Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

          Αυτές τις ημέρες είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλο. Τι σημασία έχει; Μπορεί να μην βλεπόμαστε, μπορεί να είμαστε μακριά σωματικά ο ένας από τον άλλο, αλλά οι καρδιές μας είναι κοντά. Ωραία παρηγοριά…. Πείστηκε κανείς μέχρι τώρα; Μετά από τις λέξεις αυτές που δεν ξέρουν τι λένε, ηρέμησε κανείς; Γιατρεύτηκε καμιά πληγή; Έπαψε το μαχαίρι να χαράζει;           Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Είπαμε πολλά. Τα νέα μας, τα σχέδιά μας. Σχολιάσαμε, γελάσαμε, δώσαμε κουράγιο ο ένας στον άλλο. Πρέπει να κλείσουμε τώρα. Έχουμε και δουλειές. «Άντε γειά, σε αγαπώ πολύ» και πατώ βιαστικά το κουμπί του κινητού με την κόκκινη παύλα. Και τώρα ησυχία. Σηκώνομαι από το κρεβάτι όπου είχα γείρει όσο μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Είμαι καλά. Πάω προς την τηλεόραση να βρω το τηλεκοντρόλ. Πριν πατήσω το μαγικό κουμπάκι του κόσμου της χαλάρωσης και της απόλυτης βλακείας, αφήνω το τηλεκοντρόλ πάνω στο τραπεζάκι μάλ...

Σας χρωστάω από το καλοκαίρι τη συνέχεια του οδοιπορικού. Μετά την πρώτη ταλαιπωρία και τις διαδοχικές απογοητεύσεις για την εμπορευματοποίηση ενός μυστηρίου της Εκκλησίας (  http://theologosnaf.blogspot.gr/2013/07/1.html ),  φτάσαμε στην ουσία του πράγματος. Επρόκειτο να προστεθεί ένα ακόμη μέλος στην Εκκλησία του Χριστού. Στα μέσα Ιουλίου στην Πάτρα. Κατά τη διάρκεια της αναμονής πριν το μυστήριο ακούγονταν από τα μεγάφωνα του ναού βυζαντινοί ύμνοι σε χαμηλή ένταση. Ωραία συνήθεια ώστε να μην εκτρέπεται εύκολα η παρουσία συγγενών και φίλων σε ευκαιρία κουτσομπολιού και αερολογίας. Ο ιερέας ήταν ένας νέος και καταρτισμένος άνθρωπος που – από τη συζήτηση που είχαμε – φάνηκε ότι τιμάει το ράσο του. Σωστές απόψεις περί της διπλοθεσίας κληρικών – εκπαιδευτικών και του χαμένου ρόλου αρκετών επισκόπων ως κατηχητών. Την ώρα του μυστηρίου δεν βιαζόταν να «τελειώσει τη δουλειά», ούτε υποτιμούσε την ιερότητα της Βάπτισης ως νοσηρό αποτέλεσμα της συνήθειας και επανάληψης. Αργέ...

            Η κυρία Μ. Ρεπούση διατύπωσε πρόσφατα (πάλι) κάποιες απόψεις για το μάθημα των Θρησκευτικών στο νέο Λύκειο. Εν ολίγοις, ζήτησε να πάψει το σχολείο να παρέχει μαθήματα ορθόδοξης κατήχησης και να μετατραπεί το μάθημα των Θρησκευτικών σε θρησκειολογία. Λησμόνησε βέβαια να μας πει εάν και πώς το θέλει το μάθημα των Θρησκευτικών στα μειονοτικά σχολεία της Θράκης. Διαπίστωσε επίσης την κατάφωρη αδικία των ωρών του μαθήματος των Θρησκευτικών έναντι των Φυσικών επιστημών και της Ιστορίας.             Νομίζω ότι βρήκα πρόσφατα έναν ένθερμο οπαδό των απόψεων της κυρίας Ρεπούση. Ένας συμπαθέστατος 60χρονος, με τον οποίο έκανα μια απέλπιδα προσπάθεια να συνεννοηθώ. Με απολυτήριο γυμνασίου το σωτήριον έτος 1968, φώναζε ότι πρέπει να σταματήσουμε να κατηχούμε τα παιδιά. 13 χρόνια μετά την αποφοίτηση του κυρίου από το Γυμνάσιο, κόπηκα κι εγώ με ένα ψαλιδάκι στο Νηπιαγωγεί...