Όσο αγαπάω, μένω πίσω….

Κάθομαι στο παγκάκι και κοιτάζω. Τι; Τίποτα. Πάει καιρός που δεν βλέπω τίποτα. Καλά μου τα έλεγαν οι φίλοι μου. Και είχαν δίκιο. Ε, δεν θα τρελαθώ κιόλας. Έχω κι έναν εγωισμό. Με αποφασιστικότητα τσαλακώνω το προχθεσινό χαρτάκι σου: «Σε αγαπώ πολύ». Στο χαρτί είναι γραμμένο, όχι δα και στην καρδιά μου. Με την ίδια αποφασιστικότητα κατευθύνω τα βήματά μου προς το σπίτι σου. Μου τα έλεγαν. Επιτέλους, τα είδα κι εγώ….. Τέρμα…..

- «Από κάτω είμαι. Κατέβα» και κλείνω το τηλέφωνο. Αμέσως βλέπω το φως από το ασανσέρ. Ισόγειο, 1, 2, 3, 4^ος όροφος. Και αντίστροφα. Τι στο καλό…. Στην πόρτα ήσουν και περίμενες; Πολύ γρήγορα έρχεσαι και δεν θα προλάβω να ετοιμαστώ….

Η τρελή αγκαλιά σου με κλονίζει. «Να σου πω. Μάλλον παρεξήγησες…». Ακούω ένα αναφιλητό. «Ε… όχι, θέλω να μιλήσουμε. Λογικά και συνετά», προλαβαίνω να πω. Με κοιτάς κατάκαρδα με μουσκεμένα μάτια και μόλις που ακούω: «Λογικά και συνετά στον άνθρωπο που σε αγαπάει τρελά;».

Αυτό ήταν. Σπάω σε κλάματα…. Στα τσακίδια η αξιοπρέπειά μου, η προετοιμασία μου, τα λογικά μου σχέδια, οι αμφιβολίες μου, τα λόγια των άλλων. 
Αξίζει, που να πάρει η ευχή, αυτή η βόλτα μαζί σου. Στη ζωή, στην αγάπη, στις μυρωδιές του Παραδείσου…..