Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Eγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας για τις  ηλεκτρονικές φορητές συσκευές  στα σχολεία α παγορεύει τη χρήση κινητών!          Οπότε; Οι μαθητές θα συνεχίσουν να έρχονται με το κινητό τηλέφωνο στο σχολείο. Για εκατοντάδες λόγους που δεν είναι της παρούσης. Κάθε φορά και πιο προσεκτικοί. Εξάλλου, σε αυτή την προσοχή τους οφείλεται πλέον η ελάττωση «κρουσμάτων» κατοχής και χρήσης του κινητού τηλεφώνου και όχι στο ότι δεν φέρνουν το κινητό στο σχολείο. Στους περισσότερους το smartphone είναι προέκταση του χεριού και του μυαλού τους. Βέβαια, όλο και θα υπάρχει ο απρόσεκτος που το ξέχασε ανοικτό μέσα στην τσάντα ή του έπεσε από την τσέπη.       Μόλις σχολάσουν, θα το «γεννήσει» το πεζοδρόμιο ακριβώς έξω από την πόρτα του σχολείου και αυτό το «απαγορευμένο» θα είναι χωρίς επικρεμάμενη ποινή στο χέρι τους για να τσεκάρουν messenger και instagram και για να τους απαντήσει στην ερώτηση «μαμά, πού είσαι»;          Οι καθηγητές – γονείς (ω, της μεγίστης υποκρισίας!) θα πουν στο παιδ

Πόσο τυχεροί αυτοί που έχουν βρει το νόημα της ζωής! Εξασφάλιση, τακτοποίηση, επιβεβαίωση. Εμείς να είμαστε καλά… Κουκιά μετρημένα… Τι να κάνεις με τους άλλους!! Ψάχνουν στα σκουπίδια για ουρανό, αναζητούν στα μάτια για σπίθες. Κι εμπιστεύονται, και γαντζώνονται, και ανεβαίνουν, και πέφτουν. Είναι αστείο να τους παρακολουθείς πώς προσπαθούν να πείσουν ότι έχουν τον έλεγχο, ότι «όλα καλά». Θέλουν να πετάξουν, αλλά προσπαθούν να χωρέσουν μέσα στο κοστούμι των άλλων. Θέλουν να φωνάξουν, αλλά είναι ώρα κοινής ησυχίας. Θέλουν να κλάψουν, αλλά "είναι σωστό να σε δουν οι άλλοι"; Αχ, αυτή η καρδιά. Η ελεύθερη και ζωντανή! Ψάχνει το μοναδικό, ζει για το αληθινό. Μεγαλώνει όμως και με κούφιες λέξεις, ακολουθεί και την απάτη. Συχνάζει στο λιμάνι και στον ανοιχτό ορίζοντα, περιμένοντας να σαλπάρει. Με το κουρσάρικο του γητευτή, του έρωτα. Για μακρινά πελάγη, γι’ αχαρτογράφητα νερά. Για αυτό που ονόμασαν απόλυτη ευτυχία, για τη χώρα που είπαν ότι κατοικεί το όνειρο. Κάποιες φ

Τη στιγμή που η σταγόνα της βροχής είχε ασήκωτο βάρος, τη στιγμή που το δάκρυ έκαιγε σαν πυρκαγιά… Αυτή τη στιγμή τη δύσκολη. Ήρθε και πάλι για να την κάνει αβάστακτη... Ο χειρότερος εχθρός μου. Ήμουν όμως αποφασισμένος. Δεν θα του το επιτρέψω ξανά. Θα τον εξαφανίσω. Τον κυνήγησα. Τον έφτασα. Κρύφτηκε πάλι πίσω από τη γνωστή πόρτα. Στο καταφύγιό του. Στα ανομολόγητα και απωθημένα. Μέχρι τώρα έφτανα στην πόρτα κι έφευγα. Δεν τολμούσα να την ανοίξω, δεν τολμούσα να τη σπάσω. Τώρα όμως το έχω πάρει απόφαση. Έσπασα την πόρτα. Μπήκα μέσα. Και τον βλέπω εκεί. Μπροστά μου. Η γροθιά μου υψωμένη, τα μάτια μου φλογισμένα. Κι αυτός εκεί. Να με κοιτάει με το γνωστό του μειδίαμα. Αγέρωχος και   άνετος. Εκνευριστικά σίγουρος, ένοχα απαθής… Αυτό το κλάσμα του χρόνου, αυτή η δεύτερη σκέψη, αυτή η λογική ανάσα. Αυτά είναι πάντα η αδυναμία. Το ξέρει… Κατέβασα τη γροθιά, έκανα να φύγω. Ηττήθηκα ξανά. Πρόλαβα λίγο να τον δω. Το ήξερε από πριν… Κι αυτός εκεί. Νικητής και πάλι…. Ο εχθ