Καμένες αγκαλιές



Παντού φωτιά. Καπνός κι ασφυξία. Καμία διαφυγή. Μην τρέχεις άλλο. Δεν έχουμε άλλα βήματα στη γη.
Κοίτα με! Ναι, κοίτα με! Με αυτά τα μάτια τα υγρά, τα κατακόκκινα, τα πονεμένα. Τα τόσο όμορφα! Απλά, κοίτα με!
Έλα να σε βάλω στην αγκαλιά μου. Έλα! Να γίνω η ασπίδα σου για λίγο. Να καεί πρώτα το δικό μου σώμα. Να πάρεις μερικές ανάσες παραπάνω. Για δευτερόλεπτα…
Αυτά τα δευτερόλεπτα, μικρό μου, να νιώσεις ότι οι τελευταίες μου κινήσεις, το τελευταίο μου βλέμμα, η τελευταία μου σκέψη, η τελευταία μου ανάσα ήταν για ΣΕΝΑ!

ΥΓ: Για αυτές τις απανθρακωμένες αγκαλιές που θα μάς στοιχειώνουν για πάντα. Και θα μάς καλούν να σηκωθούμε λίγο πιο ψηλά από τη στάχτη μας…

Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έμμηνος ρύση και Θεία Κοινωνία

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Απασφάλιση θεολόγου…

Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….

Το «δικαίωμα» των καταλήψεων

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια…

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Γράμμα στον Ιούδα…