Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Το άρθρο αυτό αναφέρεται στον τύπο «ο συνδικαλιστής μάς δουλεύει». Το λέω αυτό γιατί υπάρχει και ο τύπος «ο συνδικαλιστής μας δουλεύει», ο οποίος είναι δυστυχώς σπάνιος και δυσεύρετος, αλλά στις επικείμενες συνδικαλιστικές εκλογές εκπαιδευτικών οφείλουμε να τον βρούμε και να τον αναδείξουμε. Πρόσεξε, φίλε αναγνώστη, το «μεγαλείο» της πονηριάς και των ιδεολογικοπολιτικών σκοπιμοτήτων στο παρακάτω παράδειγμα από το σχολικό έτος 2010-2011, που μόλις ξεκίνησε το ταλαίπωρο. Το καλοκαίρι του 2008 με εισήγηση του Συνηγόρου του Πολίτη, ο οποίος επικαλέστηκε μια (άσχετη με το θέμα, όπως αποδείχθηκε τελικά) απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, εκδόθηκαν τρεις εγκύκλιοι του Υπουργείου Παιδείας για την απαλλαγή των μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών. Οι δύο πρώτες ήταν ασαφείς σχετικά με το ποιοι μαθητές έχουν το δικαίωμα της απαλλαγής από το μάθημα και ακολούθησε η τρίτη, η οποία αναφέρει ρητά ότι «οι μη Ορθόδοξοι μαθητές, δηλ. οι αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι…απαλλάσσονται από το μάθημα των Θ

Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύθηκε στον τύπο και στο διαδίκτυο ένα προσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας για το «νέο Λύκειο». Κλασσική μέθοδος κυβερνήσεων (πόσω μάλλον τούτης εδώ) για να μετρήσουν και να αξιολογήσουν αντιδράσεις. Για όποιον γνωρίζει πέντε πράγματα για την εκπαίδευση, πρόκειται για σχέδιο του ποδαριού, που αποδομεί το Λύκειο και μειώνει την παιδευτική και μορφωτική του αξία. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, αλλά θέλω να σταθούμε σε μια διάσταση του προσχεδίου αυτού, η οποία έχει κυρίως ιδεολογικό χαρακτήρα. Στο νέο σχέδιο και για τις τρεις τάξεις του Λυκείου υποβαθμίζεται το μάθημα των αρχαίων Ελληνικών, καταργούνται τα μαθήματα της Βυζαντινής και της Νεοελληνικής Ιστορίας και εξοβελίζεται το μάθημα των Θρησκευτικών, αφού παραμένει ως επιλεγόμενο μεν, αλλά τοποθετημένο σε τέτοια θέση ώστε να υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να το επιλέξει ο μαθητής. Δεν θα απορήσεις προφανώς, φίλε αναγνώστη, εάν μάθεις ότι η σχεδιάστρια αυτού του κομψοτεχνήματος είναι η γνωστή ειδική γραμματέας

Η 5η Οκτωβρίου έχει οριστεί ως η παγκόσμια ημέρα που τιμώνται οι εκπαιδευτικοί και το έργο τους. Δεν θα μπορούσε βέβαια η μεγάλη πρωταγωνίστρια της παιδείας, η Υπουργός μας κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, να μη στείλει μήνυμα ευχετήριο. Θες από υπηρεσιακό καθήκον, θες για να μη σχολιαστεί αρνητικά, θες ως εθιμικό δίκαιο, θες από αγάπη και ευσυνειδησία (όπως θέλει ο καθένας ερμηνεύει τις έννοιες) το έστειλε. Α, κοίτα να δεις που γράφει ότι εμείς οι εκπαιδευτικοί είμαστε οι πρωταγωνιστές της εκπαίδευσης. Αυτό το σύνθημα μαζί με το άλλο νεόκοπο «πρώτα ο μαθητής» θα την αφήσουν στην ιστορία της εκπαίδευσης ως κενολόγο ή και ως «λέω αυτά, αλλά εννοώ τα αντίθετα». Μάλλον στο λεξιλόγιό της: πρωταγωνιστές = μαριονέτες. Σε μια εκπαίδευση όπου με απολυταρχία και δεσποτισμό κάνει ό,τι θέλει και μετά μας βάζει να «διαβουλευτούμε». Όπου δεν υπάρχουν οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, αλλά κάπου στα τέλη Σεπτεμβρίου τους ανακάλυψε (μετά την ανακοίνωση των ελάχιστων διορισμών, βέβαια). Όπου ακόμη λείπουν εκπαιδ