Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

1. Το ζήτημα σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών που προέκυψε πρόσφατα με το προσχέδιο για το «νέο Λύκειο» (τυπικά επιλεγόμενο, ουσιαστικά στα αζήτητα) δεν είναι συντεχνιακό. Είναι καθαρά ιδεολογικό και έχει να κάνει με αρχές, αξίες και ιδανικά. Είναι επίσης βαθιά πολιτικό και έχει να κάνει με τον τρόπο και τις αρχές που κυβερνάται αυτή η χώρα. Στο άρθρο 16.2 του Συντάγματος αναφέρεται ότι «η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Πώς αναπτύσσεται η θρησκευτική συνείδηση; Πώς επιτυγχάνεται ο σκοπός της ηθικής και πνευματικής αγωγής των Ελλήνων; Πώς γίνεται ελεύθερος και υπεύθυνος πολίτης ο μαθητής, πώς θα ξεφύγει από τη θρησκοληψία και το φανατισμό, αυτές τις θλιβερές καταστάσεις που είναι όμως παιδιά της ανεπαρκούς θρησκευτικής παιδείας; Πώς θα ήθελες αύριο τα παιδιά σου; Σε τι χώρ

Προβλέψιμα «πιασάρικος» και κοινότοπος ο τίτλος θα πει κάποιος. Ναι, θα απαντήσω, με την παρατήρηση ότι ιδιαίτερη σημασία δίνω στη λέξη «αλήθεια», με την ακρίβεια της ετυμολογίας της, α + λήθη = το αντίθετο της λησμονιάς, η υπενθύμιση. Θα το γενίκευα λέγοντας ότι είναι καιρός να ξυπνήσουμε από το λήθαργο. Όλο και κάποιες αιτίες και αφορμές δίνονται για να συζητάμε για το «είδος» των θεολόγων καθηγητών και το «είδος» του μαθήματος των Θρησκευτικών. Πόσω μάλλον τώρα, μετά την διαρροή (εντέχνως και άκομψα) από το Υπουργείο Παιδείας ενός προσχεδίου για το «νέο Λύκειο» και αναμένοντας το τελικό σχέδιο για διαβούλευση. Στα πλαίσια αυτά, θέλω σε δύο άρθρα να διατυπώσω τις δικές μου αλήθειες. 1) Μην απορείς που μιλάω για το «είδος» των θεολόγων. Αρκετοί συνάδελφοι άλλων ειδικοτήτων και θεσμικοί παράγοντες της εκπαίδευσης, καθώς και ένα ποσοστό της κοινής γνώμης μάς αντιμετωπίζουν με προκατάληψη. Αυτό βασίζεται κυρίως στις (συχνά αβάσιμες και αυθαίρετες) αντιλήψεις τους γύρω από το μάθημα και τ

Πάνε κι αυτές οι εκλογές. Το μόνο που μας μένει είναι να ευχηθούμε να έχουν εκλεγεί οι καλύτεροι, γιατί ωραία και γλυκά είναι τα λόγια και οι υποσχέσεις. Σαν το μούστο. Να δούμε όμως αν θα μας βγει κρασί ή ξίδι. 1 στους 2 δεν ψήφισε ή ακύρωσε τη διαδικασία. Και επειδή το φαινόμενο ήταν πανελλαδικό, αυτό έγινε συνειδητά και με νόημα. Φίλε αναγνώστη, ούτε κι εγώ ψήφισα. Πρώτον, επειδή ψηφίζω στην απρόσωπη και αδιέξοδη χοάνη της πρωτεύουσας. Σταθμίζοντας, θεώρησα υπερβολικό κόστος τα εισιτήρια από την Κρήτη για εκεί και προσωπική ήττα να περιδιαβώ κομματικά γραφεία για το τζάμπα. Δεύτερον και πιο σημαντικό, πήρα στα σοβαρά τα υπονοούμενα των πολιτικών και τα ξεκάθαρα λόγια του πρωθυπουργού. Μόλις ψηφίσεις το πρόσωπο που θεωρείς άξιο να διοικήσει ένα δήμο ή μια περιφέρεια, ώστε να λύσει προβλήματα και να βοηθήσει στην ανάπτυξη, θα σε περιμένουν τα πράσινα, γαλάζια, κόκκινα και εμπριμέ κοράκια για να δουν τι μπορούν να αρπάξουν. Όπως κι έγινε. Ε, όχι ρε φίλε… Κανένας δεν έχασε, όλοι νίκησαν