Τι έμαθα φέτος για το 1821…

Επιλέγεις από πριν το συμπέρασμα στο οποίο θες να φτάσεις (π.χ. ότι η Εκκλησία ήθελε τους Τούρκους και μόνο εμπόδια πρόβαλε στον αγώνα για απελευθέρωση). Αγνοείς επιδεικτικά τις πηγές και τις μαρτυρίες, ειδικά όταν αυτές δεν σε βολεύουν. Κατασκευάζεις επιχειρήματα και συλλογισμούς που θα ζήλευε και ο πλέον ευφάνταστος μυθιστοριογράφος. Και έτοιμη… η θεωρία της συνωμοσίας!!! Γι᾿ αυτό από φέτος μεγαλύτερη αξία έχουν οι σεναριογράφοι παρά οι ιστορικοί.
Με αφορμή αυτή την επέτειο της 25ης Μαρτίου έμαθα πολλά. Δεν ξέρω για σένα, πάντως η δική μου συγκομιδή ήταν η εξής:
- Οι αυτόκλητοι σωτήρες μας από τους «μύθους» που μας περιτριγυρίζουν, ερμηνεύουν τους πίνακες ζωγραφικής ως κατά γράμμα ιστορικά ντοκουμέντα για να πουν σε αυτούς που δεν το κάνουν ότι οδηγείσαι σε λανθασμένα συμπεράσματα με αυτή την τακτική. Πάνω εκεί χτίζονται οι καλύτερες ιστορίες «απομύθευσης».
- Έμαθα ότι το κρυφό σχολειό δεν υπήρχε, γιατί… απλούστατα υπάρχει σχετικός πίνακας με το θέμα του. Άρα είναι μύθος. Μάλλον ποτέ δεν έγιναν η έξοδος του Μεσολογγίου και η σφαγή της Χίου, αφού υπάρχουν σχετικοί πίνακες.
- Το κρυφό σχολείο δεν υπήρχε, γιατί δεν είχε λόγο ύπαρξης σε μια τόσο φωτισμένη, ανεκτική και προοδευτική κοινωνία. Στα σχολεία του Σουλτάνου διδασκόταν ελεύθερα η ελληνική ιστορία με έμφαση στη Βυζαντινή περίοδο. Μάλιστα, ο Οθωμανός δάσκαλος μάθαινε τους μαθητές του τραγούδια και θρήνους για την άλωση της Πόλης και το θρύλο του μαρμαρωμένου Βασιλιά. Γενικά, το επίσημο σχολείο καλλιεργούσε στους μαθητές το «ποθούμενο» και τον πόθο για τη λευτεριά.
- Ιδιαίτερη βαρύτητα δινόταν στη θρησκευτική παιδεία. Βασική ύλη ήταν ότι ο Χριστός ήταν ο Ενσαρκωμένος Θεός, ότι θυσιάστηκε πάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες των ανθρώπων και ότι αναστήθηκε. Οι αίθουσες ήταν γεμάτες από εικόνες του Χριστού και των αγίων. Το γεγονός ότι το Κοράνι δεν δέχεται τα παραπάνω (κι άλλα πολλά) ούτε για αστείο, δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει.
- Η Εκκλησία σύσσωμη όλα αυτά τα χρόνια της σκλαβιάς συνεργαζόταν με τον κατακτητή και έκανε τα αδύνατα δυνατά ώστε να αποτύχει η Επανάσταση. Ενδεικτική είναι η αναφορά από όλους του ονόματος του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ για να μην αναφερθούν σε εκατοντάδες άλλους και κουράσουν. Για τον απαγχονισμό του Πατριάρχη έχουν προταθεί δεκάδες ακόμη σύγχρονες ερμηνείες για να μην πλήττουμε με τις μαρτυρίες συγχρόνων του.
- Πληροφορίες που αναφέρονται σε εκατοντάδες άλλους ρασοφόρους που έδωσαν τη ζωή τους για τον αγώνα δεν αξιολογούνται. Ίσως πίσω από τις γραπτές πηγές και μαρτυρίες που τους αναφέρουν, να βρίσκονται οργανωμένα συμφέροντα και δολοπλοκίες. Ίσως πάλι, για σκοτεινούς και ανομολόγητους λόγους, να θέλουν να κρατήσουν στο σκοτάδι τις γενιές που θα έρθουν (εμάς δηλαδή…).
- Όσοι είχαν σκεπτικισμό σχετικά με το Διαφωτισμό, ιδεολογικές και θεολογικές διαφορές με τους άλλους και γενικά έκλιναν προς τη διαφύλαξη της ορθόδοξης πίστης ήταν ταυτόχρονα και φιλότουρκοι, εχθροί της Επανάστασης και πράκτορες του κατακτητή. Γενικά, η πίστη στο Χριστό δεν διαδραμάτισε κανένα ρόλο. Η φράση του Κολοκοτρώνη «είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος» λέχθηκε εξαιτίας γενναίας δωροδοκίας του από τα σκοτεινά εκκλησιαστικά συμφέροντα για να αυξήσει την αμύθητη προσωπική του περιουσία από τη συμμετοχή του στον Αγώνα με αποτέλεσμα να πεθάνει …πάμφτωχος.
- Η 25η Μαρτίου επιλέχθηκε ως ημέρα έναρξης της επανάστασης από την Εκκλησία για να ταυτιστεί από τον αμαθή λαό με την εορτή του Ευαγγελισμού και για να καπηλευτεί η Εκκλησία τον αγώνα για τον οποίο δεν μάτωσε καθόλου. Μάλιστα, συνεργάστηκε με τον Βαυαρό Όθωνα, ο οποίος το 1838 επίσημα ανακήρυξε την ημέρα αυτή εθνική επέτειο, ως απόδειξη της καλής σχέσης του με την Εκκλησία διαλύοντας παραπάνω από τα μισά μοναστήρια (τα οποία σεβάστηκαν οι Τούρκοι) και κάνοντας ανηλεή πόλεμο εναντίον της ορθόδοξης πίστης.
- Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Καληνύχτα τώρα…

Υ.Γ. Έμαθα να εφαρμόζω τη μέθοδο στοχοποίησης ορισμένων προσώπων, αμαύρωσης συλλήβδην του χώρου από τον οποίο προέρχονται και πρόταξης της ιδεολογίας που θέλω να υπηρετήσω έναντι των πηγών. Λέω να την εφαρμόσω σε γεγονότα του νεότερου ελληνικού βίου, αλλά και στη σύγχρονη πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα. Τι συμπεράσματα λες να βγάλω;