Οι έφηβοι και ...εμείς, οι άλλοι!
Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι έρευνες, οι σπουδές και αυτονόητα το ενδιαφέρον για την εφηβική ψυχολογία και κυρίως η διάγνωση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι άνθρωποι, που τούς οδηγούν στην απελπισία. Συνήθως, όλα τα παραπάνω περιστρέφονται γύρω από δυο άξονες: τη σχολική επίδοση και τη διαπροσωπική αποδοχή. Πέρα όμως από το επιστημονικό σκέλος, την ανακοίνωση των πορισμάτων και τα ακαδημαϊκά πονήματα, τα οποία έχουν οπωσδήποτε τη δέουσα εγκυρότητα και τεκμηρίωση, έχω την αίσθηση ότι κάτι λείπει. Κι αυτό το κάτι είναι εξαιρετικά σημαντικό: η αφιλτράριστη ματιά των ίδιων των παιδιών. Αφιλτράριστη και γνήσια ματιά που συνήθως ευδοκιμεί σε πηγαδάκια, σε ελεύθερες συζητήσεις και σίγουρα σε περιβάλλοντα ελεύθερης, μη φορμαλιστικής αυτοέκφρασης. Αρκετά συχνά εμείς οι μεγάλοι ακούμε και λέμε μεταξύ μας -εσωτερική ανακύκλωση δηλαδή- ότι “ο Κώστας δεν έχει ενδιαφέροντα” ή “η Μαρία σαν να πάσχει από κατάθλιψη”. Ακόμη πιο συχνά θα πάμε με τον αέρα του έμπειρου σ...