Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Οι φωνές ακούγονταν ξεκάθαρα πίσω από τα φυλλώματα. Οι τρεις φιγούρες συζητούσαν και το φεγγάρι άκουγε προσεκτικά. Πόσα ήξερε, αλλά πού και πώς να τα πει… «Όταν έρχομαι εγώ, οι άνθρωποι λυγίζουν και υποτάσσονται. Έχω δύναμη πάνω τους και το αναγνωρίζουν», είπε ο πρώτος. «Αστεία λες. Εγώ είμαι η απόλυτη εξουσία και το μεγάλο θέλω τους. Ρίξτε μια ματιά τριγύρω για να διαπιστώσετε τη γοητεία, τη δύναμη και την πειθώ που έχω», είπε ο δεύτερος και αμέσως κοίταξε με το αγέρωχο βλέμμα του το φεγγάρι. Με το φως του έλαμψε ακόμη πιο πολύ το μεγαλείο   του. Απίστευτη ομορφιά, μοναδική γοητεία! Ο μικρός άγγελος πίσω από τα φυλλώματα δεν χρειαζόταν να ακούσει κάτι άλλο. Ήξερε πια πού θα ταχθεί, ποιον θα υπηρετήσει. Ώστε αυτός ήταν ο Έρωτας! Και μάλιστα πιο δυνατός, πιο παραμυθένιος, πιο πειστικός από ό,τι του είχαν πει! Ήταν τόσος ο ενθουσιασμός του που δεν έδωσε καμία σημασία στα τραυλίσματα της τρίτης φιγούρας, που μόλις και φαινόταν, μόλις και ακουγόταν, μην μπορώντας να κοιτάξει

Ξέρω ότι κάποιοι θα ενοχληθείτε. Γι’ αυτό και το γράφω… Ίσως και κάποιοι να το ξανασκεφτείτε. Γι’ αυτό και το γράφω… Γκρίνια, μιζέρια, κατάθλιψη: Οι τρεις κακομούτσουνες γριές που μάς ακολουθούν σε κάθε βήμα. Και τώρα τις βλέπω, στο απέναντι τραπεζάκι να πίνουν σκυφτές τον καφέ τους και να μου ρίχνουν κλεφτές δολοφονικές ματιές. Μπα! Καλώς τηνε την πέρδικα που περπατεί λεβέντικα. Η σοβαροφάνεια! Η τέταρτη της παρέας. Ήρθε κι αυτή… - Είσαι η πιο καλή μαμά του κόσμου! - Είσαι υπέροχος άνθρωπος! - Είσαι πολύ όμορφη! - Είσαι άψογος στη δουλειά σου! Φράσεις που ακούμε συχνά από τα παιδιά (μας) και σπανιότατα από τους μεγάλους και νιώθουμε αμήχανα, περίεργα, (κρυφο) περήφανα. Αλλά και με σκέψεις (για τους μεγάλους): «γιατί τα λέει; τι να θέλει άραγε;» Έτσι μάς έμαθαν και συνεχίζουν να μάς διδάσκουν. Ο καλός ο λόγος κάτι (κακό;) κρύβει! Πιο εύκολα αποδεχόμαστε τα συγκαταβατικά, ακόμη και τα μίζερα ή και υποτιμητικά λόγια. Θα πάω όμως κι ένα βήμα παραπέρα: ΕΙΜΑΙ η πιο κα