Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Σάββατο απόγευμα σε ένα καφέ στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εκεί βρεθήκαμε 7 συνάδελφοι θεολόγοι. Πόσο ωραίες είναι οι συναντήσεις επί το αυτό! Και ειδικά όταν «το αυτό» είναι το αγαπημένο όλων μας μάθημα των Θρησκευτικών! 3 ώρες συζητούσαμε γι΄ αυτό. Πάλι μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας, όχι όμως για τους συνήθεις λάθος λόγους που μονοπωλεί την επικαιρότητα και τα ΜΜΕ τον τελευταίο καιρό. Ίντριγκες, παρασκήνια, ιδεοληψίες και περιττές αντεγκλήσεις μάς βρίσκουν διαφωνούντες. A υτό το κείμενο δεν είναι ούτε ψήφισμα ούτε μανιφέστο. Είναι απλά η έκφραση της αγωνίας και του ενδιαφέροντός μας σχετικά με τις πρόσφατες εξελίξεις που αφορούν στο μάθημά μας. Άνθρωποι με διαφορετικές τοποθετήσεις και προσεγγίσεις συμφωνούμε ότι είμαστε σε ένα κομβικό αλλά και πολύ δύσκολο σημείο. Άνθρωποι από διαφορετικούς συλλόγους συμφωνούμε ότι είναι ώρα να αναδείξουμε και να στηριχ τ ούμε σε αυτά που μάς ενώνουν. Άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες συμφωνούμε ότι είναι ώρα μόνο να συνοδοιπορεύσουμε. Σε

Συνήθως, όταν θέλουμε να πούμε κάτι για την εκπαίδευση και να το συνδυάσουμε με το μεγάλο μας λογοτέχνη Νίκο Καζαντζάκη, καταφεύγουμε στην περιγραφή του για τη δική του πρώτη ημέρα στο σχολείο. Όταν ο πατέρας του, ο καπετάν Μιχάλης, τον παρέδωσε στο δάσκαλο, λέγοντας «το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου»! Μια άλλη περιγραφή έχει κάνει σε μένα μεγαλύτερη εντύπωση. Αυτή που, στην Τρίτη πια Δημοτικού, ο δάσκαλος ιδρώνει και πασχίζει να τους μάθει γραμματική, ενώ έξω είναι άνοιξη που μπαίνει και μέσα στην τάξη. Μιλάει ο δάσκαλος, λαλεί έξω ένα πουλάκι στο δέντρο, συνεχίζει να μιλάει ο δάσκαλος. Και σηκώνει το χέρι το Νικολιό και λέει: «Σώπα, δάσκαλε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί». Είναι τρομερό αυτό με το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Τρομερό το πώς εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας μόνο ν’ ακούνε. Και να δέχονται. Σε σημείο που καμιά φορά να τα προκαλούμε στο Λύκειο «μίλα, μωρέ. Αμφισβήτησέ με. Ψάξε. Πες τη γνώμη σου» κι αυτά να συνεχίζουν να σε κοιτούν αμήχανα, ψάχνοντας να δου

Σαν σήμε ρ α ( 27 Σεπτεμβρίου 183 1) δολοφονήθηκε άνανδρα έξω από τον ιερό ναό του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο από ελληνικά χέρια, ο μεγαλύτερος ίσως πολιτικός που πάτησε αυτά τα χώματα, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Για τον εαυτό του έλεγε ότι «ἐφ’ ὅσον τὰ ἰδιαίτερα εἰσοδήματά μου ἀρκοῦν διὰ νὰ ζήσω, ἀρνοῦμαι νὰ ἐγγίσω μέχρι καὶ τοῦ ὀβολοῦ τὰ δημόσια χρήματα, ἐνῶ εὑρισκόμεθα εἰς τὸ μέσον ἐρειπίων καὶ ἀνθρώπων βυθισμένων εἰς ἐσχάτην πενίαν». Στους υπουργούς του έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να περιμένουν υψηλούς μισθούς, αλλά ότι αυτοί θα είναι ανάλογοι με τα οικονομικά του κράτους. Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύτηκαν τα πόθεν έσχες για τα εισοδήματα και την ακίνητη περιουσία των σύγχρονων πολιτικών (δεξιών, κεντρώων και αριστερών). Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του… Παναγιώτης Ασημακόπυλος Θεολόγος καθηγητής

Έι… Ψιτ! Σε σένα μιλάω. Ναι, σε σένα! Το ξέρεις, γαμώτο… Το ξέρεις! Το ξέρεις ότι εσύ είσαι η αιτία που αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι το καλύτερο επάγγελμα στον κόσμο. Το γέλιο σου, οι αταξίες σου, τα όνειρα και τα σχέδιά σου, η νεανική σου ματιά είναι η ζωή και το χρώμα σε κάτι που έχει ένα άθλιο όνομα: εκπαίδευση! Θυμάσαι τότε που σας ρώτησα στην τάξη «ποιοι πιστεύετε ότι θα πετύχετε τους στόχους σας»; Ήσουν από αυτά τα παιδιά που είχατε σηκώσει με σιγουριά και με τσαμπουκά το χέρι. Και ύστερα ήρθαν τα νούμερα. Πόσα θα έρθουν ακόμη…. Σίγουρα υπάρχουν λογικές εξηγήσεις κι απαντήσεις, αλλά τώρα η στιγμή έχει ιερότητα. Για άλλες στιγμές. Πιο πεζές. Τώρα κλαις… Κλάψε! Το μεγαλείο και η αξία σου δεν λιγοστεύουν από τα δάκρυα. Το αντίθετο! Κλάψε! Τα νέα σου σχέδια και όνειρα ποτίζεις. Βρεγμένο σκάβεται πιο εύκολα το μονοπάτι της ευτυχίας σου… Κλάψε! Ίσως να μην έχει για σένα και τόση σημασία, αλλά εγώ θα σου το πω: Σ΄αγαπώ… γαμώτο! Παναγιώτης Ασημακόπουλος Θεολόγ

Δίνεις κι εσύ Πανελλήνιες;  Μπράβο σου. Καλή επιλογή.... Και τι θα κάνεις το βράδυ πριν από το πρώτο μάθημα;  - Θα διαβάζεις; (Πλάκα κάνεις...). - Θα κλαις; (Έχουμε χαρτομάντιλα βελούδινα...). - Θα μαλώνεις με όλους και με όλα; (Έχεις χρόνια μπροστά...). Έλα να ενώσουμε την αισιοδοξία , το θάρρος  και την αυτοπεποίθησή μας , την Πέμπτη  6 Ιουνίου, στις 7 το βράδυ, στο Λύκειο Γαζίου. Μουσική,  Φαγητό και άλλα  events …. Για δωδέκατη χρονιά είμαστε δίπλα σου. (Ψέματα... για το φαγητό ερχόμαστε...).  Σε καταλαβαίνουμε και συμπάσχουμε. (Καρφί δεν μάς καίγεται...). Αγχωνόμαστε για σένα και αντί για σένα. (Χα, χα, χα.... καλό, ε;). Είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχεις. (Νταξ, το τερματίσαμε...). Στο χώρο θα κινούνται ελεύθερα δύο καθηγητές που αποτελούν τον καλύτερο τρόπο καταπολέμησης του άγχους, εάν σκεφτείτε ότι έγιναν έτσι μετά την επιτυχία τους στις Πανελλήνιες… .

A Η Μάχη της Κρήτης έχει μια ξεχωριστή θέση στη ροή των γεγονότων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ελληνικός λαός στη Κρήτη, με την πλειοψηφία των Κρητικών ανδρών αποκομμένων στην κατακτημένη Ελλάδα, έδωσε ένα αγώνα έξω από κάθε λογική, κάνοντας υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης, ακολουθώντας τους δρόμους της ψυχής του και της εθνικής του συνείδησης. Έδωσε ένα αγώνα συνειδητό, σκληρό, άνισο, χωρίς ηγεσία, μονάχα με φλογερούς κληρικούς και λαϊκούς αρχηγούς. Η αντίσταση του Κρητικού λαού εκδηλώνεται με την πτώση των πρώτων αλεξιπτωτιστών στις 20 Μαϊου 1941 και συνεχίζεται αμείωτη σε όλο το διάστημα της γερμανικής κατοχής, μέχρι την συντριβή των δυνάμεων του άξονα. Η αντίσταση αυτή του άμαχου πληθυσμού, που συναντάται για πρώτη φορά στον ευρωπαϊκό χώρο, επιφέρει πολλά πλήγματα και δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στον κατακτητή. «Στην Κρήτη μόνο οι πέτρες δεν σηκώνονταν μοναχές τους να μας κτυπήσουν. Κάθε έμψυχο μάς πολεμούσε και μάς πολεμά μέχρι την ύστατη στιγμή, κάνοντας έτσι τ

Τα τελευταία χρόνια έχει εκφυλιστεί αρκετά ο πολιτικός βίος και ο πολιτικός λόγος στην Ελλάδα. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που συχνά εκπλησσόμαστε, όταν βλέπουμε ότι υπάρχει πιο κάτω από την προηγούμενη φορά που αναρωτηθήκαμε «πόσο πιο κάτω πια»; Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές (για άλλη μια φορά) βλέπουμε τα fake news , τους προσωπικούς χαρακτηρισμούς, το τι έκανε ο μπαμπάς σου στην Κατοχή ή στη Χούντα και το αν έχουν εταιρείες ή λεφτά οι σύζυγοι να επιστρατεύονται για να εξουδετερώσουν τον αντίπαλο. Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τους Αθηναίους. Έψαχναν και οι μεν και οι δε πώς θα δημιουργήσουν στον εχθρό κάθε είδους πλήγμα – σε στρατιωτικό, διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο. Κάποια στιγμή, χαράς ευαγγέλια για τους Αθηναίους. Έπιασαν τον ταχυδρόμο του Φιλίππου με την αλληλογραφία. Στρατιωτικά μυστικά, πληροφορίες, σχέδια και άλλα, όλα στα χέρια του εχθρού. Φαντάσου με πόση λαχτάρα και ικανοποίηση άνοιγαν στην Εκκλησία του Δήμου τις επιστολές και μάθαιναν τα

«Τέλεια ιδέα! Τέλεια ιδέα! Τέλεια, τέλεια!!» Χοροπηδούσε πάνω κάτω η Καρδιά και έκανε -για άλλη μια φορά- σαν τρελή! «Δεν θα μου αρνηθείς τώρα! Δεν θα μου πεις, Όχι!» Κοίταζε ικετευτικά, χωρίς να σταματά να πηγαίνει πέρα δώθε. «Αχ! Τι θα κάνω με σένα», είπε γλυκά και δήθεν μαλώνοντας το Μυαλό. Δεν ήταν όμως αυτό, που για άλλη μια φορά χάλασε τη διάθεσή της. Ήταν αυτή! Στην άκρη του δωματίου, δήθεν ότι ασχολιόταν με κάτι. Σίγουρα, θα είχε αντιρρήσεις. Για άλλη μια φορά. Αυτή η αχώνευτη. Η Λογική… Η Καρδιά πλησίασε πολύ κοντά στο Μυαλό και ψιθυριστά, αλλά με έντονες κινήσεις και με ζωηράδα τού εξήγησε την ιδέα. Τού είπε για μάτια ολοφώτεινα και χρωματιστά, για χαμόγελα γλυκά σαν μέλι, για φωνές μελωδικές σαν ουράνιες μουσικές. Όταν τελείωσε, ήταν εκστασιασμένη και πολύ χαρούμενη. Το Μυαλό έκανε μια μικρή βόλτα στο χώρο και δεν μπόρεσε να αποφύγει το σιωπηλό, διακριτικό, αλλά και εύγλωττο βλέμμα της Λογικής. «Άκου, Καρδιά μου…», άρχισε το Μυαλό και εξήγησε πει

(Υλικό και για την ενότητα 5.2 Έρωτας στα Θρησκευτικά της Β΄ Λυκείου) Στην αρχαία ελληνική μυθολογία ο Έρως συχνά παρουσιάζεται ως παιδί της Αφροδίτης και του Άρη (ή του Ηφαίστου). Ομορφιά + πόλεμος οδηγούν στον Έρωτα (σχολιασμός) Ομορφιά + φωτιά οδηγούν στον Έρωτα (σχολιασμός) Η μυθολογία επίσης λέει ότι το παιδί αυτό δεν είχε καλή σωματική ανάπτυξη, όπως τα αδέρφια του. Η μητέρα του, η Αφροδίτη, ανησύχησε και πήρε τη γνώμη της Θέμιδας (ήταν η μητέρα των τριών Μοιρών και των τριών Ωρών). Η Θέμιδα της είπε ότι για να αναπτυχθεί σωστά ο Έρως πρέπει να είναι μαζί με το Πάθος. Όταν λοιπόν ο Έρως ήταν μαζί με τον αδερφό του, θεό του Πάθους, γινόταν ένας λεπτός, όμορφος και ευγενής νέος. Όταν τα δυο αδέρφια χωρίζονταν, ο Έρως έπαιρνε πάλι την παιδική, κοντόχοντρη και σκανταλιάρικη όψη του (Σχολιασμός) Ο μύθος για τη σχέση του Έρωτα με την Ψυχή, όπου ο Έρως την έπαθε με τα ίδια του τα βέλη  Το πρώτο παραμύθι… Όταν ο Θησέας σκότωσε το Μινώταυρο, έφυγε

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή… μέσα μου υπάρχει νύχτα… δέξου τις πηγές των δακρύων μου… κλίνε προς τους στεναγμούς της καρδιάς μου. Ασυναίσθητα, η Κασσιανή κοίταξε προς το λυχνάρι. Ίσως να ήθελε απλά να επιβεβαιώσει ότι υπάρχει επαρκές λάδι. Ίσως και πάλι, στιγμιαία, να την πήγε η καρδιά της σε εκείνη την ολόλαμπρη νύχτα του παρελθόντος. Τότε που ο διάδοχος του θρόνου θα επέλεγε σύζυγο και η αυτοκρατορία βασίλισσα. «Εκ γυναικός τα χείρω», της είπε ο Θεόφιλος με αποφασιστικό και κάπως υπεροπτικό βλέμμα. Εύκολα βέβαια διέκρινε κάποιος και τη γοητεία που του ασκούσε η εξωτερική εμφάνιση και η προσωπικότητα της Κασσιανής. Για λίγο κράτησε το χρυσό μήλο στα χέρια της και το επέστρεψε στο Θεόφιλο, κοιτάζοντάς τον ήρεμα, γλυκά και αποφασιστικά. «Και εκ γυναικός τα κρείττω». Κάτι γκρεμίστηκε. Ο εγωισμός του ή οι αντιστάσεις του; Τι σημασία είχε; Άλλωστε, δεν υπήρχαν περιθώρια. Η ετυμηγορία της μητριάς του ήταν απόλυτη: Πολύ έξυπνη και ετοιμόλογη γ

Τα δύο φύλα είναι ισότιμα μπροστά στο Θεό, καθώς είναι δημιουργήματά Του «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν». Δεν υπάρχει καμία διαφορετική θέση της γυναίκας στο χώρο της Εκκλησίας από τη θέση του άντρα. Και οι δύο είναι ίσοι απέναντι στο άγιο θυσιαστήριο. Ο Χριστός μάλιστα εξύψωσε και την κοινωνική αλλά και τη θρησκευτική θέση της γυναί κας στην εποχή του. Ό,τι προβλέπ εται για τον άντρα, προβλ έπεται και για τη γυναίκα. Συγκεκριμένα, οι γυναίκες έχουν τη δυνατότητα να διακονήσουν σ το ναό, όπως και οι άντρες. Έχουν τη γενική ιεροσύνη, όπως και οι άντρες. Στα πρώτα χρόνια μάλιστα της Εκκλησίας υπήρχε ο θεσμός των διακονισσών. Κακώς εξέπεσε από τότε. Τ α τελευταία χρόνια υπάρχει μία προσπάθεια να επανέλθει θεσμικά. Ήδη στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας έχουν χειροθετηθεί οι πρώτες γυναίκες διακόνισσες. Η είσοδος στο άγιο βήμα επιτρέπεται μόνο στους ιερείς και σε όσους (άντρες ή γυναίκες) έχουν ειδική ευχή από τον επίσκοπο για λόγους διακονίας και μόνο. Το γεγονός ότι συνή