Ασήμαντα πράγματα...


Είναι κάποια πράγματα ασήμαντα. Ευτελούς αξίας. Μια τσιμεντένια αυλή, μια μουριά, μια γωνιά ενός χαλασμένου σπιτιού. Τόσο κοινά, τόσο αδιάφορα.
Εσύ όμως εκεί πρωτοπερπάτησες, κρατώντας τα κάγκελα. Εκεί σου καθάριζε η γιαγιά σου αχλάδια και σου έλεγε παραμυθένιες ιστορίες. Εκεί χοροπηδούσες μαζί με τα άλλα παιδιά για το κουτσό ή το λάστιχο. Εκεί μεταμόρφωνες τον κόσμο, καθώς περίμενες τις τηγανιτές πατάτες.
Πήγες πάλι. Μετά από καιρό. Με τις δικές σου πλέον ρυτίδες στο πρόσωπο και στην ψυχή. Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά!
Κοντοστέκεσαι... Βλέπεις το παιδί που τρέχει με το ματωμένο γόνατο στην αγκαλιά της γιαγιάς. Ακούς τα γέλια γύρω από την κούνια στο κλαδί της μουριάς. Μυρίζει ο αέρας από τις τηγανίτες με το μέλι μέσα από το ερειπωμένο σπίτι.
Μη φεύγεις αμέσως. Άσε το τώρα να περιμένει. Άλλωστε κι αυτό παρελθόν γίνεται. Δεν πειράζει που κλαις. Όσο πιο θολά τα μάτια σου, τόσο πιο ζωντανές οι αναμνήσεις...

Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έμμηνος ρύση και Θεία Κοινωνία

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Απασφάλιση θεολόγου…

Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….

Το «δικαίωμα» των καταλήψεων

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια…

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Γράμμα στον Ιούδα…