνείδησις καί τά πάντα μεμόλυνται. […] Τι γάρ εἰπέ μοι, ἀγαπητέ καί εὐλαβέστατε, ἒχει ἁμάρτημα ἢ ἀκάθαρτον φυσική τις ἒκκρισις; Ὣς εἰ τίς ἐθέλοι ποιεῖσθαι ἒγκλημα καί τάς διά ρινών ἐκπεμπομένας μύξας καί τά διά τοῦ στόματος πτύσματα. Ἒτι τε, εἰ τῶν τοῦ Θεοῦ χειρῶν ἒργον πιστεύομεν εἶναι τόν ἂνθρωπον, κατά τάς θείας Γραφάς, πῶς ἠδύνατο ἐκ καθαρᾶς δυνάμεως ἒργον τι γενέσθαι μεμολυσμένον; Καί εἰ γένος τοῦ Θεοῦ ὑπάρχομεν, κατά τάς θείας τῶν Ἀποστόλων Πράξεις, οὐδέν ἒχομεν ἐν ἑαυτοῖς ἀκάθαρτον. Τότε γάρ μόνον μεμολύσμεθα, ὃτε δη τήν δυσωδεστάτην ἁμαρτίαν ἐργαζ