Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Οι φωνές ακούγονταν ξεκάθαρα πίσω από τα φυλλώματα. Οι τρεις φιγούρες συζητούσαν και το φεγγάρι άκουγε προσεκτικά. Πόσα ήξερε, αλλά πού και πώς να τα πει… «Όταν έρχομαι εγώ, οι άνθρωποι λυγίζουν και υποτάσσονται. Έχω δύναμη πάνω τους και το αναγνωρίζουν», είπε ο πρώτος. «Αστεία λες. Εγώ είμαι η απόλυτη εξουσία και το μεγάλο θέλω τους. Ρίξτε μια ματιά τριγύρω για να διαπιστώσετε τη γοητεία, τη δύναμη και την πειθώ που έχω», είπε ο δεύτερος και αμέσως κοίταξε με το αγέρωχο βλέμμα του το φεγγάρι. Με το φως του έλαμψε ακόμη πιο πολύ το μεγαλείο   του. Απίστευτη ομορφιά, μοναδική γοητεία! Ο μικρός άγγελος πίσω από τα φυλλώματα δεν χρειαζόταν να ακούσει κάτι άλλο. Ήξερε πια πού θα ταχθεί, ποιον θα υπηρετήσει. Ώστε αυτός ήταν ο Έρωτας! Και μάλιστα πιο δυνατός, πιο παραμυθένιος, πιο πειστικός από ό,τι του είχαν πει! Ήταν τόσος ο ενθουσιασμός του που δεν έδωσε καμία σημασία στα τραυλίσματα της τρίτης φιγούρας, που μόλις και φαινόταν, μόλις και ακουγόταν, μην μπορώντας να κοιτάξει

Ξέρω ότι κάποιοι θα ενοχληθείτε. Γι’ αυτό και το γράφω… Ίσως και κάποιοι να το ξανασκεφτείτε. Γι’ αυτό και το γράφω… Γκρίνια, μιζέρια, κατάθλιψη: Οι τρεις κακομούτσουνες γριές που μάς ακολουθούν σε κάθε βήμα. Και τώρα τις βλέπω, στο απέναντι τραπεζάκι να πίνουν σκυφτές τον καφέ τους και να μου ρίχνουν κλεφτές δολοφονικές ματιές. Μπα! Καλώς τηνε την πέρδικα που περπατεί λεβέντικα. Η σοβαροφάνεια! Η τέταρτη της παρέας. Ήρθε κι αυτή… - Είσαι η πιο καλή μαμά του κόσμου! - Είσαι υπέροχος άνθρωπος! - Είσαι πολύ όμορφη! - Είσαι άψογος στη δουλειά σου! Φράσεις που ακούμε συχνά από τα παιδιά (μας) και σπανιότατα από τους μεγάλους και νιώθουμε αμήχανα, περίεργα, (κρυφο) περήφανα. Αλλά και με σκέψεις (για τους μεγάλους): «γιατί τα λέει; τι να θέλει άραγε;» Έτσι μάς έμαθαν και συνεχίζουν να μάς διδάσκουν. Ο καλός ο λόγος κάτι (κακό;) κρύβει! Πιο εύκολα αποδεχόμαστε τα συγκαταβατικά, ακόμη και τα μίζερα ή και υποτιμητικά λόγια. Θα πάω όμως κι ένα βήμα παραπέρα: ΕΙΜΑΙ η πιο κα

Σε αυτό το άρθρο θα χρησιμοποιήσω τη λέξη που αντιπαθώ περισσότερο. Το «πρέπει»! Ο σωστός θεολόγος καθηγητής… - πρέπει να έχει απωθημένα. Πολλά απωθημένα. Και να τα βγάζει προς τους μαθητές. Αφού είναι θεολόγος, κατά πάσα πιθανότητα μεγάλωσε σε νοσηρό θρησκευτικό περιβάλλον. Ή συνάντησε κάπου το νοσηρό θρησκευτικό περιβάλλον. Βγάλ΄ τα, άνθρωπέ μου, στην τάξη σου! Και για να λυτρωθείς κι εσύ και για να προφυλάξεις τους μαθητές σου. Προσοχή! Ραδιενέργεια! Δεν θα τους το έλεγες εάν έμπαιναν σε χώρο ραδιενεργό; - πρέπει να έχει νεύρα. Πολλά νεύρα. Και να τα βγάζει προς τους μαθητές. «Κύριε, η γιαγιά μου δεν με αφήνει να πάω στην Εκκλησία όταν έχω περίοδο». «Κυρία, γιατί είναι κακό να κόβουμε τα νύχια μας την Παρασκευή»; Τι κοιτάς, άνθρωπέ μου, σαν χάνος; Τι χαμογελάς, αγαπητή μου, συγκαταβατικά; Φόρτωσε! Χώσ’ τα! Γίνε σαν το ανθρωπάκι του θυμού στην ταινία animation « Inside out » (Τα μυαλά που κουβαλάς). Πες μου τώρα ότι δεν ξέρεις την ταινία να τα πάρω… - πρ

Να διευκρινίσω κάτι: Προσωπικά, θεωρώ χαμένη ώρα ή ημέρα οτιδήποτε δεν έχει ουσιαστικό ή εκπαιδευτικό περιεχόμενο και νόημα. Για παράδειγμα, χαμένη ημέρα είναι μια σχολική γιορτή που γίνεται απλά διεκπεραιωτικά, όχι όμως μια εκδρομή που περιλαμβάνει τον καθαρισμό μιας παραλίας. Υπάρχουν όμως κάποιες ημέρες που, κατά την άποψή μου, είναι εξ ορισμού χαμένες. α) Εορτή πολιούχου αγίου: Κάποτε γιόρταζε όλη η κοινότητα και τα σχολεία ήταν κλειστά, καθώς εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς συμμετείχαν στον εκκλησιασμό και στις εορταστικές εκδηλώσεις. Πλέον δεν συμβαίνει. Έχει καταντήσει τυπική αργία. β) Ημέρα, εορτή, αργία τριών Ιεραρχών: Όπως και να την πεις, η λογική της θέσπισής της ήταν η παύση μαθημάτων και η αφιέρωση της ημέρας για εκδηλώσεις συναφείς και εμπνευσμένες από τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία των τριών μεγάλων αυτών Πατέρων της Εκκλησίας και Διδασκάλων. Πέρασε σε φάση προαιρετική (ακόμη γελάω με το «όσα σχολεία δύνανται» της σχετικής εγκυκλίου), έγινε σκέτη αργία (

- Τι θες; Να πας στην τουαλέτα; Με δουλεύεις; Δεν καταλαβαίνω ότι θες να τσεκάρεις το κινητό; Τι σημαίνει ότι κάτι έγινε μεταξύ σας χθες και θέλεις να δεις αν έστειλε; Τι με νοιάζει εμένα; Εδώ έρχεσαι για να μάθεις γράμματα και αυτά θα τα αφήνεις έξω από το σχολείο! - Πού χαζεύεις; Γιατί δεν με προσέχεις; Πού ταξιδεύει το μυαλό σου; Θες να μου πεις τώρα ότι τα αισθηματικά σου είναι πιο σημαντικά από το να ξέρεις τις αιτίες που οδήγησαν στο Σχίσμα; Αν περιμένεις έτσι να πάς μπροστά, χάθηκες! - Τι είπες; Εδώ έμαθες απέξω το «Κάνε χιλιοστά τα χιλιόμετρα» και δεν μπορείς να μάθεις τους αρχικούς χρόνους του «πίμπρημι»; Φωτιά στα μπατζάκια σου! Παναγιώτης Ασημακόπουλος Θεολόγος καθηγητής

Ξυπνήσαμε και σήμερα. Όπως και κάθε μέρα τον τελευταίο καιρό. Άλλη μια μέρα αρχίζει. Με ευθύνες, δουλειές, υποχρεώσεις. Κάπως έτσι ξύπνησαν και πριν ακριβώς 78 χρόνια. Αν και όχι τόσο ήρεμα. Σειρήνες ουρλιάζουν και πολεμικά ανακοινωθέντα ακούγονται από το ραδιόφωνο. Κι αυτοί είχαν ευθύνες, δουλειές, υποχρεώσεις. Κάποιοι ίσως αδιαφόρησαν, κάποιοι έψαχναν πώς θα βολευτούν και με τη νέα κατάσταση. Οι περισσότεροι έτρεχαν να καταταγούν. Ξημερώματα της 28 ης Οκτωβρίου 1940. Ώρα 3 το πρωί. Ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι χτυπάει την πόρτα του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά. Του επιδίδει τελεσίγραφο της ιταλικής κυβέρνησης, στο οποίο οι Ιταλοί ζητούν να περάσουν ελεύθερα από την Ελλάδα και την αξιοποίηση λιμανιών και αεροδρομίων για τους πολεμικούς σκοπούς τους. Ο Μεταξάς απαντά στα γαλλικά. «Αυτό σημαίνει ότι έχουμε πόλεμο». Μετά από περίπου δύο ώρες, ο Ιταλικός στρατός επιτίθεται από τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Στις 11 το πρωί ο ηγέτης της Ιταλίας φασίστας Μουσολ

Δεν υπάρχουν βασιλόπουλα, δεν υπάρχουν νεράιδες, δεν υπάρχουν γοργόνες. Ειδικά αυτές που απλώνουν το χέρι στο κάπου, αυτές που ψάχνουν αν ζει η αγάπη στις σκιές ή αν απέκτησε παλάτι και έγινε συνήθεια…. Μεγαλώσαμε πια! Τέρμα τα παραμύθια! Άναψε το φως. Δεν έχει κάτι να μάς πει ο νυχτερινός ουρανός. Πώς θα ήταν η ζωή εάν… - όλοι οι άνθρωποι ήταν το ίδιο, - όλα τα μάτια απλά κοιτούσαν, - όλα τα δάκρυα χάνονταν πριν φανούν, - με ένα κουμπί έσβηναν οι σκέψεις, συνετίζονταν τα απερίσκεπτα; Πώς θα ήταν η ζωή εάν…                         δεν ήσουν ΕΣΥ; Παναγιώτης Ασημακόπουλος Θεολόγος καθηγητής

Έχει φάση, έχει πλάκα: Δύο εκφράσεις που χρησιμοποιούνται αρκετά από τους εφήβους μαθητές μας για να περιγράψουν κάτι που τους προκαλεί το ενδιαφέρον, κάτι που τους αρέσει. Ισχύει όμως και για τα Θρησκευτικά; Το συμπέρασμα ότι τελικά «τα Θρησκευτικά έχουν φάση» ανήκει σε μαθητή που ήταν μάλλον αρνητικά διακείμενος προς το μάθημα αρχικά. Ξέρετε… Από αυτά τα παιδιά που μας κοιτούν με «μισό μάτι». Αρχικά… Οι εμπειρίες και αναμνήσεις σχεδόν όλων μας είναι από ένα μάθημα Θρησκευτικών, κατά τη διάρκεια του οποίου καθόμασταν στις μαθητικές καρέκλες και δεχόμασταν τη μετωπική διδασκαλία του καθηγητή μας. Τις περισσότερες φορές ήταν ένας μονόλογος από απολαυστικός έως ανιαρός, ανάλογα με το θέμα, τη μαεστρία και την προσωπικότητα του καθηγητή μας. Μήπως ήρθε η στιγμή να σηκωθούμε επιτέλους από τις καρέκλες; Δεν αναφέρομαι τόσο σε εμάς τους εκπαιδευτικούς, που συνήθως (όχι πάντα) είμαστε όρθιοι για την εποπτεία, τον έλεγχο και την επιβολή της τάξης, αλλά στους μαθητές μας. Να φύγουν

Προσπάθησε! Καμία μάχη δεν πάει χαμένη! Όλα γίνονται…. Προσπαθούμε, αγωνιζόμαστε. Κυλάει αυτός, αντίσταση εμείς. Τον χωρίζουμε. Σε ώρες που περνούν σαν λεπτά, σε λεπτά που περνούν σαν ώρες. Καθώς μόνιμα ταξιδεύουμε πάνω του, τον «σταματάμε» με γεγονότα, με επετείους, με γενέθλια. Για να πάρουμε μια ανάσα. Για λίγο φως στα κεράκια, για πότε έσβησαν και ακούγονται σαν υπόκωφο κύμα τα χειροκροτήματα. Κι αυτός νικητής. Ζωγραφίζει πάνω μας τον πόνο, την αγάπη, τις επιτυχίες, τα ανεκπλήρωτα. Μάς κερνάει αναμνήσεις για να έχουμε να δακρύζουμε, μάς επιτρέπει σχέδια για να έχουμε να ασχολιόμαστε. Και φεύγει. Πότε; Προς τα πού; Κι εμείς εκεί. Να τον πολεμάμε. Με σθένος και σιγουριά. Αξιοποίηση, το είπανε. Είναι στιγμές (δική του λέξη κι αυτή...) που η ήττα μας είναι αναπόφευκτη, η υποταγή μας σίγουρη. Σε δυο μικρές λεξούλες: Και τώρα; Παναγιώτης Ασημακόπουλος Θεολόγος καθηγητής

ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΥΠΑΤΙΑΣ 5, 71307, ΜΠΕΝΤΕΒΗ, ΗΡΑΚΛΕΙΟ Τηλ ., 6972500308 Ε -mail: pstheologon@gmail.com Ηράκλειο, 02-10-2018 Αριθμ. Πρωτ. 7 Αξιότιμε κύριε Υπουργέ, Ως Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων επιθυμούμε να θέσουμε υπόψιν σας κάποια ζητήματα, τα οποία θεωρούμε καίριας σημασίας για τη σωστή λειτουργία των σχολείων μας. Πριν από λίγες ημέρες έγιναν η α΄ και β΄ φάση προσλήψεων αναπληρωτών εκπαιδευτικών γενικής παιδείας. Όπως δυστυχώς συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, στην πρώτη φάση δεν υπήρχε η ειδικότητα των θεολόγων (ΠΕ01) ανάμεσά τους, ενώ στη δεύτερη φάση προσλήφθηκαν μόνο 3 θεολόγοι για όλη τη χώρα!! Ως Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων διαμαρτυρόμαστε για την απαξιωτική αντιμετώπιση του κλάδου μας για ακόμη μια χρονιά, παρά το γεγονός ότι τα κενά των θεολόγων είναι πάρα πολλά και τα σχολεία δυσλειτουργούν. Ενδεικτικά, αναφέρουμε για την Κρήτη ότι οι αδιάθετες ώρες στο νομό Ηρακλείου είναι περίπου 400, στο Ρέθυμνο 167 και στα Χανιά 228. Η μη π

        Έτοιμος για την καθιερωμένη του βόλτα. Αυτή που του αρέσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Έβαλε το αόρατο πέπλο του και να, ο θάνατος πάλι κοντά στους ανθρώπους. Να νιώθει το φόβο τους, να αφουγκράζεται την αγωνία τους. Να τον βρίζουν, να τον καταριούνται. Να κλαίνε, να τον ξορκίζουν. Να ψάχνουν το γιατί, να θολώνει το μυαλό τους. Κι αυτός εκεί… Παντοδύναμος, αγέρωχος, νικητής. Μεγάλη η ικανοποίησή του. Σπίτια, νοσοκομεία, πόλεις και χωριά τού έχουν παραδοθεί. Μεγάλη και άγρια η χαρά του. Τόσο που μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του ακόμη μια βόλτα. Στην ακρογιαλιά. Αγαπημένος του τόπος. Τόσους έχει πάρει η θάλασσα και τους έχει προσφέρει… Δειλινό. Η ώρα που όλα μοιάζουν να ζυγίζουν το τελευταίο φως τους. Ο ήλιος να πεθαίνει πίσω από τον ορίζοντα, αφήνοντας την τελευταία πορτοκαλί κραυγή του…. Υπέροχος συνειρμός. Τους είδε. Δυο νεαρά παιδιά. Σκέφτηκε να περάσει από δίπλα τους και να αγγίξει ανεπαίσθητα τα μαλλιά της κοπέλας. Απλά, ως υπενθύμιση για το κρύο και

Είναι κάποιοι άνθρωποι που θα έρθουν σε σένα. Για να σε κρίνουν, να σε προσγειώσουν, να σε βοηθήσουν, για το καλό σου. Πρέπει να σε σκεπάσουν. Με το νέφος τους. Για να μη σε κάψει ο ήλιος. Σε διατάζω! Ευχαρίστησέ τους... Είναι κάποιοι άνθρωποι που θα βγουν από τις φυλλωσιές του μυαλού σου.  Θα περιφέρονται, όπως παλιά. Άδειες υπάρξεις, μνήμες του πόνου, της ψυχής δεσμοφύλακες. Σε διατάζω! Εκτίμησέ τους... Είναι κάποιοι άνθρωποι που θέλουν πολλά από σένα. Δικαίως. Έτσι πάει.... Έτσι πρέπει.... Τους χρωστάς. Σε διατάζω! Σεβάσου τους... Είναι κάποιοι άνθρωποι που θα πάρουν αγκαλιά τις πληγές σου, δεν θα τρομάξουν με την κόλασή σου, θα έρθουν μαζί σου στη δύση. Κάνουν τη συνάντηση ταξίδι,  δίνουν στο χρόνο μελωδία, προσφέρουν στην ψυχή σου το φως τους... Έτσι απλά.... Χωρίς λόγο! Αυτούς τους ανθρώπους τους αγαπάς, γαμώτο!! Έτσι απλά... Χωρίς λόγο! Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Υπάρχουν πολλά κενά. Το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας, το λευκό κουτάκι στο σταυρόλεξο, το κενό μνήμης. Υπερβαίνονται, συμπληρώνονται, θεραπεύονται. Ίσως το πιο σκοτεινό σημείο στο οποίο συναντιούνται ο νεκρός έρωτας με το ζωντανό θάνατο είναι σε αυτή την παραλυτική αίσθηση. Στο κενό! Κοιτάζεις, αλλά δεν βλέπεις. Ακουμπάς, αλλά δεν αγγίζεις. Αναπνέεις, αλλά δεν ζεις. Άδεια μάτια, άδειες αγκαλιές, άδειες υπάρξεις. Έχουν στερέψει τα δάκρυα, έχουν εξατμιστεί τα γιατί, έχουν τελειώσει τα λόγια. Τίποτα. Κενό! Αν το κενό έχει κέντρο, είναι αυτό το «από τη μια στιγμή στην άλλη». Έτσι χάνονται οι βεβαιότητες, θρυμματίζονται τα όνειρα. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Χωρίς λόγο. Χωρίς εξήγηση. Τότε που ο συνήθης χρόνος γίνεται αβάσταχτος πόνος, απέραντη θλίψη. Τότε που πέφτεις, που κουλουριάζεσαι, που παλεύεις να γίνεις πάλι έμβρυο. Που παλεύεις να ξαναγεννηθείς... Κι αν δεν έχει κέντρο, σίγουρα έχει κεντρί. Εσύ, ο άλλος. Δεν μπορείς να θεραπεύσεις τα πάντα. Μπορείς όμως να ρουφήξε

Στα φεγγάρια μας... - Σε αυτά που μάς πλάνεψαν με το κλεμμένο φως τους και χαθήκαμε στις αυταπάτες μας. Μέχρι να μάς ορθοδρομήσει η λογική... - Σε αυτά που μάς παρηγόρησαν για τους κάποτε ήλιους μας... - Σε αυτά που με το ασημένιο φως τους έκαναν το δάκρυ μας να μοιάζει πολύτιμος θησαυρός... - Σε αυτά που πάντα θα μάς παραπλανούν και πάντα θα τα εμπιστευόμαστε.... Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Μία κρίση ποτέ δεν μένει μόνη της. Φανερώνονται κι ακολουθούν κι άλλες. Έτσι και τώρα. Φάνηκε η μεγάλη σύγχυση στο σώμα της Εκκλησίας, αναφορικά με την άρθρωση λόγου και την έκφραση πίστης για τη θέση του Θεού σε τόσο δύσκολες καταστάσεις. Η γνωμάτευση περί «δίκαιης τιμωρίας του Θεού» λύνει τα περισσότερα προβλήματα. Κουμπώνει τέλεια στη λογική «η εξουσία τιμωρεί τους παραβάτες», κατευνάζει τα δύσκολα ερωτήματα και ταιριάζει στο συλλογικό υποσυνείδητο με το οποίο (οικογενειακά και κοινωνικά) ανατραφήκαμε. Η αντίθετη θέση περί μόνιμης κι απροϋπόθετης αγάπης του Θεού που δεν νοθεύεται με εκούσιες τιμωρητικές ενέργειες εκ μέρους Του συχνά λοιδορείται ως αγαπολογία. Φρου φρου κι αρώματα δηλαδή που δεν ταιριάζουν σε «σοβαρούς» Χριστιανούς. Η βάση όμως της αγάπης του Θεού είναι ταυτόχρονα το βασικό πρόβλημα που δεν μπορεί να λύσει η άποψη περί τιμωρίας. Φαίνεται ξεκάθαρα στο παρακάτω παράδειγμα: Σε κείμενα και διαλόγους συχνά χρησιμοποιούνται τα λόγια του Χριστού ότι ούτε ένα