«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…»

Ψάχνω στα χαρτιά μου να βρω κάτι δυναμικό για την υπέρβαση του θανάτου να δώσω στα παιδιά μου της Α΄ Λυκείου. Πέφτω πάνω σε ένα ξεχασμένο έντυπο από το Δεκέμβριο του 1995. Είναι ένα φυλλάδιο από την ενορία Αγίου Γεωργίου Παραλιμνίου στην Κύπρο. Ο ιερέας του ναού είχε μόλις πρόσφατα χάσει το γιο του από καρκίνο. Στα 22 του χρόνια….

Το έντυπο ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του παλικαριού. Ξεχωρίζει ο λόγος του ίδιου του πατέρα του, του ιερέα.

«Πολυαγαπημένε μου γιε Χριστόφορε,

Ως άνθρωποι, ως γονείς, δεν το κρύβω, πονάμε. Ο θάνατος είναι εμπειρία φοβερή. Ένας νέος, όλο όνειρα, με μέλλον που πάει στην Ελλάδα για σπουδές, στο τέταρτο έτος της Ιατρικής. Να φεύγει μέσα από τα χέρια μας με μαρτυρικούς πόνους από τη μια στιγμή στην άλλη, είναι ασύλληπτο στην ανθρώπινη σκέψη.

Είμαστε, όμως γιε μου, Χριστιανοί. Και πιστεύουμε ότι «τά μέν ώδε πρόσκαιρα, τα δε εκείσε αιώνια». Και πιστεύουμε ακόμα πώς ό,τι επιτρέψει ο Κύριος είναι για το καλό μας. Και γνωρίζουμε πόσο μας αγαπά ο Θεός. Ποτέ δεν θα μας αφήσει να συμβεί κάτι κακό. Επιτρέπει τις δοκιμασίες για να χαρίσει το στεφάνι.

Σαν το χρυσάφι σε δοκίμασε στο καμίνι της ζωής και του πόνου, γιε μου. Και αποδείχτηκες άνθρωπος του Θεού σε μια εποχή απομάκρυνσης από το Θεό. Ως την τελευταία σου στιγμή, στο κρεβάτι της δοκιμασίας και του πόνου, έμεινες συνεπής στις αρχές που ευσεβείς άνθρωποι του Θεού φύτεψαν στην ψυχή σου. Ποτέ δεν πρόδωσες τις αρχές που Πνευματικοί Πατέρες στην Ελλάδα, στο Άγιον Όρος και εδώ έβαλαν μέσα σου. Έζησες ενσυνείδητα τη μυστηριακή ζωή, παρά το νεαρό της ηλικίας σου. Μέσα στον αφόρητο πόνο ζήτησες επίμονα τον πνευματικό σου Πατέρα για εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία.

Μπροστά στο φέρετρό σου, δεν το κρύβουμε ότι πονάμε. Η μάνα που σε γέννησε, τα αδέλφια σου κι εγώ σφαδάζουμε από οδύνη και πόνο στο χωρισμό. Μα στην ψυχή έχουμε γαλήνη, άγγελέ μου, γιατί αποκτούμε εσένα πρεσβευτή δικό μας στους ουρανούς. Εκεί θα συναντηθούμε.

Να μου επιτρέψετε να θυμίσω κάτι στη γυναίκα μου, στα παιδιά μου και σε μένα.

Ανδρούλα, Χριστόφορε, Μαρία, Δημήτρη: «Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, έν παντί ευχαριστείτε». Ναι, Χριστόφορέ μου, χαιρόμαστε. Μια χαρμολύπη μάς συνεπαίρνει. Προσευχόμαστε για την ψυχή σου. Ευχαριστούμε το Θεό για σένα.

Χριστόφορέ μου, άγγελέ μου, λεβέντη μου, αγάπη μου, στο καλό. Ο Θεός μαζί σου όλες τις ημέρες της ζωής σου. Οι ουρανοί σε περιμένουν. Καλή Ανάσταση, γιε μου».