Οι αμβλώσεις και ο θεολόγος

 

Είμαι στην εκπαίδευση 24 χρόνια και όλα τα χρόνια σε Λύκειο.

Μια που το θέμα αυτό περιτριγυρίζει την ύλη του μαθήματος των Θρησκευτικών, μια το ανώνυμο ερωτηματολόγιο κάθε χρόνο για όλα τα ηθικά και βιοηθικά διλήμματα προκειμένου να αξιοποιηθεί στη διδακτική πράξη, μια η οικειότητα με τους μαθητές, μια οι εκατοντάδες συζητήσεις σε διαλείμματα και εκδρομές, συνήθως όσα ξέρει ο θεολόγος δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος...

Δεν καταθέτω λοιπόν άποψη, αλλά ΓΝΩΣΗ. Διδακτική και εμπειρική.

Η εμπειρική βέβαια... φιλτραρισμένη!

Μάλιστα, στο βιβλίο μου (https://theologosnaf.blogspot.com/2011/04/blog-post_29.html) έχω αφιερώσει πάνω από 80 σελίδες για τα διλήμματα που απασχολούν τα παιδιά, με το ζήτημα της άμβλωσης να είναι πρώτης προτεραιότητας λόγω της ηλικίας τους.

α) Καθώς περνούν τα χρόνια, οι μαθητές αποκτούν όλο και περισσότερες γνώσεις για το πώς λειτουργεί το σώμα τους και το σώμα του άλλου φύλου. Τα πρώτα χρόνια τα πράγματα ήταν χειρότερα, κυρίως στις γνώσεις και στα ενδιαφέροντα των αγοριών για το σώμα των γυναικών.

β) Οι γονείς κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Οι νεότεροι γονείς βέβαια συζητούν περισσότερο με τα παιδιά τους από τους παλαιότερους. Ειδικά, ο παλιός, στερεοτυπικός, αμέτοχος και μόνο αυστηρός μπαμπάς που ήταν ένα χάλι, τείνει ευτυχώς να εκλείψει.

γ) Στο ερώτημα αν προσφέρονται γνώσεις και προβληματισμός από το σχολείο και την Εκκλησία, γελάνε.

Πικρά.

Δικαίως.

δ) Τα αγόρια γίνονται όλο και πιο πολύ συμμέτοχα στον προβληματισμό και στις σοβαρές συζητήσεις. Εκνευρίζονται με τους κοινωνικούς διχασμούς από γελοία συνθήματα φεμιναζί, όπως το γνωστό "δεν έχεις μήτρα, δεν έχεις άποψη". Η θέση μου για το σύνθημα αυτό είναι εδώ:

https://theologosnaf.blogspot.com/2025/02/blog-post.html

ε) Τα κορίτσια όλο και περισσότερο εκφράζουν ως φερέφωνα τα γελοία συνθήματα φεμιναζί, όπως το γνωστό "δεν έχεις μήτρα, δεν έχεις άποψη", αλλά με τη συζήτηση καταλαβαίνουν ότι ούτε προς το συμφέρον τους είναι κάτι τέτοιες γελοιότητες.

στ) Το μεγάλο στοίχημα αυτού του μαθήματος δεν είναι ούτε η κινδυνολογία και οι κατάρες, ούτε ο κοινωνικός διχασμός και η καρακοσμάρα. Είναι η υπευθυνότητα, ο σεβασμός όλων προς όλους και η θεμελίωση μιας νέας κοινωνίας της πραγματικής προόδου, της ευτυχίας και της αγάπης.

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Θεολόγος καθηγητής