Άγονη προσπάθεια
Χοροπηδούσε
πάνω κάτω η Καρδιά και έκανε -για άλλη
μια φορά- σαν τρελή!
«Δεν
θα μου αρνηθείς τώρα! Δεν θα μου πεις,
Όχι!»
Κοίταζε
ικετευτικά, χωρίς να σταματά να πηγαίνει
πέρα δώθε.
«Αχ!
Τι θα κάνω με σένα», είπε γλυκά και δήθεν
μαλώνοντας το Μυαλό. Δεν ήταν όμως αυτό,
που για άλλη μια φορά χάλασε τη διάθεσή
της. Ήταν αυτή! Στην άκρη του δωματίου,
δήθεν ότι ασχολιόταν με κάτι. Σίγουρα, θα είχε αντιρρήσεις.
Για άλλη μια φορά. Αυτή η αχώνευτη. Η
Λογική…
Η
Καρδιά πλησίασε πολύ κοντά στο Μυαλό
και ψιθυριστά, αλλά με έντονες κινήσεις
και με ζωηράδα τού εξήγησε την ιδέα. Τού
είπε για μάτια ολοφώτεινα και χρωματιστά,
για χαμόγελα γλυκά σαν μέλι, για φωνές
μελωδικές σαν ουράνιες μουσικές. Όταν
τελείωσε, ήταν εκστασιασμένη και πολύ
χαρούμενη.
Το
Μυαλό έκανε μια μικρή βόλτα στο χώρο
και δεν μπόρεσε να αποφύγει το σιωπηλό,
διακριτικό, αλλά και εύγλωττο βλέμμα
της Λογικής.
«Άκου,
Καρδιά μου…», άρχισε το Μυαλό και εξήγησε
πειστικά γιατί δεν μπορεί, αλλά κυρίως
γιατί δεν πρέπει να γίνει.
Κάπως
έτσι τελείωναν όλα. Η Καρδιά έφευγε
στενοχωρημένη, ενώ το Μυαλό και η Λογική
αντάλλασσαν αυτό το συγκαταβατικό
βλέμμα της συμπόνιας για κάποιον που
δεν καταλαβαίνει και δεν σκέφτεται.
Πάντα
έτσι γινόταν! Πάντα; Τώρα επέστρεψε!
Αγνόησε επιδεικτικά το πλάγιο βλέμμα
απορίας της Λογικής. Πήγε με σταθερό
βήμα προς το Μυαλό. Από πολύ κοντά, αν
και δακρυσμένη, η Καρδιά τού είπε με
αργή φωνή:
«Εύχομαι
κάποια στιγμή να σε διαπεράσουν οι
λέξεις: Ήταν λάθος! Άξιζε όμως, γαμώτο!!»
Παναγιώτης
Ασημακόπουλος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου