Γυναίκα με ημερομηνία λήξης



Σάλος προκλήθηκε πριν από λίγες ημέρες από τις δηλώσεις ενός 50χρονου Γάλλου συγγραφέα ότι οι γυναίκες άνω των 50 ετών είναι πολύ μεγάλες για να τις ερωτευτείς. Συμπλήρωσε μάλιστα ότι το σώμα μιας 25χρονης είναι εντυπωσιακό σε αντίθεση με το σώμα μιας 50χρονης που δεν είναι.
Κακώς προκλήθηκε σάλος και κακώς, κυρίως γυναίκες, επιτέθηκαν ή ειρωνεύτηκαν τον συγγραφέα. Η πλειοψηφία αντρών, αλλά και γυναικών, ασπάζονται (έστω κι αν δεν τις ομολογούν όλοι κυνικά) αυτές τις απόψεις. Με αυτές ως οδηγό κυκλοφορούν, συναναστρέφονται, ψάχνουν, ποστάρουν φωτογραφίες, συνάπτουν σχέσεις. Η κυτταρίτιδα, τα ψωμάκια, η ηλικία είναι αιτία άγχους, αυτομαστιγώματος και χλευασμού στη δική μας «απελευθερωμένη» και ταυτόχρονα πουριτανική κοινωνία.
Κατακρίνουμε μια γυναίκα που δεν ταιριάζει στα δικά μας κουτάκια της προοδευτικής φθοράς και του κοινωνικού αποκλεισμού, ανάλογα με την ηλικία της και το οικογενειακό της status. Φθονούμε και σ-χολη-άζουμε μια γυναίκα «μεγάλης ηλικίας» που ντύνεται «νεανικά», που προσέχει το σώμα της, που βάφεται, που έχει κοινωνική ζωή, που αναζητά την αποδοχή, την παρέα, τον έρωτα.
Με διπλή ηθική μεγαλώνουμε οι γονείς τα αγόρια και τα κορίτσια μας, τα νουθετούμε στο σχολείο, τα σχολιάζουμε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Αν πάμε στην καθ’ ημάς θρησκευτική–συμπλεγματική  «διανόηση», τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Ισχύουν όλα τα παραπάνω στο μέγιστο βαθμό με την προσθήκη ότι όσο πιο αντικοινωνική, στερεοτυπική, πλαδαρή, ατημέλητη και γενικά θαμμένη είναι μια γυναίκα, τόσο πιο πολύ αγγίζει την «αγιότητα».
Κακώς λοιπόν λοιδωρούμε το συγγραφέα. Με τον καθρέφτη μας μαλώνουμε.
Η γυναίκα ως κρέας. Σερβίρεται στον πελάτη–αρσενικό και πωλείται ακριβά ή πιο φθηνά, ανάλογα με τα προσόντα. Πάντως, αν σιτέψει αρκετά, απλά αποσύρεται από την αγορά.
Αυτό που προσωπικά με εξόργισε περισσότερο στις παραπάνω δηλώσεις είναι η σκύλευση μιας ιερής έννοιας: του έρωτα. Ταυτίστηκε μόνο με το σφριγηλό και νεανικό σώμα. Τίποτα παραπέρα.
Η γυναίκα ως κόσμος. Προς ανακάλυψη. Και ως κόσμημα. Για να ομορφαίνει τη ζωή.
Ψιλά γράμματα για όσους αρκούνται σε ανέραστα στερεότυπα που ικανοποιούν πρόσκαιρα το εγωιστικό τους αυτοείδωλο, αλλά τους στερούν μια μέγιστη γοητεία: να αγαπήσουν και να ερωτευθούν.

Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής

Σχόλια

  1. Διάβασα τη σχετική ειδησεογραφία, κι απ' όσα κατάλαβα η "δήλωση" δεν έγινε αυτόκλητη αλλά στα πλαίσια συνέντευξης σε γνωστό περιοδικό που απευθύνεται κυρίως σε γυναίκες. Αν η δήλωση του συγγραφέα υποσημαίνει έναν Α βαθμό νοητικής στέρησης, τι βαθμό υποδηλώνει η σχετική ερώτηση του/της δημοσιογράφου που την έθεσε; Τέτοιες ερωτήσεις γίνονται με σκοπό τον γαργαλισμό του αναγνωστικού κοινού, και από μόνες τους προσβάλλουν το γυναικείο φύλο, ακόμη κι αν δεν λάβουν απάντηση.
    Για την υποκριτική διπλή ηθική μας παραπέμπω σε πρόσφατη ανάρτησή μου εδώ: https://antonispapagiannis.blogspot.com/2018/12/blog-post_11.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έμμηνος ρύση και Θεία Κοινωνία

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Απασφάλιση θεολόγου…

Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….

Το «δικαίωμα» των καταλήψεων

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια…

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Γράμμα στον Ιούδα…