Το θείο Πάθος

Οπτικοποίηση του ύμνου της Μεγάλης Πέμπτης "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου..." με την απόδοση του Πέτρου Γαϊτάνου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έμμηνος ρύση και Θεία Κοινωνία

Να κάνω από την αρχή τρεις διευκρινίσεις: α) Το παρόν είναι άρθρο. Δεν διεκδικεί δάφνες ενδελεχούς θεολογικής μελέτης ή διδακτορικής διατριβής. β) Δεν υποκαθιστά ή υποσκελίζει σωματικούς και ψυχολογικούς παράγοντες που λαμβάνει υπόψη της κάθε γυναίκα, αλλά ούτε και την πνευματική καθοδήγηση από τον πνευματικό πατέρα, που (προφανώς) σταθμίζει και άλλα ζητήματα. (Βέβαια, είναι μεγάλη η συζήτηση για τις αρμοδιότητες και τα όρια των πνευματικών στο ζήτημα της Θείας Κοινωνίας των πνευματικών τους τέκνων…). γ) Αναφέρεται μόνο στο αν υπάρχουν ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ για τη Θεία Κοινωνία ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ για την έμμηνο ρύση. Έχω κεφαλαία όλα τα γράμματα σε κάποιες λέξεις, γιατί ο Θεός να μας φυλάει από τις παρεξηγήσεις των θρήσκων. Δεν γίνεται όμως οι «ιδιωτικές θεολογίες» του καθενός να αντικαθιστούν την ανθρωπολογία και τη θεολογία της Εκκλησίας.
Παλαιά Διαθήκη Στην Παλαιά Διαθήκη, κυρίως στο Λευιτικό και στο Δευτερονόμιο, υπάρχουν άφθονα εδάφια που αναφέρονται στην ακαθαρσία – αμαρτία τη…

Διαβάστε περισσότερα

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Έχουμε συνηθίσει να δίνουμε στις εθνικές επετείους είτε μυθικά στοιχεία είτε χαρακτηριστικά μνημοσύνου. Γι’ αυτό ίσως και δεν μας αγγίζουν αρκετά. Οι μεγάλοι δεν διδάσκονται από αυτές και οι νεότεροι δεν ενδιαφέρονται. Σχεδόν όλοι οι νέοι αδιαφορούν για τους μύθους και τα πεθαμένα πράγματα και αρκετοί αντιμετωπίζουμε τις επετείους ως πέρα από εμάς, έξω από τη ζωή μας. Ίσως ως ευκαιρία ξεκούρασης και εκδρομής ή έστω ως ευκαιρία για μια ημέρα εθνικής ανάτασης. Αλλά ως εκεί. Τίποτε παραπέρα. Και κάπως έτσι, κάπου εκεί γεννιέται ο εθνικισμός από τη μια πλευρά και ο εθνομηδενισμός από την άλλη. Αποτέλεσμα και οι δυο της έλλειψης παιδείας και της ιστορικής συναίσθησης. Η σημερινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου δεν είναι μνημόσυνο. Ακόμη κι αν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων έχουν πεθάνει είτε στο πεδίο της μάχης είτε στη διάρκεια των χρόνων έως σήμερα, οι αξίες και τα ιδανικά που υπηρέτησαν ζουν ακόμη. Και θα ζουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι με παιδεία και ήθος. Εξάλλου, αν ζούσαν οι αγ…

Διαβάστε περισσότερα

Απασφάλιση θεολόγου…

Γειά σας. Είμαι ο Παναγιώτης Ασημακόπουλος, θεολόγος καθηγητής στο Λύκειο Γαζίου στο Ηράκλειο της Κρήτης. Είμαι 41 ετών, παντρεμένος με μια πραγματική ηρωίδα και έχουμε τρία παιδιά. Δεν είμαι χορτοφάγος, ούτε vegan. Δηλώνω χριστιανός αναρχικός, απεχθάνομαι τη βία και δεν έχω κατοικίδιο. Από μουσική ακούω τα πάντα (εκτός από hiphop), αλλά κυρίως τα ξένα που παίζουν στα club, βυζαντινή μουσική και καψουροτράγουδα. Δεν πίνω αλκοόλ, δεν καπνίζω και κοιμάμαι από τις 11 το βράδυ. Δεν ανήκω στο θεολογικό σύνδεσμο Καιρός, δεν εκπροσωπώ κανέναν, δεν λιβανίζω κανέναν και ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά είναι οι μπάμιες. Άνετα θα με χαρακτήριζε κανείς τουλάχιστον ανισόρροπο. Γι’ αυτό το λόγο από εδώ και κάτω διαβάζετε με δική σας ευθύνη… Νέα προγράμματα σπουδών στα Θρησκευτικά. Μπουρλότοοοο!!! Εδώ και πέντε χρόνια γράφονται, δοκιμάζονται, διορθώνονται και, από το Σεπτέμβρη που μας πέρασε, εφαρμόζονται. Με πολλά προβλήματα και δυσκολίες, καθώς η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ήθελε να κάνει…

Διαβάστε περισσότερα

Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Την ώρα που γράφω αυτές τις αράδες, έχω αρκετό θυμό και θλίψη. Θα γράψω όμως αυτά ακριβώς που νιώθω. Χαιρετάς τους μαθητές σου που τελειώνουν τη Β΄ Λυκείου με την ευχή «Καλό καλοκαίρι» και το Σεπτέμβρη που τους ξαναβλέπεις, κάτι έχει χειμωνιάσει. Οι περισσότεροι μαθητές - αυτοί που ονομάζονται συνειδητοποιημένοι - έχουν το παγωμένο χαμόγελο της αμηχανίας, όταν τους ρωτήσεις πώς πέρασαν το καλοκαίρι τους. Με το θολό βλέμμα προσηλωμένο στις ημέρες του Μάη που θα κρίνουν τον κόσμο (τους). Κάποιοι έχουν ήδη μετρήσει πόσος καιρός (σε μήνες, εβδομάδες, ακόμη και ημέρες) απομένει μέχρι τότε. Στους δικούς μου τελειόφοιτους μαθητές προτείνω να θυμηθούν πώς άρχισαν το σχολικό τους ταξίδι. Να κάνουν και μια βόλτα στο παλιό τους νηπιαγωγείο. Χαρούμενα, ζωηρά παιδάκια με όρεξη για παιγνίδι και ανακαλύψεις. Πώς τελειώνουν; Κουρασμένοι, αγανακτισμένοι, αγχωμένοι και με το «άντε να τελειώνουμε για να αρχίσουμε να ζούμε». Πότε ήταν η τελευταία φορά που χάρηκαν τη μάθηση; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ε…

Διαβάστε περισσότερα

Το «δικαίωμα» των καταλήψεων

Ως έθιμο πλέον – αυτονόητο και αδιατάρακτο – κάθε φθινόπωρο στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας υλοποιείται το «δικαίωμα» της κατάληψης. Της κατάληψης που βολεύει...(κάποιες φορές και για μικροκομματικά οφέλη)! Ε, ας το πούμε ξεκάθαρα πλέον. Δεν υπάρχει τέτοιο δικαίωμα. Η κατάληψη οποιουδήποτε δημοσίου κτιρίου ή δρόμου, η απαγόρευση πρόσβασης σε δημόσια αγαθά είναι ενέργειες παράλογες, παράνομες και υποτιμητικές για μια κοινωνία που θέλει να λέγεται πολιτισμένη. Βέβαια, το μάθημα «όποιος έχει το θράσος και τα μέσα κλείνει το δρόμο και κατεβάζει το γενικό διακόπτη του ρεύματος χωρίς ίχνος ντροπής ή κάποιας επίπτωσης» είναι από τα πρώτα που παπαγαλίζουν οι μαθητές μας. Προσωπικά, ως γονιός και ως εκπαιδευτικός αισθάνομαι ντροπή και θυμό για το «δικαίωμα» των καταλήψεων. - Θυμό που ξεκινώ να πάω στο σχολείο μου για μάθημα και γίνομαι άθελά μου μέρος μιας φαρσοκωμωδίας, καθώς δυο τρεις (συνήθως οι πλέον αδιάφοροι…) ήρθαν δέκα λεπτά νωρίτερα και με μια αλυσίδα έκλεισαν τις π…

Διαβάστε περισσότερα

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια…

Τα Θρησκευτικά αλλάζουν. Νέα Προγράμματα Σπουδών. Τα πρώτα μάλιστα σε σχέση με όλα τα άλλα μαθήματα. Αντιδράσεις, ενθουσιασμοί, μουδιάσματα. Άλλοι "εις το πυρ το εξώτερον", άλλοι "ναι μεν, αλλά", άλλοι "επιτέλους". Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια; Σίγουρα; Πάμε… - Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν σταθήκαμε όλοι στο ύψος και στην ουσία της αποστολής μας. Ουκ ολίγοι – και μάλιστα μεγαλόσχημοι και με θέσεις – επιδόθηκαν σε ένα φαύλο κύκλο καταγγελιών, διχασμού και αλληλοφαγωμάρας. Άλλοι ανακάλυπταν παντού προδοσίες των ιερών και των οσίων και άλλοι έχτιζαν τη φήμη τους ως προχώ και updated. Το κοινό τους; Δεν είχαν διαβάσει αυτό που πολεμούσαν ή που εκμεταλλεύονταν.... - Δόθηκε αφορμή και χώρος στους κάθε λογής ΓΟΧ, ιδεοληπτικούς και περιφερόμενους του διαδικτύου να εκμεταλλευτούν και να διαστρεβλώσουν την έννοια «μάθημα των Θρησκευτικών». - Θυμηδία και οίκτος μόνο μπορεί να συνοδεύει σχόλια του τύπου «το 666 επιβάλει το νέο μάθημα των Θρησκευτικών» ή «ας τελειώνουμ…

Διαβάστε περισσότερα

Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….

- Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια. Να ψάχνουν μαζί με τον άστεγο και το φτωχό κάτι να φάει και κάτι να βάλει από πάνω του για να ζεσταθεί. Σε μια κοινωνία της οποίας η παγωμάρα και η ατσάλινη κυνικότητα υπερβαίνει το χειμωνιάτικο κρύο. Κι αυτοί εκεί, αθεράπευτα ιδεολόγοι και ρομαντικοί εκφραστές του μηνύματος του Χριστού, ενός άλλου Χριστιανισμού με κοινωνικό πρόσωπο και κρυστάλλινη αγάπη. Να τα δίνουν όλα για τους ενδεείς (Μ. Βασίλειος). Να στηρίζουν σκανδαλιστικά τους λεπρούς (Μ. Βασίλειος, Ιω. Χρυσόστομος). Να τα βάζουν στα ίσια με την δυνατή και ανάλγητη κοσμική εξουσία για το φτωχικό μιας χήρας (Ιω. Χρυσόστομος). -Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια. Εκεί πετάνε τα ύπατα εκκλησιαστικά αξιώματα για να μην δημιουργηθεί σκάνδαλο (Γρηγόριος ο Θεολόγος). Εκεί πετάνε τον ύπουλο συμβιβασμό σε θεολογικά ζητήματα. Δεν κάνουν τα στραβά μάτια σε θέματα πίστης και ζωής της Εκκλησίας. Στα παλαιότερα των υποδημάτων τους γράφουν τις αβροφροσύνες και τα δείπνα πολυτελείας με την εξουσία (Ιω. Χρυσόστ…

Διαβάστε περισσότερα

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)

«Ρώσος γιατρός, χειρουργός και καθηγητής Ιατρικής στο πανεπιστήμιο της Τασκένδης, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Σε όλη τη ζωή του δημοσίευσε σαράντα σπουδαία επιστημονικά έργα. Θεωρείται πρωτοπόρος στο ζήτημα της αναισθησίας πριν από μία χειρουργική επέμβαση. Σε ηλικία 33 ετών έκανε μια σημαντική τομή στην ιατρική επιστήμη. Επειδή η γενική αναισθησία ήταν πολύ επικίνδυνη – συχνά πιο επικίνδυνη από την ίδια την επέμβαση – εφάρμοζε μια δική του μέθοδο τοπικής αναισθησίας. Με αυτή του τη μέθοδο, πραγματοποίησε πάνω από 500 χειρουργικές επεμβάσεις με μεγάλη επιτυχία». Ο συνομιλητής μου είναι εντυπωσιασμένος. Συνεχίζω… «Τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν, την κορυφαία τότε τιμητική διάκριση της Ρωσίας. Μάλιστα τα χρήματα από το βραβείο τα μοίρασε σε φτωχούς». «Τέτοιους επιστήμονες και ανθρώπους χρειαζόμαστε και σήμερα», λέει με έκδηλο θαυμασμό ο συνομιλητής μου. «Πολεμήθηκε όμως έντονα από το καθεστώς και με δυσκολίες συνέχισε το επιστημονικό και ιατρικό του έργο». «Ε, τι περιμένεις; Όλοι οι μεγά…

Διαβάστε περισσότερα

Περί παρελάσεων και άλλων δαιμονίων…

(Αδριανούπολη, 25 - 3 - 1922)
Να εξηγηθώ για να …παρεξηγηθώ! Ο καθένας σε αυτή τη ζωή ό,τι θέλει βλέπει και ό,τι θέλει καταλαβαίνει. Ως εκ φύσεως αντίθετος με τη στρατιωτική νοοτροπία και το μιλιταριστικό πνεύμα, στις μαθητικές παρελάσεις βλέπω τα κάτωθι: α) Τους μαθητές μου να βαδίζουν με χαμόγελο και ζωντάνια σε μία συμβολική εκδήλωση απόδοσης τιμών σε ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για να υπηρετήσουν αξίες και ιδανικά (φιλοπατρία, ελευθερία, αξιοπρέπεια, κ.λ.π.) β) Μικρούς και μεγάλους να καμαρώνουν μέσα στις ποικίλες, περίτεχνες και πολύχρωμες παραδοσιακές ενδυμασίες του τόπου μας. Στοιχείο πολιτισμού, λαογραφίας και ιστορίας, όπως συμβαίνει και σε αντίστοιχες παρελάσεις σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη. γ) Μικρές ψηφίδες ιστορίας και σεβασμού των συμβόλων, μόνο και μόνο λόγω της παρουσίας της σημαίας, των τραγουδιών και των λόγων που ακούγονται. Στο χέρι εκπαιδευτικών και γονιών είναι να αξιοποιήσουμε σωστά τις ευκαιρίες και να αποφύγουμε τη σκοτεινιά του εθνικισμού. δ) …

Διαβάστε περισσότερα

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Ήρθε με υφάκι ο μικρός, πήρε τα λεφτά που «του ανήκουν» (άκου θράσος το παλιόπαιδο) και την έκανε από το σπίτι του γέρου. Μόλις τα έφαγε όλα και έμεινε ταπί, μπροστά στο αδιέξοδο, πήρε την απόφαση να γυρίσει. Κι Εσύ εκεί, να τον περιμένεις. Γιατί; Τη ζωή του ήθελε να κάνει. Ας τα λουστεί τώρα. Άσε που αυτό που έκανες ήταν αντιπαιδαγωγικό. Τον κακομαθαίνεις. Κι αν κάνει σε λίγο τα ίδια; Δίκιο είχε ο μεγάλος σου γιος και θύμωσε. Δεν είναι σωστό. Να έρχεται πίσω ο μικρός και να τα συγχωρείς όλα και να τον κάνεις πάλι γιο σου!! Ε, αυτό πάει πολύ….. Αλλά, πιο πολύ ήθελα, Θεέ μου, να σε ρωτήσω το εξής: Εκεί όπως τον έβλεπες να έρχεται δεν σου βγήκε μια δικαίωση, ένας θυμός; Δεν σου πέρασε από το μυαλό το «έρχεσαι, ε…. τώρα θα δεις, αχάριστε»; Δεν σου ήρθε να του τα πεις ένα χεράκι; Την ώρα που τον αγκάλιαζες, δεν σου βγήκε να τον στήσεις απέναντι και να του πεις με οργή, ως πατέρας θιγμένος και ζημιωμένος, «εμείς οι δυο πρέπει να πούμε δυο κουβεντούλες»; Εμένα δεν με βλέπεις κάτω από το σταυ…