Ο κλόουν είναι πάντα μόνος…
Είσαι ο ευχάριστος τύπος της παρέας.
Κάνεις τους άλλους να ξεκαρδίζονται. Αλήθεια είναι... Έχεις πηγαίο και καλό
χιούμορ. Επιδιώκουν τη συντροφιά σου, γιατί περνάνε καλά. Ενδόμυχα, ίσως και να
σε ζηλεύουν κιόλας. Με την καλή έννοια - αυτή του θαυμασμού. Δείχνεις ότι δεν
έχεις μεγάλα προβλήματα και μάλλον έχεις λύσει και τα μικρά. Σε αντίθετη
περίπτωση, δεν θα ήσουν τόσο άνετος, τόσο αστείος, τόσο κοινωνικός….
Έρχεται όμως πάντα αυτή η στιγμή. Που
η παράσταση τελειώνει, που τα φώτα σβήνουν. Τότε που φεύγεις από τη σκηνή, τότε
που ξεβάφεις τα χρώματα. Τότε που δεν είναι κανείς εκεί για να δει την αλλαγή
σου.
Με το αλμυρό δάκρυ στα μάτια και την πικρή γεύση της θλίψης στην
ψυχή.
Με την αλησμόνητη αίσθηση της
προδοσίας στη μνήμη.
Με τη μοναξιά σου παρέα να βλέπετε ξανά - σαν
σε ταινία - τα γέλια, τα πειράγματα και τα δρώμενα πριν από λίγο.
Με ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη για
τον πειστικό ρόλο.
Με τη βεβαιότητα ότι τελικά κανείς δεν
μπορεί να σε ξεκλειδώσει.
Τελικά, ο κλόουν είναι πάντα μόνος;;;
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής
Και αυτές τις στιγμές που εισαι χαλια και κανεις δεν είναι δίπλα σ ένα βράδυ πέμπτης η μάλλον ξημερώματα Παρασκευής κοιτάς για αναμνήσεις από φίλους στο e-mail σου! Έξι λοιπόν διαβάζεις τα λόγια η βλέπεις κάποια βίντεο π τυχαία έχουν σταλεί από το ίδιο άτομο και δεν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις. Να τον αγκαλιάσεις κ να τον ευχαριστήσεις η να τον πιάσεις από τον λαιμό και να τον ρωτήσεις πως ξέρεις τόσα για εμένα... παύση δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα ... μάλλον όλοι νιώθουμε το ίδιο Γιατί όμως φόβος να το μοιραστούμε; Κρίμα... ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΓΙΑ ΌΛΑ ΠΑΝΑΓΙΏΤΗ
ΑπάντησηΔιαγραφή