Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Οκτώβριος, 2012

Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στην Αγία Βαρβάρα

Εικόνα
Ηλιόλουστη ημέρα. Σε όλη τη διάρκεια της μαθητικής παρέλασης στην Αγία Βαρβάρα Μονοφατσίου καθόταν ήσυχα σε μια καρέκλα. Δίπλα από τις αρχές του Δήμου, τους εκπαιδευτικούς, τους ιερείς και τον υπόλοιπο κόσμο. Όλοι αναγνώρισαν ότι του άξιζε πραγματικά αυτή η θέση. Ήρεμος, χαμογελαστός με ένα γλυκό ύφος. Το όνομά του είναι Δημήτριος Τιτομιχελάκης και είναι σήμερα 95 ετών. Πριν από 72 χρόνια ήταν από τους Κρητικούς στρατιώτες που πήραν μέρος στον πόλεμο στο αλβανικό μέτωπο. Όταν έσπασε το μέτωπο, καθώς εισέβαλαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, με μεγάλες κακουχίες και με πολλά τραύματα κατόρθωσε να φτάσει στον Πειραιά. Εκεί τον περιέθαλψε μια γυναίκα με τη βοήθεια ενός γιατρού. Του έσωσαν τη ζωή. Ο γιατρός μάλιστα του έδωσε κάποια χρήματα – αντί να γίνει το αντίθετο – για να τον βοηθήσει να φτάσει στο σπίτι του, στην Κρήτη. Πριν από τρία χρόνια μού είπε όλη την ιστορία του και τον κατέγραψα σε μια κάμερα για μια ταινία που έγινε από το Πνευματικό Κέντρο της ενορίας Αγίας Βαρβάρας με τίτλο

Ενήλικες και έφηβοι: Δύο διαφορετικοί κόσμοι;

Εικόνα
Μια χαριτωμένη και ευαίσθητη ταινία και ένα τρυφερό μήνυμα των μαθητών του Α3 του Γενικού Λυκείου Γαζίου για τη σχέση ενηλίκων και εφήβων. Είναι η αρχή μιας ερευνητικής εργασίας (project) που θα διαρκέσει αρκετό καιρό και θα μελετήσει τις παραμέτρους, τα προβλήματα και τις πιθανές λύσεις του θέματος.

Περί του “κατηχητικού” χαρακτήρα των Θρησκευτικών

Εικόνα
Ως θεολόγος εκπαιδευτικός έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω περί του «κατηχητικού» χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών. Μια καραμέλα που αναδεύεται στα χείλη και χοροπηδά στα γραπτά όχι μόνο άσχετων με το μάθημα (…και με την εκπαίδευση συχνά) αλλά και συναδέλφων θεολόγων. Η κατήχηση είναι μια διαδικασία της εκκλησιαστικής ζωής που περιλαμβάνει τη συστηματική ενημέρωση του ανθρώπου σχετικά με τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας και τη μύησή του στις αλήθειες της πίστης. Για να θεωρείται Χριστιανός κάποιος οφείλει να αποδέχεται αυτοβούλως, σε μόνιμη βάση και με ειλικρίνεια το σύνολο (και όχι μέρος) της διδασκαλίας της Εκκλησίας ως προσωπική του πίστη και ως το νόημα της ζωής του. Αυτή η κατήχηση μάλιστα και η ελεύθερη και πλήρης αποδοχή της είναι προαπαιτούμενα για το Βάπτισμα του ανθρώπου αυτού (σε παλαιότερες εποχές) και για τη συμμετοχή του στα μυστήρια της Εκκλησίας. Ο κατατοπισμός και η ενημέρωση των μαθητών σχετικά με το Χριστό και την Εκκλησία, οι προβληματισ

Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού

Εικόνα
Η αξιολόγηση ως έννοια είναι σίγουρα θετική και αναμφισβήτητα απαραίτητη για τη σωστή λειτουργία του σχολείου. Ακόμη βέβαια το Υπουργείο και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ψάχνουν (από χρόνια παλιά…) το τι, το πώς, το ποιος και το γιατί. Οι αλλαξοβασιλείες μάλιστα ανακατεύουν την τράπουλα για το ποιοι και πότε. Προσωπικά, με ενδιαφέρει η ουσία του θέματος πέρα από γαλαζοπρασινοκοκκινοεμπριμέ τσιτάτα. α) Αξιολογούμε τους μαθητές μας και αυτοί εμάς. Εμείς το κάνουμε με βαθμούς και ενημερώσεις κηδεμόνων, αυτοί το κάνουν με σχόλια, χαρακτηρισμούς και χειρονομίες. Εμείς στα φανερά, αυτοί (συνήθως) στα κρυφά. Δεν θα ήταν κακό να ήταν λίγο πιο φανερή, υπεύθυνη και αποδοτική η αξιολόγηση των μαθητών μας. Δεν θεωρώ ότι είναι άστοχη ιδέα να τους βάλουμε λίγο πιο πολύ στο παιχνίδι. β) Ως αξιολόγηση δεν θεωρώ πανάκεια τη σπουδή και θεωρητική μελέτη των εκπαιδευτικών συστημάτων, την αποστήθιση των παιδαγωγικών αρχών και την εφαρμογή όλου αυτού του επιστημονισμού της εκπαίδευσης. Πέρασ