Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

- Ήταν τόσο όμορφα. Τόσο ήρεμα. Όλα μάς θυμίζουν. Τα λουλούδια των αυτοδιαψεύσεών μας ολόφρεσκα ακόμη στην πλάκα του εγωισμού μας, τα δάκρυα της συγγνώμης ολόδροσες σταγόνες πάνω της, το λαδάκι της πληγής να σιγοκαίει. Αν και είναι σωστή η σκέψη να μη βάλουμε φωτογραφία μας ποτέ πάνω στο μνήμα, ήταν και πάλι όλα τόσο ζωντανά, τόσο δικά μας! - Άρχισες ξανά! Σταμάτα να σκέφτεσαι και πάλι έτσι! Και μην ξαναπάς εκεί. Τα έχουμε ξαναπεί. Αμάν με αυτά τα εμμονικά σου! Απόλαυσε τα τόσο ωραία που έχουμε, τα τόσο μοναδικά, τα τόσο ερωτικά. Δεν τα βλέπεις; - Τα βλέπω. - Δεν τα χαίρεσαι; - Τα χαίρομαι. - Ε, τι άλλο θες πια; Εγώ δεν ασχολούμαι. Άλλωστε, είναι η δική σου οπτική… ΥΓ: Καίει! Ο έρωτας καίει! Στις άκρες του πιο πολύ! Στις ακρότητές του ακόμη περισσότερο! Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται ένας φλεγόμενος καθρέφτης. Όσο δεν τον σπάς, βλέπεις εσένα να καίγεσαι… Κι αν τον σπάσεις; Ή θα είναι ο Άλλος από πίσω να σου θεραπεύσει το ματωμένο από τα σπασμένα γυαλιά χέρι σου όσο