Το οδοιπορικό ενός αναδόχου.... 1ο Επεισόδιο: Πριν τη Βάπτιση

Είναι η πρώτη φορά που γίνομαι ανάδοχος σε μια Βάπτιση. Όσα ακολουθήσουν είναι εμπειρίες, μάλλον αυτονόητες και συνηθισμένες για αρκετούς από τους αναγνώστες. Θεωρώ όμως ότι είναι η θεολογική (ή θρησκευτική, αν προτιμάτε) και κοινωνική μας κατάντια.

Πρώτη μέρα….

Μετά συζύγου (…που έχει καλύτερο γούστο!!) περιδιαβαίνω τα μαγαζιά να δούμε για βαπτιστικά.. Μας δείχνει η εμπόρισσα τα σχετικά και ξαφνικά λέει:

   "Και αυτός είναι ο στολισμός για την κολυμπήθρα".

   "Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να στολίσουμε την κολυμπήθρα", της λέω.
   "Μα γιατί;", ρωτάει έκπληκτη.

   "Είναι εκκλησιαστικό σκεύος", της λέω. "Δεν ταιριάζουν λουλουδάκια και τούλια".

    Άναυδη η εμπόρισσα......

     Δεύτερη μέρα….

    Ήρθε η ώρα για την έρευνα του βαπτιστικού σταυρού ή τέλος πάντων για ό,τι πωλείται ως σταυρός….

«Καλημέρα, θέλουμε να δούμε βαπτιστικούς σταυρούς»

«Για αγοράκι ή κοριτσάκι;», λέει έτερη μαγαζατόρισσα.

«Συγγνώμη», λέω. «Υπάρχει διαφορά»;

«Μα βέβαια. Οι σταυροί για κοριτσάκια έχουν πέρλες, διαμαντάκια και άλλα που τον κάνουν πιο….., πιο…...»

«Χαριτωμένο;», ρωτάω για να τη βγάλω από τη δύσκολη θέση.

«Ακριβώς», λέει και το πρόσωπό της φωτίστηκε ενώ το δικό μου είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει….

 «Από τι τιμές ξεκινούν;», ρωτάει η έχουσα γούστο γυναίκα μου.

«Από 400 ευρώ, χωρίς την αλυσίδα», λέει ξαφνικά η τύπισσα και ευτυχώς δεν κατάπινα κάτι εκείνη τη στιγμή, γιατί θα έγραφα το άρθρο από την εντατική τώρα. «Θα κάνουμε βέβαια κάτι καλύτερο….».

«Κρίμα, Χριστέ μου, που σταυρώθηκες μόνο για 400 ευρώ», προλαβαίνω να πω χαμηλόφωνα στη γυναίκα μου για να φάω από τα γλυκά χεράκια της μια αγκωνιά, καθώς η τύπισσα πήγαινε να βγάλει τις κασετίνες. «Πρέπει υποχρεωτικά να πάρουμε χρυσό σταυρό; Τι θα έλεγες για ένα ξύλινο με μαύρο κορδονάκι;», ξαναλέω στη γυναίκα μου για να εισπράξω τώρα ένα διακριτικό «σκάσε». Ξέρεις… αυτό που λες με στραβό στόμα καταφέρνοντας να χαμογελάς προς τη μαγαζατόρισσα.

«Θα σας δείξω κάποια σχέδια καινούρια που είναι χειροποίητα. Τι θα λέγατε για αυτόν με την πεταλούδα πάνω του που είναι αρκετά μοντέρνος»;

 «Πεταλούδα πάνω στο σταυρό;», μου ξέφυγε κάτι που έμοιαζε με γρύλισμα.

«Ναι, είναι πολύ της μόδας. Και πάει για κοριτσάκι», συνεχίζει απτόητη η τύπισσα χωρίς να έχει μάλλον κατανοήσει τα 40άρια της πίεσής μου.

Η έρευνα συνεχίστηκε για άλλα δέκα λεπτά της ώρας χωρίς την ιδιαίτερα ενεργή συμμετοχή μου. Μια φορά μόνο που ρωτήθηκα ποιος σταυρός μου άρεσε, υπέδειξα έναν σταυρό (και όχι «καλλιτέχνημα»…) για να εισπράξω την αποστομωτική απάντηση: «μα, αυτός είναι για αγόρι».

Κάποια στιγμή, η γυναίκα μου είπε ένα γλυκό «ευχαριστούμε πολύ» και βγήκαμε από το μαγαζί. Με το που πάω να ανοίξω το στόμα και να ξεχυθεί η θεολογική μου οργή, με προλαβαίνει και λέει:

«Ξέρω, ξέρω, θέλεις σταυρό και όχι κάτι που να μοιάζει με σταυρό. Θα βρούμε αλλού».

«Το καλό που σου θέλω….», λέω ξεφυσώντας……