Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να …πήρες το σωστό το δρόμο. Ακόμη κι αν δεν φτάσεις στην Ιθάκη, τουλάχιστον τα βήματά σου να ήταν στη σωστή κατεύθυνση και να μη σε ελέγχει η συνείδησή σου. Δεν ξέρω πόσοι από τους έως τώρα συνδικαλιστές του δημοσίου σχολείου μπορούν με το χέρι στην καρδιά να υποστηρίξουν τα παραπάνω. Πάντως, το αδιέξοδο ή η κατρακύλα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι το σύνηθες αποτέλεσμα της κομματικής οδού. Πώς αλλιώς να περιγράψεις την απουσία ορθού και εφαρμόσιμου λόγου, αντάξιου των περιστάσεων και των αναγκών της εκπαιδευτικής κοινότητας; Πώς αλλιώς να περιγράψεις την εξαργύρωση υπαρκτών ή και πλαστών αγώνων με θεσούλες και βολέματα; Ας μου πει κάποιος το ποσοστό των διοικητικών θέσεων της εκπαίδευσης από το Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας έως τους Προϊσταμένους των Γραφείων που καλύπτεται από μή συνδικαλιστές. Πώς αλλιώς να περιγράψεις την αυξανόμενη απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος από τον απλό μάχιμο εκπαιδευτικό και τη μεγάλ

Κάθομαι στον καναπέ και με μάτια υγρά και καρδιά άδεια βλέπω τη βροχή να πέφτει έξω από το τζάμι. Δεν με ακουμπούν οι σταγόνες της. Θα ήθελα όμως να με μουσκεύανε μήπως και νιώσω κάτι. Μου είχες πει κάποτε ότι θα βλέπουμε αγκαλιασμένοι τα ηλιοβασιλέματα. Τι ειρωνεία… Πόσες ημέρες έχει να βγάλει ήλιο…. «Οι άνδρες να αγαπάτε τας εαυτών γυναίκας». Η φωτογραφία μας πάνω στο τραπεζάκι έχει σκόνη. Απορώ πώς έχω κρατηθεί ακόμη και δεν την έχω κάνει κομμάτια. Φοβάμαι ότι δεν θα βρω καλή δικαιολογία μετά για να το καλύψω. Άλλωστε, έχω πείσει τον εαυτό μου ότι είναι ένα άψυχο χαρτί. Με εκδικητική ηδονή παρατηρώ μια αράχνη στη γωνία ψηλά να αρχίζει να υφαίνει τον ιστό της. «Και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Απορώ τι νιώθεις και πού το πας. Δεν θα σε ρωτήσω. Έχουμε καιρό να τσακωθούμε. Έχουμε καιρό να επικοινωνήσουμε. Φαίνεται πως τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Εγώ όμως θέλω τη ζωή μου πίσω, αλλά δεν ξέρω από ποιον να τη ζητήσω. Από σένα ή από μένα; «Το μυστήριον τούτο μέγα εστί».  Αυτό που φ