Αιρετικές σκέψεις …κάτω από τη βάση
-Πόσο έβγαλες; - 17,2. Εσύ; - 18,4. Είναι ένας από τους πιο χαζούς διαλόγους αυτών των ημερών από έξυπνους ανθρώπους. Την άλλη φορά που θα έρθει ένας γονιός να με ρωτήσει για το παιδί του, θα του απαντήσω κοφτά: «16. Φύγε»! Αν και το «φύγε» είναι περιττό, αφού όλοι μας θα έπρεπε να έχουμε ήδη δραπετεύσει από αυτό το γελοίο σύστημα βαθμολόγησης που επιβιώνει ακόμη. Αυτό που κάνει ακόμη πιο άχρηστο το σύστημα (το οποίο θα έπρεπε να έχει υποκατασταθεί με μια ωραιοτάτη περιγραφική αξιολόγηση) είναι πως (υποτίθεται ότι) βαθμολογεί στην 20βαθμη κλίμακα συνήθως μία από τις πιο ανούσιες διαδικασίες του εγκεφάλου: τη στείρα απομνημόνευση και την παθητική αναπαραγωγή. Όλοι είχαμε και έχουμε μαθητές που σαν κασετοφωνάκια (πάνε κι αυτά τώρα…) μάς λένε τι γράφει το βιβλίο χωρίς να το κατανοούν και -το πιο σημαντικό- χωρίς να τους αγγίζει ή να τοποθετούνται (θετικά ή αρνητικά) απέναντί του. Μπορεί ένας μαθητή ς να μου πει απέξω το τριαδικό δόγμα και να μην τον αγγίζει καθόλου η