Ο μύθος της (παρ)εξήγησης
Οι φωνές ακούγονταν ξεκάθαρα πίσω από τα
φυλλώματα. Οι τρεις φιγούρες συζητούσαν και το φεγγάρι άκουγε προσεκτικά. Πόσα
ήξερε, αλλά πού και πώς να τα πει…
«Όταν έρχομαι εγώ, οι άνθρωποι λυγίζουν και
υποτάσσονται. Έχω δύναμη πάνω τους και το αναγνωρίζουν», είπε ο πρώτος.
«Αστεία λες. Εγώ είμαι η απόλυτη εξουσία και το
μεγάλο θέλω τους. Ρίξτε μια ματιά τριγύρω για να διαπιστώσετε τη γοητεία, τη δύναμη και
την πειθώ που έχω», είπε ο δεύτερος και αμέσως κοίταξε με το αγέρωχο βλέμμα του
το φεγγάρι. Με το φως του έλαμψε ακόμη πιο πολύ το μεγαλείο του. Απίστευτη ομορφιά, μοναδική γοητεία!
Ο μικρός άγγελος πίσω από τα φυλλώματα δεν
χρειαζόταν να ακούσει κάτι άλλο. Ήξερε πια πού θα ταχθεί, ποιον θα υπηρετήσει.
Ώστε αυτός ήταν ο Έρωτας! Και μάλιστα πιο δυνατός, πιο παραμυθένιος, πιο
πειστικός από ό,τι του είχαν πει!
Ήταν τόσος ο ενθουσιασμός του που δεν έδωσε καμία
σημασία στα τραυλίσματα της τρίτης φιγούρας, που μόλις και φαινόταν, μόλις και
ακουγόταν, μην μπορώντας να κοιτάξει τις άλλες δύο στα μάτια…
«Με νικάς, γιατί δεν μπορώ το Εγώ σου και τελικά
θρέφω τον Πόνο».
Τα λόγια του ακούστηκαν μόνο από την Αλήθεια και
την Ελευθερία. Για άλλη μια φορά…
Ο μικρός άγγελος είχε ήδη φύγει. Σίγουρος και
χαρούμενος! Είχε κι αυτός το δικαίωμα να κάνει …λάθος!
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου