Εκπαιδευτικές και Θεολογικές αταξίες

  Ο θάνατος, ο χρόνος, η αγάπη και η λύτρωση είναι έννοιες που στριφογυρίζουν στη ζωή μας: από γεγονότα της απλής καθημερινότητας έως και τα βαθιά μας υπαρξιακά ερωτήματα. Προβληματισμοί, βεβαιότητες, ανασφάλειες και αμφιβολίες εναλλάσσονται και ενίοτε συνυπάρχουν. Αυτό το βιβλίο, με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, αποτελεί ένα στοχαστικό δοκίμιο επί των ζητημάτων αυτών. Σε κάποια κείμενά του πρωταγωνιστούν συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά σε όλα υπάρχουν υπαρξιακές αναζητήσεις και θεολογικές πινελιές. Η δομή του είναι σαν ένας χορός. Άλλοτε αργός, άλλοτε ταχύς. Σίγουρα δυνατός όμως, ανάμεσα στη Ζωή και στο Θάνατο.  Είναι γραμμένο α πό αυτή τη λυτρωτική ανάγκη που αγγίζει και ξεκλειδώνει, από αυτήν που πονάει καθώς -άθελα και ηθελημένα- αγγίζει τα ανομολόγητα, αναμοχλεύει τα βιώματα. Το βιβλίο είναι αυτοέκδοση και το κόστος του είναι 10 ευρώ. Για πληροφορίες και παραγγελίες, μπορείτε να στείλετε mail στο asimnafpaktos@gmail.com 88 σελίδες, Διαστάσεις 14 επί 19 ...

  Βγήκαν πάλι οι large “ εραστές της τέχνης” , που με ύφος σοφιστικέ, με το βλέμμα προς τον ουρανό υπό γωνίαν 37 μοιρών, με εκρού ζιβάγκο, γκρι τραγιάσκα και κοκκάλινη πίπα ανά χείρας, αποφαίνονται: “Η τέχνη δεν έχει όρια”! Αφού δεν το αντέχεις, βρε Καραμήτρο, γιατί το λες;   Εσύ δεν είσαι που αν “κάνουν τέχνη” με το κόμμα σου, την ιδεολογία και το σεξουαλικό προσανατολισμό σου, βγαίνεις στα κάγκελα; Εσύ δεν είσαι που πριν από λίγο καιρό ούρλιαζες κατά του Σεφερλή, επειδή σε όλο το δίωρο σόου του ενέταξε 2 λεπτά σάτιρα για την ιερή αγελάδα των ΛΟΑΤΚΙ και ζητούσες να απαγορευτεί η παράσταση; Εσύ δεν είσαι που πριν από λίγα χρόνια έλεγες ομοφοβικό και φασίστα τον Τζίμη Πανούση, που έλεγε “οι gay είναι κανονικοί άνθρωποι κι εγώ τους κάνω κανονική σάτιρα”; Αφού δεν το αντέχεις, γιατί το λες;   Εσύ δεν είσαι που, αν βεβηλώνουν έργα τέχνης που δεν είναι της αρεσκείας σου, όπως αγάλματα των ηρώων του 21, είτε σφυρίζεις αδιάφορα, είτε δικαιολογείς την πράξη...

  Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι έρευνες, οι σπουδές και αυτονόητα το ενδιαφέρον για την εφηβική ψυχολογία και κυρίως η διάγνωση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι άνθρωποι, που τούς οδηγούν στην απελπισία. Συνήθως, όλα τα παραπάνω περιστρέφονται γύρω από δυο άξονες: τη σχολική επίδοση και τη διαπροσωπική αποδοχή. Πέρα όμως από το επιστημονικό σκέλος, την ανακοίνωση των πορισμάτων και τα ακαδημαϊκά πονήματα, τα οποία έχουν οπωσδήποτε τη δέουσα εγκυρότητα και τεκμηρίωση, έχω την αίσθηση ότι κάτι λείπει. Κι αυτό το κάτι είναι εξαιρετικά σημαντικό: η αφιλτράριστη ματιά των ίδιων των παιδιών. Αφιλτράριστη και γνήσια ματιά που συνήθως ευδοκιμεί σε πηγαδάκια, σε ελεύθερες συζητήσεις και σίγουρα σε περιβάλλοντα ελεύθερης, μη φορμαλιστικής αυτοέκφρασης. Αρκετά συχνά εμείς οι μεγάλοι ακούμε και λέμε μεταξύ μας -εσωτερική ανακύκλωση δηλαδή- ότι “ο Κώστας δεν έχει ενδιαφέροντα” ή “η Μαρία σαν να πάσχει από κατάθλιψη”. Ακόμη πιο συχνά θα πάμε με τον αέρα του έμπειρου σ...