Κασσιανή και Θεόφιλος
Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή… μέσα μου υπάρχει νύχτα… δέξου τις πηγές των δακρύων μου… κλίνε προς τους στεναγμούς της καρδιάς μου. Ασυναίσθητα, η Κασσιανή κοίταξε προς το λυχνάρι. Ίσως να ήθελε απλά να επιβεβαιώσει ότι υπάρχει επαρκές λάδι. Ίσως και πάλι, στιγμιαία, να την πήγε η καρδιά της σε εκείνη την ολόλαμπρη νύχτα του παρελθόντος. Τότε που ο διάδοχος του θρόνου θα επέλεγε σύζυγο και η αυτοκρατορία βασίλισσα. «Εκ γυναικός τα χείρω», της είπε ο Θεόφιλος με αποφασιστικό και κάπως υπεροπτικό βλέμμα. Εύκολα βέβαια διέκρινε κάποιος και τη γοητεία που του ασκούσε η εξωτερική εμφάνιση και η προσωπικότητα της Κασσιανής. Για λίγο κράτησε το χρυσό μήλο στα χέρια της και το επέστρεψε στο Θεόφιλο, κοιτάζοντάς τον ήρεμα, γλυκά και αποφασιστικά. «Και εκ γυναικός τα κρείττω». Κάτι γκρεμίστηκε. Ο εγωισμός του ή οι αντιστάσεις του; Τι σημασία είχε; Άλλωστε, δεν υπήρχαν περιθώρια. Η ετυμηγορία της μητριάς του ήταν απόλυτη: Πολύ έξυπνη και ετοιμόλογη γ