Σώπα, δάσκαλε…
Συνήθως, όταν θέλουμε να πούμε κάτι για την εκπαίδευση και να το συνδυάσουμε με το μεγάλο μας λογοτέχνη Νίκο Καζαντζάκη, καταφεύγουμε στην περιγραφή του για τη δική του πρώτη ημέρα στο σχολείο. Όταν ο πατέρας του, ο καπετάν Μιχάλης, τον παρέδωσε στο δάσκαλο, λέγοντας «το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου»! Μια άλλη περιγραφή έχει κάνει σε μένα μεγαλύτερη εντύπωση. Αυτή που, στην Τρίτη πια Δημοτικού, ο δάσκαλος ιδρώνει και πασχίζει να τους μάθει γραμματική, ενώ έξω είναι άνοιξη που μπαίνει και μέσα στην τάξη. Μιλάει ο δάσκαλος, λαλεί έξω ένα πουλάκι στο δέντρο, συνεχίζει να μιλάει ο δάσκαλος. Και σηκώνει το χέρι το Νικολιό και λέει: «Σώπα, δάσκαλε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί». Είναι τρομερό αυτό με το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Τρομερό το πώς εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας μόνο ν’ ακούνε. Και να δέχονται. Σε σημείο που καμιά φορά να τα προκαλούμε στο Λύκειο «μίλα, μωρέ. Αμφισβήτησέ με. Ψάξε. Πες τη γνώμη σου» κι αυτά να συνεχίζουν να σε κοιτούν αμήχανα, ψάχνοντας να δου