Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Μία κρίση ποτέ δεν μένει μόνη της. Φανερώνονται κι ακολουθούν κι άλλες. Έτσι και τώρα. Φάνηκε η μεγάλη σύγχυση στο σώμα της Εκκλησίας, αναφορικά με την άρθρωση λόγου και την έκφραση πίστης για τη θέση του Θεού σε τόσο δύσκολες καταστάσεις. Η γνωμάτευση περί «δίκαιης τιμωρίας του Θεού» λύνει τα περισσότερα προβλήματα. Κουμπώνει τέλεια στη λογική «η εξουσία τιμωρεί τους παραβάτες», κατευνάζει τα δύσκολα ερωτήματα και ταιριάζει στο συλλογικό υποσυνείδητο με το οποίο (οικογενειακά και κοινωνικά) ανατραφήκαμε. Η αντίθετη θέση περί μόνιμης κι απροϋπόθετης αγάπης του Θεού που δεν νοθεύεται με εκούσιες τιμωρητικές ενέργειες εκ μέρους Του συχνά λοιδορείται ως αγαπολογία. Φρου φρου κι αρώματα δηλαδή που δεν ταιριάζουν σε «σοβαρούς» Χριστιανούς. Η βάση όμως της αγάπης του Θεού είναι ταυτόχρονα το βασικό πρόβλημα που δεν μπορεί να λύσει η άποψη περί τιμωρίας. Φαίνεται ξεκάθαρα στο παρακάτω παράδειγμα: Σε κείμενα και διαλόγους συχνά χρησιμοποιούνται τα λόγια του Χριστού ότι ούτε ένα

Παντού φωτιά. Καπνός κι ασφυξία. Καμία διαφυγή. Μην τρέχεις άλλο. Δεν έχουμε άλλα βήματα στη γη. Κοίτα με! Ναι, κοίτα με! Με αυτά τα μάτια τα υγρά, τα κατακόκκινα, τα πονεμένα. Τα τόσο όμορφα! Απλά, κοίτα με! Έλα να σε βάλω στην αγκαλιά μου. Έλα! Να γίνω η ασπίδα σου για λίγο. Να καεί πρώτα το δικό μου σώμα. Να πάρεις μερικές ανάσες παραπάνω. Για δευτερόλεπτα… Αυτά τα δευτερόλεπτα, μικρό μου, να νιώσεις ότι οι τελευταίες μου κινήσεις, το τελευταίο μου βλέμμα, η τελευταία μου σκέψη, η τελευταία μου ανάσα ήταν για ΣΕΝΑ! ΥΓ: Για αυτές τις απανθρακωμένες αγκαλιές που θα μάς στοιχειώνουν για πάντα. Και θα μάς καλούν να σηκωθούμε λίγο πιο ψηλά από τη στάχτη μας… Παναγιώτης Ασημακόπουλος Θεολόγος καθηγητής

Από μικρά παιδιά ακούμε βέβαιες «απαντήσεις» για το θάνατο. Ήταν η μοίρα του, τελείωσε το λάδι του, του ‘γραψε ο Θεός…. Τις τελευταίες ημέρες ακόμη πιο «επίσημες», ακόμη πιο σίγουρες. Τιμωρία από το Θεό, δίκαιη οργή, απέστρεψε ο Θεός το πρόσωπό Του και τη χάρη Του. Ο θάνατος ως σίγουρο μέσο συνετισμού των αμαρτωλών (όσων τουλάχιστον επιζήσουν…)! Και κάπου εκεί έρχεται η «παραφωνία» του 11 ου κεφαλαίου του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου. Πηγαίνει ο ΚΥΡΙΟΣ του θανάτου και ΓΝΩΣΤΗΣ του θανάτου Ιησούς Χριστός στη Βηθανία, καθώς πέθανε ο φίλος του Λάζαρος. Και καθώς πλησιάζει και δεν έχει φτάσει ακόμη στο σπίτι, προστρέχουν οι αδελφές του Λαζάρου, η Μάρθα και η Μαρία. Πρώτα η Μάρθα πέφτει στα πόδια του και του λέει με πόνο ψυχής: «Κύριε, αν ήσουν εδώ, ο αδελφός μου δεν θα πέθαινε». Και ο Χριστός της λέει λίγα λόγια. Όχι για το θάνατο (που ΔΕΝ είναι θέλημα Θεού, αλλά συνέπεια των ελεύθερων επιλογών του ανθρώπου, τις οποίες ο Θεός - ως ελευθερία και αγάπη - σέβεται), αλλά για την ανάσταση κ

Ίσως σε κάποιους φανεί δευτερεύον αυτό το ζήτημα (με όρους επικαιρότητας ίσως είναι), αλλά προσωπικά με απασχολεί έντονα ο λόγος της Εκκλησίας σε στιγμές κρίσεων. Και φυσικά, λόγος της Εκκλησίας δεν είναι οι ακραίες τοποθετήσεις συγκεκριμένων προσώπων, που απασχολούν την επικαιρότητα για λάθος λόγους. Τις τελευταίες όμως ημέρες υπάρχει μια έντονη θεολογική αντιπαράθεση και προσπάθεια ερμηνείας της πρόσφατης εθνικής τραγωδίας. Δεν γράφω ως τσάμπα μάγκας ούτε ως αδιάφορος, αλλά ως πιστό μέλος της Εκκλησίας και ως θεολόγος καθηγητής επί 18 συναπτά έτη σε Λύκειο. Το λέω ξεκάθαρα: Κάψτε τα κηρύγματα άλλων δεκαετιών που γεμάτα προτεσταντικό ηθικισμό (τον οποίο υποτίθεται ότι πολεμάτε) δημιούργησαν ανθρώπους φοβικούς και συμπλεγματικούς. Ανθρώπους που ζούσαν (και ζουν) την κάθε τους στιγμή με το φόβο της τιμωρίας και με την ανάγκη εξιλέωσης ενός Θεού που υποτίθεται ότι τους αγαπάει, αλλά αφού πρώτα τους εξοντώσει. Θυμηθήκατε τις σκληρές γραμμές της Παλαιάς Διαθήκης (άλλο πάλι και τ

Καθόλου δεν μάς δυσκολεύει. Είναι πολύ βολικός αυτός ο Θεός. Τιμωρεί τους αμαρτωλούς και ενίοτε τιμωρεί και άλλους για τους αμαρτωλούς. Παράπλευρη απώλεια. Η τάξη, ο νόμος και η δικαιοσύνη να τηρούνται. Με κάθε τρόπο. Απλά είναι τα πράγματα. Επιδεκτικά ερμηνείας! Εξάλλου, σε αυτή τη λογική έχουμε χτίσει το 99% της ζωής μας. Προσωπικής και κοινωνικής. Τι φοβάσαι; Μην πιάσει καμιά πυρκαγιά και μάς κάψει τη βεβαιότητα; Μπα.... Για σκέψου πόσο βολικό είναι να έχουμε τους πρόθυμους και αυτόκλητους υπερασπιστές και συνηγόρους Του να μάς λένε τι θέλει αυτός ο βολικός Θεός! Με τον άλλον τι θα κάνουμε... Με Αυτόν που αναφλέγεται! Με τον άβολο Θεό που καίει καρδιές! Και βεβαιότητες... Παναγιώτης Ασημακόπουλος Θεολόγος καθηγητής

Είναι κάποια πράγματα ασήμαντα. Ευτελούς αξίας. Μια τσιμεντένια αυλή, μια μουριά, μια γωνιά ενός χαλασμένου σπιτιού. Τόσο κοινά, τόσο αδιάφορα. Εσύ όμως εκεί πρωτοπερπάτησες, κρατώντας τα κάγκελα. Εκεί σου καθάριζε η γιαγιά σου αχλάδια και σου έλεγε παραμυθένιες ιστορίες. Εκεί χοροπηδούσες μαζί με τα άλλα παιδιά για το κουτσό ή το λάστιχο. Εκεί μεταμόρφωνες τον κόσμο, καθώς περίμενες τις τηγανιτές πατάτες. Πήγες πάλι. Μετά από καιρό. Με τις δικές σου πλέον ρυτίδες στο πρόσωπο και στην ψυχή. Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά! Κοντοστέκεσαι... Βλέπεις το παιδί που τρέχει με το ματωμένο γόνατο στην αγκαλιά της γιαγιάς. Ακούς τα γέλια γύρω από την κούνια στο κλαδί της μουριάς. Μυρίζει ο αέρας από τις τηγανίτες με το μέλι μέσα από το ερειπωμένο σπίτι. Μη φεύγεις αμέσως. Άσε το τώρα να περιμένει. Άλλωστε κι αυτό παρελθόν γίνεται. Δεν πειράζει που κλαις. Όσο πιο θολά τα μάτια σου, τόσο πιο ζωντανές οι αναμνήσεις... Παναγιώτης Ασημακόπουλος Θεολόγος κα

Έι… Ψιτ! Σε σένα μιλάω. Ναι, σε σένα! Σε σένα που τα τέσσερα νούμερα που είδες δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες σου. Να ήξερες πόσα νούμερα στο μέλλον θα προσπαθήσουν να σου χαλάσουν τη ζωή… Βρε, μη βιάζεσαι να φύγεις με το κεφάλι σκυφτό. Περίμενε ένα λεπτό. Όχι, βέβαια! Δεν θέλω να σου πω λόγια παρηγοριάς. Μια αγκαλίτσα μόνο… Κλαις; Κλάψε! Τα νέα σου σχέδια και όνειρα ποτίζεις. Βρεγμένο σκάβεται πιο εύκολα το μονοπάτι της ευτυχίας σου… Παναγιώτης Ασημακόπουλος Θεολόγος καθηγητής