Με αφορμή τη σύγχρονη Άλωση της Πόλης

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια μεγάλη τουριστική στροφή του ελληνικού κοινού προς την Κωνσταντινούπολη. Με αφορμή και μια δική μου επίσκεψη εκεί, θέλω να καταθέσω δυο σκέψεις:
α) Η παρουσία Ελλήνων εκεί δεν είναι απλή εκδρομή ή τουρισμός. Είναι προσκύνημα. Τα περισσότερα των μνημείων αναδύονται μέσα από έναν πολιτισμό με χαρακτηριστικά ελληνικής σκέψης και χριστιανικής πίστης.
β) Το επιφανειακό πέρασμα από τα μνημεία (π.χ. Αγία Σοφία, Μονή της Χώρας, Μπαλουκλή) με βασική σκέψη πού θα φάμε είναι άνευ νοήματος.
γ) Μας βλέπουν (και είμαστε) ως την κυριότερη χρηματοδότηση της αγοράς. Το νεοελληνικό σύμπλεγμα "να πάω στην Τουρκία να πάρω δερμάτινο και αργιλέ" το εκμεταλλεύονται μια χαρά. Προσωπικά, είδα ότι το φτηνιάρικο και η απατεωνιά είναι επιστήμη. Τα καλά πράγματα έχουν τις ίδιες τιμές και στην Ελλάδα.
δ) Αφού δίνουμε λεφτά (και μάλιστα πολλοί πολλά...), ας μην ξεχνάμε να χρηματοδοτούμε και την ελληνική μειονότητα της Πόλης και το Οικουμενικό Πατριαρχείο που παλεύει να συντηρήσει τα μνημεία και τη ζωή.
ε) Από την Κωνσταντινούπολη θα πάρεις ό,τι επιθυμήσεις. Την αίσθηση από τη βουτιά στην ιστορία και στη θρησκεία ή την αποθέωση του κιτς (χοροί με χανούμισσες και άλλα events).