Αγάπα το χρόνο σου…

Αυτό ήταν; Τελείωσε; Έληξε η φιέστα με την αλλαγή του χρόνου και επέστρεψες στο α-νόητο;

- Τι κάνεις; Πώς είσαι;

- Ε, εδώ. Τα ίδια. Στη ρουτίνα.

Απάντηση που αν δεν δίνεις τυπικά ή για να αποφύγεις (μακάρι δηλαδή…), μάλλον θα πρέπει να σε ανησυχήσει.

Ο χρόνος είναι ένα πρόβλημα. Θεωρείται δεδομένος (εσφαλμένα, αρκεί να δούμε για λίγο γύρω μας) και τον διαχειρίζονται συνήθως άλλοι. «Στη δουλειά θα είσαι μέχρι τις 4», μάς λέει το αφεντικό, «κερδίστε χρόνο», μάς λένε οι διαφημίσεις.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε ανάγκη να τον μετράμε, να τον ορίζουμε, να μιλάμε μαζί του. Πρωτοχρονιά, γενέθλια, επέτειοι. Ίσως για να τον σταματάμε, ίσως για να του δίνουμε νόημα. Βέβαια, και γι’ αυτό υπάρχουν οι συνταγές του σύγχρονου  life style.

- Άντε να περάσει κι αυτό…

- Πλάκα κάνεις! Τόση ώρα;

Θα τα έλεγες ποτέ για μια υπέροχη εκδρομή, για μια ταινία που σου αρέσει, για ένα καφέ με ένα φίλο;

Σε ἐνα εργαστήριο είναι στημένο ένα καβαλέτο με έναν καμβά. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Το δωμάτιο, τα φώτα, το ξύλο, οι βίδες. Ο καμβάς όμως είναι λευκός. Και περιμένει εσένα. Θα ζωγραφίσεις;

Και να σου πω και κάτι τελευταίο; Μην τα ρυθμίζεις όλα, βρε αδερφέ! Ίσως τα καλύτερα ταξίδια να είναι αυτά που δεν φτάνουμε εκεί που έχουμε προγραμματίσει….

ΥΓ: Ελπίζω να μη σου έφαγα το χρόνο….

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Θεολόγος καθηγητής