Κάψτε τα κηρύγματα!



Ίσως σε κάποιους φανεί δευτερεύον αυτό το ζήτημα (με όρους επικαιρότητας ίσως είναι), αλλά προσωπικά με απασχολεί έντονα ο λόγος της Εκκλησίας σε στιγμές κρίσεων. Και φυσικά, λόγος της Εκκλησίας δεν είναι οι ακραίες τοποθετήσεις συγκεκριμένων προσώπων, που απασχολούν την επικαιρότητα για λάθος λόγους. Τις τελευταίες όμως ημέρες υπάρχει μια έντονη θεολογική αντιπαράθεση και προσπάθεια ερμηνείας της πρόσφατης εθνικής τραγωδίας.
Δεν γράφω ως τσάμπα μάγκας ούτε ως αδιάφορος, αλλά ως πιστό μέλος της Εκκλησίας και ως θεολόγος καθηγητής επί 18 συναπτά έτη σε Λύκειο. Το λέω ξεκάθαρα: Κάψτε τα κηρύγματα άλλων δεκαετιών που γεμάτα προτεσταντικό ηθικισμό (τον οποίο υποτίθεται ότι πολεμάτε) δημιούργησαν ανθρώπους φοβικούς και συμπλεγματικούς. Ανθρώπους που ζούσαν (και ζουν) την κάθε τους στιγμή με το φόβο της τιμωρίας και με την ανάγκη εξιλέωσης ενός Θεού που υποτίθεται ότι τους αγαπάει, αλλά αφού πρώτα τους εξοντώσει.
Θυμηθήκατε τις σκληρές γραμμές της Παλαιάς Διαθήκης (άλλο πάλι και τούτο από 49 βιβλία και χιλιάδες γραμμές να επιλέγουν κάποιοι μόνο ό,τι μιλάει για τρόμο και θάνατο), αποσιωπώντας ότι η Παλαιά ερμηνεύεται διά της Καινής. Επιμένετε στο πνευματικό γάλα, ενώ για τους ενηλίκους υπάρχει η πνευματική τροφή. Θυμηθήκατε τα Σόδομα και τα Γόμορρα που κάηκαν, αλλά δεν θυμηθήκατε αυτό που λέει ο Χριστός ότι κάθε σπίτι που δεν θα δεχθεί την ειρήνη Του και το κήρυγμα της αγάπης θα έχει χειρότερη εξέλιξη. Ποια ειρήνη και αγάπη Χριστού διδάσκουμε στις ψυχές των ανθρώπων σήμερα και ειδικά στα νοικοκυριά που θρηνούν θύματα από την πυρκαγιά; Τι λέει η Καινή Διαθήκη για το σκανδαλισμό των ανθρώπων;
«Δίκαιη οργή του Θεού για τις αμαρτίες του λαού και των αρχόντων του». Ένας Θεός τιμωρός ή (σε πιο light εκδοχή) δίκαιος, που εμπίπτει στη λογική «Λυπάμαι. Έχασες». Τίποτε περισσότερο από την ερμηνεία που έδωσαν αρκετοί ραββίνοι για το ολοκαύτωμα των Εβραίων, όταν στο πρόσωπο του Χίτλερ σχεδόν είδαν το όργανο του Θεού για τη δίκαιη τιμωρία του αποστάτη λαού. Τίποτε περισσότερο από το Κοράνιο, όπου το δίπολο «Αμάρτησες; Θα τιμωρηθείς» είναι εμφανέστατο.
Ποιος Θεός αποστρέφει το πρόσωπό Του; Ποιος παίρνει τη Χάρη Του; Αυτός που άφησε τα 99 πρόβατα και έψαξε για το ένα; Αυτός που έτρεξε κι αγκάλιασε τον Άσωτο Υιό και τον αποκατέστησε, αφού αγνόησε και την απολογία του και την ένσταση του μεγαλυτέρου αδερφού; Αυτός που ενέπνευσε το «όπου πλεόνασε η αμαρτία, υπερπερίσσευσε η χάρη»;
Πόσο θεολογικά απαράδεκτο είναι να στριμώχνουμε πλούσιες έννοιες, όπως «κακό», «αμαρτία» και «μετάνοια», στο θρησκευτικό μας μικρόκοσμο, να τις πολτοποιούμε με τον ηθικιστικό οδοστρωτήρα και τελικά να υπονοούμε (σαφώς και ξεκάθαρα) ότι αμαρτάνουν οι άλλοι, να μετανοήσουν οι άλλοι, αλλιώς το κακό θα τους βρει (και δικαίως)!
Επιτέλους, κάψτε αυτά τα κηρύγματα. Μπορεί κάποτε να βόλεψαν και να έφεραν οπαδούς στη θρησκεία (και όχι πιστούς στην Εκκλησία), αλλά τώρα είναι τουλάχιστον γραφικά. Φαίνεται και από το συνεχώς μειούμενο πλήθος των οπαδών πλέον… Δεν αποστάτησε ο κόσμος και ειδικά οι νέοι άνθρωποι. Τα κλισέ της θρησκευτικής ναφθαλίνης δεν μπορούν.
Ο Θεός είναι αγάπη. Τέλος! Τα «ναι μεν, αλλά» είναι δικά μας αναχώματα. Ο λόγος της Εκκλησίας είναι φωτεινός. Γιατί πρέπει να ρίξουμε πάνω του τη σκιά μας; 

Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής




Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έμμηνος ρύση και Θεία Κοινωνία

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Απασφάλιση θεολόγου…

Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….

Το «δικαίωμα» των καταλήψεων

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια…

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Γράμμα στον Ιούδα…