Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….
- Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια. Να ψάχνουν μαζί με τον άστεγο και το φτωχό κάτι να φάει και κάτι να βάλει από πάνω του για να ζεσταθεί. Σε μια κοινωνία της οποίας η παγωμάρα και η ατσάλινη κυνικότητα υπερβαίνει το χειμωνιάτικο κρύο. Κι αυτοί εκεί, αθεράπευτα ιδεολόγοι και ρομαντικοί εκφραστές του μηνύματος του Χριστού, ενός άλλου Χριστιανισμού με κοινωνικό πρόσωπο και κρυστάλλινη αγάπη. Να τα δίνουν όλα για τους ενδεείς (Μ. Βασίλειος). Να στηρίζουν σκανδαλιστικά τους λεπρούς (Μ. Βασίλειος, Ιω. Χρυσόστομος). Να τα βάζουν στα ίσια με την δυνατή και ανάλγητη κοσμική εξουσία για το φτωχικό μιας χήρας (Ιω. Χρυσόστομος).
- Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια. Εκεί πετάνε τα ύπατα εκκλησιαστικά αξιώματα για να μην δημιουργηθεί σκάνδαλο (Γρηγόριος ο Θεολόγος). Εκεί πετάνε τον ύπουλο συμβιβασμό σε θεολογικά ζητήματα. Δεν κάνουν τα στραβά μάτια σε θέματα πίστης και ζωής της Εκκλησίας. Στα παλαιότερα των υποδημάτων τους γράφουν τις αβροφροσύνες και τα δείπνα πολυτελείας με την εξουσία (Ιω. Χρυσόστομος) και τις γλυκανάλατες ισορροπίες με τους πλουσίους και τους ισχυρούς του κόσμου τούτου (και οι τρεις).
- Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια. Εκεί πετάμε τις αρχές και τις ιδέες τους για μια αληθινή παιδεία και έχουμε φτιάξει ένα εγκεφαλοκρατούμενο εκπαιδευτικό σύστημα που συνδέεται με την εξυπηρέτηση του τρίπτυχου «παράγω – καταναλώνω – υπάρχω». Ανθρωπιστικές ιδέες, ήθος, υπαρξιακό νόημα, ψυχικές αρετές, στην καλύτερη περίπτωση γίνονται κούφια λόγια σε μαθητικές εκθέσεις ή πυροτεχνήματα για μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
- Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια. Κι εμείς απέναντί τους, με τη λουστραρισμένη αποστείρωση μιας νοσηρής θρησκευτικότητας, με την εκνευριστική αφασία της κοινωνικής μας νωθρότητας, με την παράφωνη αντικατάσταση της παιδείας από την εκπαίδευση, πραγματικά σκουπίδια σε ένα κόσμο που φτιάχτηκε για να είναι «κόσμος».
Χρόνια πολλά σε όσους αποτελούν την εξαίρεση, καλή συναίσθηση σε όσους εξακολουθούν να υπηρετούν το σύστημα….
πολύ δυνατό..!!!! Συγκινητικό ... αληθεινό...Χρονια μας πολλά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτη, αγαπητέ μου φιλε και αδελφέ εν Χριστώ,συνέχισε το ωραίο και φωτεινο έργο σου. "Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι". Αγουρίδα καταντίσανε τον γλυκύτατο χριστιανισμό του Χριστού μας, των Τριών Ιεραρχών και όλων των Αγίων οι ανέρστοι εκφραστές της εκπαίδευσης και της θρησκείας. Συνέχισε και μη ξεχνάς το "βράχο και το κύμα" του Βαλαωρίτη. Έχεις την εν Χριστώ αγάπη μου και τις θερμές προσευχές για όλη την οικογένειά σου. π. Νεκτάριος
ΑπάντησηΔιαγραφήχρόνια πολλά
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ με άγγιξε!
πόσο δίκιο! πόση αλήθεια! Ακούει κανείς! Προσεύχομαι να ακούω εγώ, η θεολόγος στην παραμεθόριο της Ελλάδος γραμμή και να μην τα πετάω στα σκουπίδια τα πλούτη των αγίων Ιεραρχών. Ευχαριστώ για την ευκαιρία να σκεφθώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά, Μαρία. Πόσος μεγάλος πλούτος υπάρχει στη ζωή και στο έργο αυτών των ανθρώπων. Άγνωστα πράγματα που θα γινόμασταν πιο σοφοί, πιο ήρεμοι και πιο έ-ξυπνοι εάν τα "ακουμπούσαμε". Στην εκπαίδευση του 2014 ενδιαφερόμαστε για μια ακόμη "αργία".
Διαγραφήhttp://theologosnaf.blogspot.gr/2012/01/blog-post_27.html
"Υμείς εστέ το φως του κόσμου". "Υμείς εστέ το άλας της γης". Αυτά είπε ο Χριστός. Συνέχισε, Παναγιώτη, να φωτίζεις και να νοστιμίζεις πνευματικά τις ψυχές όσων σε ακούνε και σε διαβάζουν σε μια εποχή στερημένη από φως και αλάτι Χριστού. Θερμά συγχαρητήρια και πάλι. π. Νεκτάριος
ΑπάντησηΔιαγραφήΈβαλα έναν σύνδεσμο για το κείμενο αυτό στα 'Γοργά Παρεστιγμένα'. Χρόνια πολλά, και βοήθειά μας οι Τρεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά και βοήθειά μας.
ΔιαγραφήΕξαιρετικό! Αληθινό και δυνατό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστίες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναδημοσιεύουμε
http://amfoterodexios.blogspot.com/2020/01/blog-post_415.html
Παναγιώτη, αληθινά συγκινητικό! Βολευόμαστε με τον κομφορμισμό και την συνήθεια και αυτό είναι το χειρότερο, καθώς περνούν τα χρόνια! Χρόνια Πολλά με συναίσθηση !
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ περιγραφή του τοκογλύφου από τον Άγιο Βασίλειο είναι πολύ επίκαιρη τώρα με τα τόσα κόκκινα δάνεια από τους σημερινούς συλλογικούς τοκογλύφους τις Τράπεζες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈστω και αν κάνει πράξεις αναξιοπρεπείς, δεν υπολογίζει την φύση, δεν υποχωρεί στις ικεσίες, αλλά στέκεται άκαμπτος και αμείλικτος· δεν υποχωρεί στις δεήσεις δεν λυγίζει στα δάκρυα, επιμένει στην άρνηση και ορκίζεται και καταράται τον εαυτόν του, διότι πράγματι ευρίσκεται σε παντελή έλλειψη χρημάτων, και ερευνά και αυτός μήπως εύρει κάποιον από τους δανειστές, και βεβαιώνει με τους όρκους το ψεύδος του, αποκτώντας σαν κακό παρεμπόρευμα της κακίας την επιορκία. Και όταν εκείνος που ζητεί το δάνειο υπενθυμίσει τους τόκους, και ομιλήσει για υποθήκες, τότε, αφού κατεβάσει τα φρύδια του και χαμογελάσει, ίσως να θυμηθεί κάποια πατρική φιλία και τον αποκαλεί γνώριμο και φίλο, και λέγει: «Θα δούμε εάν έχω κάπου φυλαγμένα χρήματα. Υπάρχει όμως κάποια παρακαταθήκη ενός φίλου μου ανδρός, που μου την παρέδωσε για να την τοκίσω. Αλλ' εκείνος δε όρισε βαρείς τόκους γι' αυτό. Εγώ θα τους ελαττώσω κατά τι, και θα σου τα δώσω με χαμηλότερο τόκο».