Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Είναι κάποιοι άνθρωποι που θα έρθουν σε σένα. Για να σε κρίνουν, να σε προσγειώσουν, να σε βοηθήσουν, για το καλό σου. Πρέπει να σε σκεπάσουν. Με το νέφος τους. Για να μη σε κάψει ο ήλιος. Σε διατάζω! Ευχαρίστησέ τους... Είναι κάποιοι άνθρωποι που θα βγουν από τις φυλλωσιές του μυαλού σου.  Θα περιφέρονται, όπως παλιά. Άδειες υπάρξεις, μνήμες του πόνου, της ψυχής δεσμοφύλακες. Σε διατάζω! Εκτίμησέ τους... Είναι κάποιοι άνθρωποι που θέλουν πολλά από σένα. Δικαίως. Έτσι πάει.... Έτσι πρέπει.... Τους χρωστάς. Σε διατάζω! Σεβάσου τους... Είναι κάποιοι άνθρωποι που θα πάρουν αγκαλιά τις πληγές σου, δεν θα τρομάξουν με την κόλασή σου, θα έρθουν μαζί σου στη δύση. Κάνουν τη συνάντηση ταξίδι,  δίνουν στο χρόνο μελωδία, προσφέρουν στην ψυχή σου το φως τους... Έτσι απλά.... Χωρίς λόγο! Αυτούς τους ανθρώπους τους αγαπάς, γαμώτο!! Έτσι απλά... Χωρίς λόγο! Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Υπάρχουν πολλά κενά. Το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας, το λευκό κουτάκι στο σταυρόλεξο, το κενό μνήμης. Υπερβαίνονται, συμπληρώνονται, θεραπεύονται. Ίσως το πιο σκοτεινό σημείο στο οποίο συναντιούνται ο νεκρός έρωτας με το ζωντανό θάνατο είναι σε αυτή την παραλυτική αίσθηση. Στο κενό! Κοιτάζεις, αλλά δεν βλέπεις. Ακουμπάς, αλλά δεν αγγίζεις. Αναπνέεις, αλλά δεν ζεις. Άδεια μάτια, άδειες αγκαλιές, άδειες υπάρξεις. Έχουν στερέψει τα δάκρυα, έχουν εξατμιστεί τα γιατί, έχουν τελειώσει τα λόγια. Τίποτα. Κενό! Αν το κενό έχει κέντρο, είναι αυτό το «από τη μια στιγμή στην άλλη». Έτσι χάνονται οι βεβαιότητες, θρυμματίζονται τα όνειρα. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Χωρίς λόγο. Χωρίς εξήγηση. Τότε που ο συνήθης χρόνος γίνεται αβάσταχτος πόνος, απέραντη θλίψη. Τότε που πέφτεις, που κουλουριάζεσαι, που παλεύεις να γίνεις πάλι έμβρυο. Που παλεύεις να ξαναγεννηθείς... Κι αν δεν έχει κέντρο, σίγουρα έχει κεντρί. Εσύ, ο άλλος. Δεν μπορείς να θεραπεύσεις τα πάντα. Μπορείς όμως να ρουφήξε