Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

  1. Έχει καταντήσει γραφικότητα η απόδοση επιθετικών προσδιορισμών και χαρακτηρισμών για το μάθημα των Θρησκευτικών από θεολόγους, ανάλογα με το ποιο ιδεολογικό ταμπούρι έχει πιάσει ο καθένας. Για χρόνια είχαμε το μάθημα “που προδίδει την πίστη και προωθεί την πανθρησκεία”, τώρα έχουμε το μάθημα “που είναι ομολογιακό και κατηχητικό”. Περί του δήθεν κατηχητικού μαθήματος έγραφα το μακρινό 2012 ( https://theologosnaf.blogspot.com/2012/10/blog-post_11.html ).  Ξαναζεσταμένη σούπα... 2. Οι μαθητές μας και η πραγματικότητα της σχολικής τάξης έχουν ξεπεράσει προ πολλού τις θεωρητικολογίες, τις φαγωμάρες και τις λογής αγκυλώσεις θεολόγων και “εκπροσώπων”. 3. Οι μαθητές δεν παίρνουν απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών, αλλά από τον καθηγητή. Γι΄αυτό και βλέπεις σε σχολεία με μεγάλο ποσοστό αλλοθρήσκων, αλλοδόξων και θρησκευτικά αδιάφορων μαθητών, όπου ο θεολόγος είναι μάγκας και μερακλής και η θεολόγος τυπάκι και μορφή, οι απαλλαγές είναι μηδενικές. Καλή αρχή στη νέα μας

  - Οι περισσότερες πληροφορίες για το βίο της αντλούνται από τα λεγόμενα απόκρυφα κείμενα, με πιο σημαντικό το λεγόμενο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου. Κείμενα, τα οποία δεν περιέλαβε η Εκκλησία στον κανόνα της Καινής Διαθήκης, αλλά τα αξιοποίησε στην εκκλησιαστική της ζωή, σε εορτές και στην υμνογραφία, αρκεί να μην ήταν αιρετικά. - Ο πιο σημαντικός όρος για την Παναγία είναι ο όρος "Θεοτόκος", που καθιερώθηκε επίσημα στη Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο (431) για να καταπολεμηθεί η αιρετική διδασκαλία του αρχιεπισκόπου Κων/πόλεως Νεστορίου, που διακήρυττε ότι η Παναγία γέννησε το Χριστό ως απλό άνθρωπο και την ονόμαζε "Ανθρωποτόκο". - Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που σπάνια η Παναγία απεικονίζεται μόνη της στην ανατολική-βυζαντινή αγιογραφία, αλλά ως Βρεφοκρατούσα. Στη Δυτική θεολογία σταδιακά αναπτύχθηκε μια αυτόνομη Μαριολογία, που οδήγησε και στη θέσπιση του παπικού δόγματος της Άσπιλης Σύλληψης της Θεοτόκου το 1854. - Σύμφωνα με την παράδοση, η Παναγία έζησε άλ

  Ας ξεκινήσω με ένα τόσο δα καρφάκι... Διαβάζω άρθρα συναδέλφων θεολόγων και ανακοινώσεις θεολογικών συλλόγων σχετικά με ένα δημοσίευμα εφημερίδας περί της “Ηθικής”, ως εναλλακτικού μαθήματος για όσους έχουν απαλλαγή από τα Θρησκευτικά. Η θέσπιση αυτή του εναλλακτικού μαθήματος -κι αν τελικά ισχύει- δεν είναι ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟ ζήτημα; Για κάποια άλλα ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΑ ζητήματα με τεράστια ΗΘΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ οι παραπάνω δεν άρθρωσαν λέξη! Στο προκείμενο: Ως τώρα η all time classic γκρίνια του κλάδου μας είναι στο μοτίβο “πολεμάνε την Ορθοδοξία, το σχολείο έχει κατακλυστεί από αθέους, πάνε να περάσουν την πανθρησκεία, εμπρός στις επάλξεις, Ορθοδοξία ή θάνατος”. Εσχάτως, μετά τις αποφάσεις του ΣΤΕ που κατήργησε το προηγούμενο Πρόγραμμα Σπουδών, μάς προέκυψε και η γκρίνια “εμείς δεν χάσαμε Πρόγραμμα, χάσαμε τη λύση σε όλα τα προβλήματα”. Για τα γεγονότα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το ΣΤΕ έχω εκφράσει τη θέση μου ΔΗΜΟΣΙΑ και ΕΠΩΝΥΜΑ. Είναι εντελώς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ κάποι

  Τρία βασικά χαρακτηριστικά της θεολογίας της Εκκλησίας στη διάρκεια των αιώνων είναι τα εξής: δεν προέκυπτε άνευ λόγου στο πλαίσιο της δήθεν “εκμοντέρνισης” της παλαιότερης, δεν υπηρετούσε τη δημιουργία image τ ου εκφραστή της και δεν ήταν φοβική απέναντι σε εξουσίες πάσης φύσεως (ακόμη και απέναντι στην παντοδύναμη ιδεολογική ηγεμονία). Όταν έκανε κάτι ή όλα από τα παραπάνω, όλοι συμφωνούν ότι δεν ήταν θεολογία, αλλά έκπτωσή της. Πλέον όμως η τεχνολογική επανάσταση με την ταχύτατη εξάπλωση της είδησης, της πληροφορίας και της ιδεολογίας σε κάθε μέρος της γης είναι λογικό να “στριμώχνει” πολλούς και πολλά. Οπότε οι προ(σ)κλήσεις είναι πολλές και το να ενδίδει κανείς, μεγάλος πειρασμός. Έχουμε φτάσει να παράγουμε περισσότερα αφηγήματα και ιδεολογήματα από όσα μπορούμε να καταλώσουμε. Στην υπηρεσία ιδεολογικοποιημένων αφηγημάτων κινείται ένα σημαντικό κομμάτι του συνήθως διαδικτυακού -και κατά βάση σοσιαλμιντιακού- “θεολογικού λόγου”, που μάλιστα αυτοβαυκαλίζεται ως μοντέρνος