Το σύμφωνο συμβίωσης και ο αφορισμός

(Ο Χριστός με το γλυκό και με το αυστηρό βλέμμα στην ίδια εικόνα)

Τις τελευταίες ημέρες είμαστε ανάμεσα στην «έκπληξη» και το «συγκλονισμό» της προοδευτικούρας και στην απειλή του Μητροπολίτη Πειραιώς για αφορισμό, σαν να είναι το υπερόπλο εναντίον όσων επιβουλεύονται την ορθόδοξη πίστη. Νομίζω ότι όλοι δικαιούμαστε τουλάχιστον ένα σχόλιο….

α) Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει άποψη και θέση επί του πολιτικού γάμου και του συμφώνου συμβίωσης. Δικαιούται να έχει άποψη και δικαιούται να την προβάλει δημόσια. Και το έχει κάνει και στο παρελθόν. Όσοι (…και καλά….) εκπλήσσονται, είναι τουλάχιστον υποκριτές. Έχει επίσης άποψη και για την ομοφυλοφιλία, ως παρά φύσιν επιλογή. Οι απόψεις αυτές πηγάζουν από τα ιερά κείμενα που εκφράζουν τη διδασκαλία της. Εάν τώρα αρέσουν οι θέσεις αυτές ή όχι, είναι άλλο ζήτημα. Ότι κάποιος έχει δικαίωμα να μη συμφωνεί, είναι αυτονόητο. Αλλά το να συγκλονίζεται και να απαιτεί την αλλαγή τους, είναι τουλάχιστον άκυρο. Και μυωπικό, εάν δεν απαιτεί το ίδιο και από την εβραϊκή και μουσουλμανική κοινότητα της χώρας.

β) Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν εκπροσωπείται από τις προσωπικές απόψεις ενός Μητροπολίτη. Ευτυχώς, στην παράδοση της καθ’ ημάς Ανατολής δεν έχουμε αντιπροσώπους και εκπροσώπους του Θεού. Ή τουλάχιστον δεν δικαιώνονται θεολογικά όσοι θέλουν να παραστήσουν έτσι τον εαυτό τους. Όταν λοιπόν εύκολα και ανέξοδα συγχέουμε το όνομα «Εκκλησία» με το τι δηλώνει ένας Μητροπολίτης, πονηριά ή αφέλεια υπάρχει στο παρασκήνιο.

γ) Ο όρος αφορισμός δεν έχει ενεργητική σημασία («σε αφορίζω»), αλλά παθητική («εγώ αφορίζομαι – αποκόπτω τον εαυτό μου από την πίστη και ζωή της Εκκλησίας»). Τη δεύτερη και σωστή σημασία θα έπρεπε πρώτοι να προβάλουν οι ιεράρχες στα πλαίσια της φιλάνθρωπης ποιμαντικής τους για τη σωτηρία των ανθρώπων. Και όχι την πρώτη ως εξουσιαστές και ιεροεξεταστές σαν να ορίζουν την ιδιοκτησία τους. Εάν έπρεπε να πιάσουμε το γράμμα όλων των κανόνων και να μοιράζουμε αφορισμούς με ενεργητική σημασία, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ελάχιστοι θα γλίτωναν – αμφιβάλλω εάν στους ελάχιστους θα ήταν όλοι αυτοί που κραδαίνουν το δάχτυλο της ηθικής και της τάξης. Πάντα στην Εκκλησία μετράει το έλεος και η αγάπη του Θεού και πάντα γίνεται διαχωρισμός της αμαρτίας από τον αμαρτωλό. Γι’ αυτό η Εκκλησία είναι πνευματικό θεραπευτήριο για όλα τα μέλη της με μόνο ιατρό τον Ιησού Χριστό. Μάλλον, αυτό χαλάει τη σούπα μερικών «εξολοθρευτών» και «σωτήρων»…

δ) Μήπως η έκπληξη και ο συγκλονισμός βουλευτών για τον «αφορισμό» μεταφράζεται ως απώλεια της δύναμής τους σε ψήφους; Μήπως αυτό μετράει περισσότερο από την αμφισβήτηση για το εάν είναι συνειδητά και πιστά μέλη της Εκκλησίας; Μήπως με αυτή τη λογική χρησιμοποιείται επικοινωνιακά και από τον εκτοξευτή της απειλής;

ε) Το επιχείρημα ότι αρκετοί κληρικοί (εικασίες, άκουσα, είδα, ξέρω κάνα δυο, κ.λ.π.) είναι ομοφυλόφιλοι, άρα η Εκκλησία πρέπει να αλλάξει τη στάση της είναι τουλάχιστον γελοίο. Κατ’ αρχήν, είναι ανήθικη και φασιστική η επίκλησή του από όσους είναι υπέρμαχοι του ελεύθερου σεξουαλικού προσδιορισμού χωρίς στιγματισμό. Όλοι είναι ελεύθεροι εκτός από τους κληρικούς; Και γιατί τους στιγματίζετε με το να τους αναφέρετε; Ίσα ίσα, κάποιος θα μπορούσε να δει και ένα είδος προσωπικού αγώνα στο ότι, παρά την επιλογή τους, εκφράζουν τη συμφωνία τους με τη θέση της Εκκλησίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Ή τουλάχιστον δεν την πολεμούν. Δηλαδή, με το επιχείρημα ότι κάποιοι κληρικοί καπνίζουν, πρέπει η Εκκλησία να διακηρύξει στα μήκη και στα πλάτη της χώρας ότι το τσιγάρο είναι μια ειδική ευλογία του Θεού που μόλις πρόσφατα ανακαλύψαμε;

στ) Όλοι εσείς οι upgraded δημοκράτες και ανεκτικοί που επιτίθεστε κατά πάντων, όταν έχουν επιφυλάξεις, ερωτήματα ή διαφωνίες σχετικά με το σύμφωνο συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια…. Όλοι εσείς που η δεύτερη κουβέντα σας είναι η ταμπέλα του ομοφοβικού σε όποιον διαφωνεί μαζί σας, καλό θα ήταν να προσέξετε μήπως κάνετε μια ωραία εισαγωγή στο νέο σύνδρομο του ετεροφοβικού.

Με το θάρρος της επώνυμης γνώμης….. 
Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Θεολόγος καθηγητής