Εγώ ο τέλειος και το πιθάρι

Γέμισε ο κόσμος από τέλειους. Αλάνθαστοι, ιεροεξεταστές, κατακεραυνωτές που τα ξέρουν όλα και τα ελέγχουν όλα. Ένας από αυτούς ζει στον καθρέφτη μας. Γνωρίζουμε πώς θα καθαρίσει ο τόπος, ποιος αξίζει και ποιος όχι, ποιος είναι καλός και ποιος όχι, σε ποιον αντιστοιχούν οι ταμπέλες που έχουμε ετοιμάσει.

Γέμισε ο κόσμος μας από ανθρώπους δίκαιους. Επικαλούμαστε τη δικαιοσύνη του Θεού, την οποία και ζητάμε να επιβληθεί. Στους άλλους, βέβαια... Δεν γνωρίζουμε τι είναι αγάπη, αλλά γνωρίζουμε ποιον αγαπάει ο Θεός και ποιον όχι.  

Είναι βέβαια και κάποιες μικρολεπτομέρειες που ανατρέπουν λίγο το πώς έχουμε "μοιράσει" τους ανθρώπους. Συμβουλή: Αν δεν θέλετε τέτοιες ανατροπές, μην ανοίγετε το «Γεροντικό», το βιβλίο που περιγράφει ιστορίες και σύντομες διδασκαλίες μεγάλων ασκητών και αγίων της Εκκλησίας. 
«Σε ένα μέρος υπήρχε ένας μοναχός με κακή φήμη. Μια ημέρα οι γείτονές του, που παρακολουθούσαν τη ζωή του, είδαν μια γυναίκα να μπαίνει στο κελί του. Εξοργισμένοι, έτρεξαν αμέσως και ειδοποίησαν τον επίσκοπο της περιοχής Αμμωνά, που είχε τη φήμη αγίου ανθρώπου, με σκοπό να τον τιμωρήσει αυστηρά.

Ο μοναχός μόλις αντιλήφθηκε την κινητοποίηση αυτή, δεν πρόλαβε να φυγαδεύσει τη γυναίκα και την έκρυψε σε ένα μεγάλο πιθάρι που βρισκόταν στη γωνιά του κελιού του. Με αγωνία περίμενε την εξέλιξη.

Πράγματι, έφθασε ο επίσκοπος με το εξαγριωμένο πλήθος και μπήκαν στο κελί του μοναχού. Ο επίσκοπος αμέσως κατάλαβε, αλλά ήθελε να σκεπάσει το θέμα και να διορθώσει το μοναχό με αγάπη και όχι με άκρα αυστηρότητα και ανελέητη δικαιοσύνη.

Πήγε και κάθισε λοιπόν δίπλα ακριβώς στο πιθάρι και πρόσταξε τους κατηγόρους του μοναχού να ψάξουν όλο το υπόλοιπο κελί. Αφού έψαξαν και δεν βρήκαν τίποτε, τούς είπε ο Αμμωνάς με αυστηρό ύφος:

- Τι έχετε να πείτε τώρα; Να ζητήσετε το έλεος του Θεού και τη συγγνώμη του ανθρώπου, που τον συκοφαντήσατε.

Όταν απομακρύνθηκε το πλήθος, ο επίσκοπος έφυγε δίπλα από το πιθάρι, έπιασε το μοναχό από το χέρι και του είπε με στοργή:

- Αδελφέ μου, να προσέχεις την ψυχή σου και τη σωτηρία σου. 
Και αμέσως αναχώρησε».

Πώς πονάει η μη αυτοδικαίωση της ηθικιστικής μας εμμονής….