Μια φορά αγαπάς…..

          Αυτές τις ημέρες είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλο. Τι σημασία έχει; Μπορεί να μην βλεπόμαστε, μπορεί να είμαστε μακριά σωματικά ο ένας από τον άλλο, αλλά οι καρδιές μας είναι κοντά. Ωραία παρηγοριά….

Πείστηκε κανείς μέχρι τώρα; Μετά από τις λέξεις αυτές που δεν ξέρουν τι λένε, ηρέμησε κανείς; Γιατρεύτηκε καμιά πληγή; Έπαψε το μαχαίρι να χαράζει;

          Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Είπαμε πολλά. Τα νέα μας, τα σχέδιά μας. Σχολιάσαμε, γελάσαμε, δώσαμε κουράγιο ο ένας στον άλλο. Πρέπει να κλείσουμε τώρα. Έχουμε και δουλειές. «Άντε γειά, σε αγαπώ πολύ» και πατώ βιαστικά το κουμπί του κινητού με την κόκκινη παύλα.

Και τώρα ησυχία. Σηκώνομαι από το κρεβάτι όπου είχα γείρει όσο μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Είμαι καλά. Πάω προς την τηλεόραση να βρω το τηλεκοντρόλ. Πριν πατήσω το μαγικό κουμπάκι του κόσμου της χαλάρωσης και της απόλυτης βλακείας, αφήνω το τηλεκοντρόλ πάνω στο τραπεζάκι μάλλον κάπως βίαια.

Γυρίζω στο κρεβάτι και πιάνω το παρατημένο κινητό. Σου γράφω πάλι από ανάγκη: «Μια φορά αγαπάς. Όλα τα άλλα είναι ψεύτικα παραγεμίσματα μιας κούφιας διαδρομής του χρόνου». Το έστειλα.

Ξέρω ότι οι λέξεις θα σε πονέσουν. Γι᾿ αυτό το έκανα.

Ξέρω ότι οι λέξεις θα σε μαλώσουν. Γι᾿ αυτό το έκανα.

Ξέρω ότι οι λέξεις θα σε χαϊδέψουν. Γι᾿ αυτό το έκανα.

Σε φαντάζομαι να παίρνεις το τηλέφωνο στην αγκαλιά σου.

Τελικά, οι ερωτευμένοι είναι ζωντανοί ή νεκροί;