Το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας….

Δεν ζούσα στη δικτατορία ούτε στο Πολυτεχνείο. Δεν είχα γεννηθεί ακόμη. Εκ φύσεως βέβαια, σιχαίνομαι την καταπίεση, τη λογοκρισία και το φασισμό. Και έχω και μια εκνευριστική τάση να πηγαίνω κόντρα. 
Επομένως, εάν ζούσα τότε, μάλλον θα ήμουν αντίθετος με τη δικτατορία. Και γράφω "μάλλον" γιατί πάντα υπάρχουν και τα αποτελέσματα του πειράματος Μίλγκραμ. Δεν το λέω για να το παίξω τσάμπα μάγκας. Δεν έχω κάτι να κερδίσω. Ούτε σύνταξη αντιστασιακού διεκδικώ, ούτε θέση βουλευτή σε «προοδευτικό κόμμα».

Πριν από λίγα χρόνια ήμουν παρών σε μια συζήτηση "αντιστασιακών" της Επταετίας. Είχα ψαρώσει από το ηρωικό ιδεώδες που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου. Μέχρι που με βρήκε παράμερα ένας ηλικιωμένος κύριος (ο πιο λιγομίλητος στην αρένα με τα θηρία) και μου είπε εμπιστευτικά: "Μην πιστεύεις κανέναν. Όλοι βολεμένοι ήταν....".

Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι η χαρά της μυθικής Αριστεράς. Αυτής, η οποία στις επετείους της 28ης Οκτωβρίου και 25ης Μαρτίου ξεθεμελιώνει (...και καλά....) ιστορικούς μύθους. Εδώ φτιάχνει τους δικούς της και γαυγίζει εάν πάς κοντά. Τα highlights των αριστερ(ιστικ)ών μύθων είναι τα παρακάτω:
α) Όλοι οι αντιστασιακοί ήταν μόνο Αριστεροί (οργανωμένοι και κομματικοποιημένοι) και όλοι οι Αριστεροί ήταν μόνο αντιστασιακοί. Και μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα να υπερηφανεύονται. Τα αριστερά κόμματα του σήμερα, οι συνιστώσες και οι εφαπτόμενες είναι η μόνη φυσική συνέχεια των ιδεών και του αγωνιστικού φρονήματος του Πολυτεχνείου. Μόνο αυτοί δικαιούνται να βγάζουν λόγους, να κάνουν πορείες και να διακόπτουν όποια εκδήλωση μνήμης δεν γουστάρουν.
β) Κανείς δεν εξαργύρωσε τον (πραγματικό ή πλασματικό) αγώνα του. Πληροφορίες ότι κάποιοι δεν ήταν ούτε στους παραδρόμους του Πολυτεχνείου και ότι μετά φάγανε με χρυσά κουτάλια στην υγεία των κορόιδων είναι σκευωρίες. Κανείς τους δεν έγινε υπουργός της μίζας, επίτροπος "όπου φυσάει ο άνεμος πάω" και υψηλόμισθο στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Προσωπικά, μου αρέσουν οι επέτειοι. Τις θεωρώ κομβικά σημεία. Σαν να σταματάς κάπου σε μια διαδρομή καθημερινότητας και ρουτίνας για να πάρεις ένα μήνυμα, μια εικόνα, ένα άρωμα που σε οδηγεί κάπου διαφορετικά από το μέσο όρο και από την εναλλαγή συνηθειών. Μου αρέσει το συναίσθημα και η ιδεολογία των επετείων. Έτσι και με την επέτειο του Πολυτεχνείου. Προτιμώ να κρατήσω την αγωνιστικότητα, τις ιδέες και το αίτημα για ελεύθερη σκέψη και ζωή που πηγάζει από εκεί, χωρίς να ψάχνω να τις συνδέσω με επώνυμους κομματικούς εκπροσώπους τους. Μου αρέσει το σύνθημα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", κυρίως γιατί ακόμη δεν έχει εκπληρωθεί. Έχουμε κι εμείς κάτι για να αγωνιζόμαστε. 
Θα ήθελα πραγματικά κάποια στιγμή να προστατεύσουμε τις επετείους. Όχι για έναν ανέξοδο ρομαντισμό. Αλλά για την τροφοδοσία μας ως ατόμων και ως λαού. Να τις προστατεύσουμε. Και από αυτούς που τις μηδενίζουν και από αυτούς που τις αρμέγουν.