Ο έρωτας και ...δύο παραμύθια

(Υλικό και για την ενότητα 5.2 Έρωτας στα Θρησκευτικά της Β΄ Λυκείου)

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία ο Έρως συχνά παρουσιάζεται ως παιδί της Αφροδίτης και του Άρη (ή του Ηφαίστου).

Ομορφιά + πόλεμος οδηγούν στον Έρωτα (σχολιασμός)

Ομορφιά + φωτιά οδηγούν στον Έρωτα (σχολιασμός)

Η μυθολογία επίσης λέει ότι το παιδί αυτό δεν είχε καλή σωματική ανάπτυξη, όπως τα αδέρφια του. Η μητέρα του, η Αφροδίτη, ανησύχησε και πήρε τη γνώμη της Θέμιδας (ήταν η μητέρα των τριών Μοιρών και των τριών Ωρών). Η Θέμιδα της είπε ότι για να αναπτυχθεί σωστά ο Έρως πρέπει να είναι μαζί με το Πάθος.

Όταν λοιπόν ο Έρως ήταν μαζί με τον αδερφό του, θεό του Πάθους, γινόταν ένας λεπτός, όμορφος και ευγενής νέος. Όταν τα δυο αδέρφια χωρίζονταν, ο Έρως έπαιρνε πάλι την παιδική, κοντόχοντρη και σκανταλιάρικη όψη του (Σχολιασμός)

Ο μύθος για τη σχέση του Έρωτα με την Ψυχή, όπου ο Έρως την έπαθε με τα ίδια του τα βέλη 

Το πρώτο παραμύθι…

Όταν ο Θησέας σκότωσε το Μινώταυρο, έφυγε από την Κρήτη παίρνοντας μαζί του την κόρη του Μίνωα, την Αριάδνη, η οποία τον είχε βοηθήσει να βγει από το λαβύρινθο με το μίτο της. Ο Θησέας, η Αριάδνη και οι σύντροφοί τους, κατά το ταξίδι της επιστροφής, σταμάτησαν στη Νάξο. Εκεί ο Θησέας παράτησε την Αριάδνη, την ώρα που η κοπέλα κοιμόταν, κι έφυγε. Απαρηγόρητη ήταν η Αριάδνη. Ο θρήνος της έφτασε μέχρι το θεό Διόνυσο, ο οποίος την αγάπησε και της ζήτησε να γίνει γυναίκα του.

Η Αριάδνη δέχτηκε. Αυτό όμως σήμαινε ότι έπρεπε να φύγει από το νησί. Οι κάτοικοι την είχαν αγαπήσει πολύ και δεν ήθελαν να την αποχωριστούν. Τότε, η Αριάδνη τους έδωσε την υπόσχεση ότι θα είναι πάντα μαζί τους το πνεύμα του Έρωτα, ως ελάχιστο δείγμα ευχαριστίας της για τη φιλοξενία των κατοίκων. Μάλιστα, το πνεύμα αυτό θα είναι προικισμένο με τρία δώρα. Ένα από το Διόνυσο, ένα από το λαβύρινθο κι ένα από την ίδια την Αριάδνη. Το δώρο από το Διόνυσο είναι το γλυκό μεθυστικό κρασί του Έρωτα. Από το λαβύρινθο η περιπλάνηση στα μάτια και στην ψυχή αυτού ή αυτής που ερωτεύεσαι. Και από την Αριάδνη ένα μικρό κομμάτι από το μίτο της για να μη «χαθείς»…

Τόνισε όμως στους κατοίκους να ανοίγουν πρώτο πάντα το δικό της δώρο, αυτό με το μίτο! Αν ακολουθήσουν άλλη πορεία, μάλλον θα ξεχάσουν και ότι υπάρχει η διέξοδος….

Το δεύτερο παραμύθι…

Έτοιμος για την καθιερωμένη του βόλτα. Αυτή που του αρέσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Έβαλε το αόρατο πέπλο του και να, ο θάνατος πάλι κοντά στους ανθρώπους.

Να νιώθει το φόβο τους, να αφουγκράζεται την αγωνία τους. Να τον βρίζουν, να τον καταριούνται. Να κλαίνε, να τον ξορκίζουν. Να ψάχνουν το γιατί, να θολώνει το μυαλό τους. Κι αυτός εκεί… Παντοδύναμος, αγέρωχος, νικητής.

Μεγάλη η ικανοποίησή του. Σπίτια, νοσοκομεία, πόλεις και χωριά τού έχουν παραδοθεί. Μεγάλη και άγρια η χαρά του. Τόσο που μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του ακόμη μια βόλτα. Στην ακρογιαλιά. Αγαπημένος του τόπος. Τόσους έχει πάρει η θάλασσα και τους έχει προσφέρει…

Δειλινό. Η ώρα που όλα μοιάζουν να ζυγίζουν το τελευταίο φως τους. Ο ήλιος να πεθαίνει πίσω από τον ορίζοντα, αφήνοντας την τελευταία πορτοκαλί κραυγή του…. Υπέροχος συνειρμός.

Τους είδε. Δυο νεαρά παιδιά. Σκέφτηκε να περάσει από δίπλα τους και να αγγίξει ανεπαίσθητα τα μαλλιά της κοπέλας. Απλά, ως υπενθύμιση για το κρύο και τη μοναξιά που την περιμένει. Και τότε…

- «Θα σε αγαπώ και πέρα από το θάνατο».

Σάστισε, θόλωσε, ταράχτηκε! Άκουσε καλά; Πώς τολμάς, άχρηστε!! Γύρισε για να δώσει στην κοπέλα το τελειωτικό χτύπημα. Μα τότε, άκουσε αυτήν.

- «Η ζωή μου σου ανήκει»!

Πιο γρήγορα κι από αυτόν, τα χείλη τους ενώθηκαν. Το φιλί! Αυτό που τον εκμηδενίζει, αυτό που τον αγνοεί, αυτό που τον κατακαίει… Κι εκεί που χανόταν, εκεί που υπέφερε, θυμήθηκε τα λόγια της μάνας του, της Φθοράς. Τότε που του έδινε το σκήπτρο της εξουσίας του κόσμου.

- «Όλοι θα σε φοβούνται, όλους θα τους νικάς, όλους θα τους εξουσιάζεις. Εκτός από εκείνους που έχουν την κατάρα της αγάπης, τη σφραγίδα του Θεού»!

Ίσα που πρόλαβε να νιώσει…. Τα δάκρυά τους! Να κυλούν με την αυθάδεια της αφθαρσίας….

Ίσα που πρόλαβε να ακούσει…. Ένα ποίημα! Φτιαγμένο με λέξεις που πονάνε….

Ίσα που πρόλαβε να δει…. Ο ήλιος! Δεν είχε πεθάνει ακόμη…

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Θεολόγος καθηγητής