Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς δεν γίνεται τίποτε. Λογικά δεν γίνεται τίποτε. Τα λεπτά της ώρας κυλούν με τον ίδιο ακριβώς ρυθμό. Ούτε πιο αργά και βασανιστικά ούτε πιο γρήγορα και χαρούμενα. Η μέρα διαδέχεται τη νύχτα και η νύχτα διαδέχεται τη μέρα με τον ίδιο ακριβώς στερεότυπο τρόπο. Όπως και αιώνες τώρα. Κατάλαβες; Τίποτε περίεργο ή διαφορετικό. Όλα είναι εξηγήσιμα. Μόνο ο χρόνος κυλάει. Τίποτε άλλο. Στάσου τώρα να πάω να δω στην πόρτα γιατί ακούω θόρυβο. Μπα, δεν είναι τίποτε… . Αλλά, για κάνε ησυχία γιατί ακούω ψιθύρους. Παράξενο! Δεν βλέπω κανένα αλλά κάτι ακούω. «….Λοιπόν, να που συναντιόμαστε ξανά. Αμέτρητες φορές έως τώρα. Και κάθε φορά γρήγορα και σιωπηλοί. Τώρα όμως θα βρεις δυο λεπτά να σου πω δυο κουβέντες. Έλα, μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Είσαι ο Θάνατος και είμαι η Αγάπη». Ο Θάνατος κοντοστάθηκε. Έτσι από περιέργεια να ακούσει. Κανείς δεν του είχε μιλήσει ως τώρα. Μόνο θρήνους και παρακάλια άκουγε σε όλη του τη ζωή. Ζωή; Χα, χα, χα… Έχει ο Θάνατος Ζωή; Προ

Στα πλαίσια του μαθήματος των Θρησκευτικών της Γ΄ Λυκείου δόθηκε ένα ερωτηματολόγιο στους μαθητές. Ζητήθηκε να απαντήσουν ανώνυμα σε ερωτήσεις που έχουν σχέση με το ανθρώπινο σώμα, την αγάπη, τον έρωτα, το γάμο και την οικογένεια ( διδακτικές ενότητες 10, 11 και 12 του σχολικού βιβλίου ). Σύνολο ερωτηματολογίων: 115 Οι απαντήσεις που δόθηκαν για το ανθρώπινο σώμα είναι οι παρακάτω ( σε αριθμό μαθητών και επί τοις εκατό ):   Τ Ο Σ ΩΜΑ Π ρ ό τ α σ η Σωστό Λάθος Το ανθρώπινο σώμα είναι κατώτερο από την ψυχή 67 – 58,3% 48 – 41,7% Υπεύθυνο για την αμαρτία είναι το σώμα 19 – 16,5% 96 – 83,5% Στη Δευτέρα Παρουσία θα αναστηθούν μόνο οι ψυχές 70 – 60,9% 45 – 39,1% - Ασχολούνται οι νέοι άνθρωποι υπερβολικά με την εξωτερική τους εμφάνιση; καθόλου   ( 4 – 3,5% )                 λίγο ( 22 – 19,2% )                    αρκετά ( 89 – 77,3% ) Π ρ ό τ α σ η καθόλου λίγο μέτρια

Κάπου διάβασα αυτή την ιστορία…. Κάποτε ήταν μια τυφλή κοπέλα, η οποία μισούσε τον εαυτό της που δεν μπορούσε να δει. Σε όλες τις δύσκολες στιγμές είχε δίπλα της τον αγαπημένο της, ο οποίος της έδινε κουράγιο. Η κοπέλα τού έλεγε συχνά ότι εάν κάποια μέρα μπορούσε να δει, θα τον παντρευόταν. Μια μέρα, κάποιος της χάρισε δυο μάτια. Κανονίστηκε η επέμβαση και μετά από λίγες ημέρες μπορούσε πλέον να βλέπει κανονικά. Είδε και τον αγαπημένο της. Εκείνος τη ρώτησε γεμάτος λαχτάρα: «Τώρα που βλέπεις, θα με παντρευτείς;» Η κοπέλα όμως έκπληκτη, είδε ότι και ο αγαπημένος της ήταν τυφλός. Σοκαρισμένη, αρνήθηκε να τον παντρευτεί. Το αγόρι έφυγε δακρυσμένο και εξαφανίστηκε πλέον από τη ζωή της. Μετά από λίγο καιρό, της έγραψε ένα γράμμα με τις παρακάτω λέξεις: «Αγάπη μου, απλά σε παρακαλώ να προσέχεις τα μάτια μου…» Είναι αληθινή ιστορία; Τι σημασία έχει; Η αγάπη δεν είναι το παράθυρο για να δούμε πέρα από το προφανές; Δεν είναι η απάντηση σε όλα τα αδιέξοδα και το αδιέ

Προσοχή: Το παρόν άρθρο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Εξάλλου, ο ένας εκ των δύο χαρακτήρων τείνει να εξαφανιστεί. Μια φορά και έναν καιρό, ένας δεσπότης που ζούσε στο κέντρο του κόσμου αποφάσισε να επισκεφτεί έναν επίσκοπο που έμενε σε ένα καλύβι στο χείλος του γκρεμού. Έβαλε τα χρυσά μανικετόκουμπα, δέχτηκε το άνοιγμα της πόρτας από τον διάκο του, κάθισε στο πίσω δεξιά κάθισμα του αυτοκινήτου – νόμιμου και προβλεπόμενου δώρου της πολιτικής εξουσίας. Όταν έφτασε, βρήκε τον επίσκοπο με ένα τριμμένο ράσο να σκαλίζει ένα κηπάκο ιδρωμένος. Μετά τον καθιερωμένο αδελφικό ασπασμό μπήκαν μέσα στο καλύβι. Ο δεσπότης προσπάθησε να βολευτεί σε μια καρέκλα που έτριζε σε κάθε κίνηση, περιμένοντας τον καφέ και το νεράκι που του πρόσφερε η αγάπη του επισκόπου. Όταν ο επίσκοπος βγήκε από το κουζινάκι με τα φιλέματα στα χέρια, είδε το δεσπότη να περιεργάζεται μια ζωγραφιά που βρισκόταν πάνω στο τραπέζι δίπλα από την Αγία Γραφή. «Ο βοσκός που ανεβαίνει στα κακοτράχαλα για να σώσει ένα

Το Υ.Γ. το βάζω στην αρχή: Όποιος θέλει να σχολιάσει, ας το κάνει με επιχειρήματα και βιώματα και όχι με θρησκευτικά κουτσομπολιά, τύπου «άκουσα και ψυχανεμίστηκα». Στη δεύτερη περίπτωση και θα εκτίθεται και θα αγνοείται. Γεννήθηκα στη Ναύπακτο το 1976. Εκεί και μεγάλωσα. Από μικρό παιδί μέσα στην Εκκλησία. Οι εμπειρίες και τα βιώματά μου υπαγορεύουν στην ηλεκτρονική μου πένα τα κάτωθι: 1. Χωρίς το Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως η Ναύπακτος θα ήταν ένας πνευματικός ξερότοπος. Στα κατηχητικά και τις κατασκηνώσεις που πήγαινα μαζί με εκατοντάδες άλλα παιδιά δίδασκαν, οργάνωναν, ξενυχτούσαν οι μοναχοί και τα πνευματικοπαίδια τους. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Τις πνευματικές συζητήσεις; Τις λατρευτικές εμπειρίες; Τις εκδρομές; Τις εκδηλώσεις – υπερπαραγωγές στην Παπαχαραλάμπειο αίθουσα; Την καθημερινή επίσκεψη στο Πνευματικό Κέντρο της Μητροπόλεως που έσφυζε από ζωή; Το πόσο ζηλεύαμε που ακούγαμε από τους παλιότερους για το οικοτροφείο; 2. Το ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο του Μ

Από τα πιο συγκλονιστικά λόγια του Χριστού είναι η παραβολή περί του άφρονα πλουσίου. Βρίσκεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Κάθε φορά που τη διαβάζει ή την ακούει κανείς, συναισθάνεται τη ματαιότητα του πλουτισμού και τη δαιμονική έπαρση όσων θέλουν τα πάντα δικά τους και δεν ρίχνουν και μια ματιά γύρω τους. " Τους είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή · ενός ανθρώπου πλούσιου έφεραν τα χωράφια του μεγάλη σοδειά · και σκεφτόταν μέσα του λέγοντας· Τι πρέπει να κάνω, γιατί δεν έχω πού να μαζέψω τους καρπούς μου; Και είπε · αυτό θα κάνω · θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και στη θέση τους θα χτίσω μεγαλύτερες και εκεί θα μαζέψω όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου και θα πω στην ψυχή μου · Ψυχή, έχεις μαζέψει πολλά αγαθά, που σου φτάνουν για πολλά χρόνια. Αναπαύου, λοιπόν, τρώγε, πίνε, καλοπέρνα. Ο Θεός όμως του είπε· ανόητε, αυτή τη νύχτα σου ζητούν ξαφνικά την ψυχή σου. Όσα λοιπόν ετοίμασες, σε ποιον θα ανήκουν τώρα; Αυτά παθαίνει εκείνος που θησαυρίζει μόνο για τον εαυτό του και δε φ

ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Η άνιση κατανομή του πλούτου αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του πλανήτη και χωρίζει τους ανθρώπους σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο κόσμο…. Η γλώσσα των αριθμών τα λέει όλα… - Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Ο. Η. Ε. , ü      225 άνθρωποι στον κόσμο έχουν, από κοινού, ετήσιο εισόδημα ίσο με το εισόδημα του φτωχότερου 47% της γης, πληθυσμού που πλησιάζει τα 3 δισεκατομμύρια ανθρώπους. ü      Οι 3 πλουσιότεροι άνθρωποι έχουν περιουσιακά στοιχεία που υπερβαίνουν το αθροιστικό Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν των 48 λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών του πλανήτη. ü  Προκειμένου να διασφαλιστεί η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη, η επάρκεια τροφής και ασφαλείς εγκαταστάσεις ύδρευσης και αποχέτευσης για πάνω από δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους (εκ των οποίων το ένα δισεκατομμύριο διαθέτει εισόδημα μικρότερο από ένα δολάριο την ημέρα), θα απαιτούνταν μόλις το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιοτέρων κατοίκων του πλανήτη. ü      Εάν δαπανούσαμε ένα ποσό 9 δι

Ηλιόλουστη ημέρα. Σε όλη τη διάρκεια της μαθητικής παρέλασης στην Αγία Βαρβάρα Μονοφατσίου καθόταν ήσυχα σε μια καρέκλα. Δίπλα από τις αρχές του Δήμου, τους εκπαιδευτικούς, τους ιερείς και τον υπόλοιπο κόσμο. Όλοι αναγνώρισαν ότι του άξιζε πραγματικά αυτή η θέση. Ήρεμος, χαμογελαστός με ένα γλυκό ύφος. Το όνομά του είναι Δημήτριος Τιτομιχελάκης και είναι σήμερα 95 ετών. Πριν από 72 χρόνια ήταν από τους Κρητικούς στρατιώτες που πήραν μέρος στον πόλεμο στο αλβανικό μέτωπο. Όταν έσπασε το μέτωπο, καθώς εισέβαλαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, με μεγάλες κακουχίες και με πολλά τραύματα κατόρθωσε να φτάσει στον Πειραιά. Εκεί τον περιέθαλψε μια γυναίκα με τη βοήθεια ενός γιατρού. Του έσωσαν τη ζωή. Ο γιατρός μάλιστα του έδωσε κάποια χρήματα – αντί να γίνει το αντίθετο – για να τον βοηθήσει να φτάσει στο σπίτι του, στην Κρήτη. Πριν από τρία χρόνια μού είπε όλη την ιστορία του και τον κατέγραψα σε μια κάμερα για μια ταινία που έγινε από το Πνευματικό Κέντρο της ενορίας Αγίας Βαρβάρας με τίτλο

Μια χαριτωμένη και ευαίσθητη ταινία και ένα τρυφερό μήνυμα των μαθητών του Α3 του Γενικού Λυκείου Γαζίου για τη σχέση ενηλίκων και εφήβων. Είναι η αρχή μιας ερευνητικής εργασίας (project) που θα διαρκέσει αρκετό καιρό και θα μελετήσει τις παραμέτρους, τα προβλήματα και τις πιθανές λύσεις του θέματος.

Ως θεολόγος εκπαιδευτικός έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω περί του «κατηχητικού» χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Μια καραμέλα που αναδεύεται στα χείλη και χοροπηδά στα γραπτά όχι μόνο άσχετων με το μάθημα (…και με την εκπαίδευση συχνά) αλλά και συναδέλφων θεολόγων. Η κατήχηση είναι μια διαδικασία της εκκλησιαστικής ζωής που περιλαμβάνει τη συστηματική ενημέρωση του ανθρώπου σχετικά με τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας και τη μύησή του στις αλήθειες της πίστης. Για να θεωρείται Χριστιανός κάποιος οφείλει να αποδέχεται αυτοβούλως, σε μόνιμη βάση και με ειλικρίνεια το σύνολο (και όχι μέρος) της διδασκαλίας της Εκκλησίας ως προσωπική του πίστη και ως το νόημα της ζωής του. Αυτή η κατήχηση μάλιστα και η ελεύθερη και πλήρης αποδοχή της είναι προαπαιτούμενα για το Βάπτισμα του ανθρώπου αυτού (σε παλαιότερες εποχές) και για τη συμμετοχή του στα μυστήρια της Εκκλησίας. Ο κατατοπισμός και η ενημέρωση των μαθητών σχετικά με το Χριστό και την Εκκλησία, οι προβληματισ

Η αξιολόγηση ως έννοια είναι σίγουρα θετική και αναμφισβήτητα απαραίτητη για τη σωστή λειτουργία του σχολείου. Ακόμη βέβαια το Υπουργείο και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ψάχνουν (από χρόνια παλιά…) το τι, το πώς, το ποιος και το γιατί. Οι αλλαξοβασιλείες μάλιστα ανακατεύουν την τράπουλα για το ποιοι και πότε. Προσωπικά, με ενδιαφέρει η ουσία του θέματος πέρα από γαλαζοπρασινοκοκκινοεμπριμέ τσιτάτα. α) Αξιολογούμε τους μαθητές μας και αυτοί εμάς. Εμείς το κάνουμε με βαθμούς και ενημερώσεις κηδεμόνων, αυτοί το κάνουν με σχόλια, χαρακτηρισμούς και χειρονομίες. Εμείς στα φανερά, αυτοί (συνήθως) στα κρυφά. Δεν θα ήταν κακό να ήταν λίγο πιο φανερή, υπεύθυνη και αποδοτική η αξιολόγηση των μαθητών μας. Δεν θεωρώ ότι είναι άστοχη ιδέα να τους βάλουμε λίγο πιο πολύ στο παιχνίδι. β) Ως αξιολόγηση δεν θεωρώ πανάκεια τη σπουδή και θεωρητική μελέτη των εκπαιδευτικών συστημάτων, την αποστήθιση των παιδαγωγικών αρχών και την εφαρμογή όλου αυτού του επιστημονισμού της εκπαίδευσης. Πέρασ