Ο εχθρός μου…



Τη στιγμή που η σταγόνα της βροχής είχε ασήκωτο βάρος, τη στιγμή που το δάκρυ έκαιγε σαν πυρκαγιά… Αυτή τη στιγμή τη δύσκολη. Ήρθε και πάλι για να την κάνει αβάστακτη...
Ο χειρότερος εχθρός μου.
Ήμουν όμως αποφασισμένος. Δεν θα του το επιτρέψω ξανά. Θα τον εξαφανίσω. Τον κυνήγησα. Τον έφτασα. Κρύφτηκε πάλι πίσω από τη γνωστή πόρτα. Στο καταφύγιό του. Στα ανομολόγητα και απωθημένα.
Μέχρι τώρα έφτανα στην πόρτα κι έφευγα. Δεν τολμούσα να την ανοίξω, δεν τολμούσα να τη σπάσω.
Τώρα όμως το έχω πάρει απόφαση. Έσπασα την πόρτα. Μπήκα μέσα. Και τον βλέπω εκεί. Μπροστά μου. Η γροθιά μου υψωμένη, τα μάτια μου φλογισμένα.
Κι αυτός εκεί. Να με κοιτάει με το γνωστό του μειδίαμα. Αγέρωχος και άνετος. Εκνευριστικά σίγουρος, ένοχα απαθής…
Αυτό το κλάσμα του χρόνου, αυτή η δεύτερη σκέψη, αυτή η λογική ανάσα. Αυτά είναι πάντα η αδυναμία. Το ξέρει…
Κατέβασα τη γροθιά, έκανα να φύγω. Ηττήθηκα ξανά. Πρόλαβα λίγο να τον δω. Το ήξερε από πριν…
Κι αυτός εκεί. Νικητής και πάλι…. Ο εχθρός μου… Εγώ!

Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έμμηνος ρύση και Θεία Κοινωνία

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Απασφάλιση θεολόγου…

Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….

Το «δικαίωμα» των καταλήψεων

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια…

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Γράμμα στον Ιούδα…