Άλλο τότε, άλλο τώρα…

Η διαχρονική ασθένεια του διακοσμητικού κυβερνητικού συνδικαλισμού

«Είμαστε η μοναδική ανεξάρτητη συνδικαλιστική παράταξη…. μπλα, μπλα …. που μάχεται για τα δίκια του εκπαιδευτικού και του σχολείου … μπλα, μπλα…». Μόνο εάν αρχίσουν να διαπληκτίζονται μεταξύ τους, καταλαβαίνεις ποιον κομματικό χώρο υπηρετεί η κάθε «ανεξάρτητη» παράταξη. Δυο τρεις προτάσεις να ακούσεις ή να διαβάσεις, τα κατάλαβες όλα.
Κι αυτά δεν συμβαίνουν τώρα, αλλά για πολλά χρόνια στο χώρο της εκπαίδευσης και της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα. Μόνο που εναλλάσσονται οι ρόλοι μεταξύ ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ, αφού έχουμε την «τύχη» να βασιλεύει ο δικομματισμός. Δυστυχώς, οι αριστερές παρατάξεις έχουν εθιστεί στο σύνδρομο «όχι σε όλα» κι εκεί που θα προσδοκούσες να συναντήσεις κάτι εποικοδομητικό, πέφτεις πάνω σε άγονη και άδικη κριτική και σε ανεφάρμοστα αιτήματα.
Να ορισμένα τρανταχτά παραδείγματα στο χώρο της παιδείας από τη νυν εκπρόσωπο του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
- Τότε έγραφαν κι έλεγαν πολλά, τώρα (μετά τις 4 Οκτωβρίου 2009) σιωπή.
- Τότε οι μαθητικές καταλήψεις ήταν δίκαιη έκφραση αγανάκτησης των μαθητών και εικόνα του βρασμού της κοινωνίας, τώρα είναι απλώς παράνομες.
- Τότε ζητούσαν νομοθετική ρύθμιση για το διορισμό των αναπληρωτών που συμπληρώνουν 18μηνη προϋπηρεσία, τώρα θεωρούν ότι κι αυτοί πρέπει να (ξανα)δώσουν ΑΣΕΠ και στην καλύτερη περίπτωση μοιράζουν «ηθική στήριξη».
- Τότε φώναζαν για τα κενά στα σχολεία από τον Οκτώβριο, τώρα δεν μιλάνε ούτε το Φεβρουάριο.
- Τότε ο διάλογος ήταν προσχηματικός, τώρα οι πονηρές δημοσκοπήσεις δεν μας χαλάνε.
- Τότε η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη των μαθητών ήταν η αιχμή του δόρατος για διαμαρτυρίες, τώρα αιωνία της η μνήμη και οι συγγενείς στο γάμο.
- Τότε η λέξη «αξιολόγηση» πήγαινε χέρι χέρι με τη χειραγώγηση, τώρα είναι αναγκαία.
Αυτή βέβαια είναι η γενική κομματική γραμμή που καπελώνει το συνδικαλισμό. Υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις συναδέλφων συνδικαλιστών. Ειλικρινά απορώ πώς ανέχονται να εξομοιώνονται με τους λογής συνδικα-ληστές της αρπαχτής, του βολέματος και της θεσούλας. Είναι πολύ θλιβερό, εκπαιδευτικός που μιλάει στους μαθητές του για ελευθερία συνείδησης, αξιοπρέπεια και ήθος να «αναγκάζεται» να μετατραπεί σε φτηνό πολιτικάντη για να δικαιολογήσει αυτά που αποφάσισαν οι από πάνω για λόγους κομματικού συμφέροντος.
Έχω τη γνώμη ότι το ποσοστό των πολιτών που θεωρεί ειλικρινά ότι στα κόμματα υπάρχει γνήσια ιδεολογία έχει πέσει σε μονοψήφιο νούμερο. Νομίζω πως είναι ώρα να καταρρεύσει το κομματικό κατεστημένο και στο συνδικαλισμό, τουλάχιστον στο χώρο της παιδείας. Άνθρωποι αξιόλογοι, σοβαροί και με ιδεολογία τους την υπηρεσία της δημόσιας παιδείας οφείλουν να οργανώσουν κάτι κυριολεκτικά ανεξάρτητο και ανεπηρέαστο. Ως πότε συνάδελφε συνδικαλιστή θα αντέχεις να κάνεις το Δον Κιχώτη; Οι ανεμόμυλοι θα είναι πάντα ανεμόμυλοι και η Δουλτσινέα είναι κάπως διαφορετική από αυτή που φαντάστηκες.

Σχόλια

  1. Και να σκεφτεί κανείς ότι στις 21/3 !!!!! το υπουργείο έστειλε επιστολή στην ΟΛΜΕ για να προτείνει τρόπους αναπλήρωσης των χαμένων διδακτικών ωρών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φυσικά και είναι άλλο τότε κι άλλο τώρα. Τώρα είναι όλα χειρότερα.
    Όντως θλιβερό, θλιβερό και άκρως καταθλιπτικό όλο αυτό που συμβαίνει...
    Και, ναι, αυτό που λες είναι κάτι που με κάνει να απορώ και να εκνευρίζομαι κάθε φορά που διαβάζω τα αιτήματα, όταν εξαγγέλλεται απεργία μίας ή ...μιάμισης ημέρας (θαρρείς και δεν υπάρχουν κι άλλοι τρόποι διαμαρτυρίας και πίεσης)... Ανεφάρμοστα, όπως λες, και ουτοπικά. Ένα από αυτά, που αν και αδιόριστη, με κάνει να γελάω κάθε φορά που το διαβάζω: "Άμεσος διορισμός για όλους"!!! Πώς να τους πάρει στα σοβαρά...
    Δεν ξέρω, δεν πιστεύω στον συνδικαλισμό, μας έχει απογοητεύσει οικτρά. Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, αλλά απειροελάχιστες. Εάν ήταν όλοι μια γροθιά και βάζανε αυτά τα ρημαδοκόμματα και τα λογής-λογής συμφέροντα στην άκρη, πραγματικά θα κάναμε απίστευτα πράγματα!
    Δυστυχώς όμως δεν βλέπω να γίνεται κάτι τέτοιο, ειδικά τώρα που όλοι κάνουν τον σταυρό τους που έχουν μια δουλειά (μόνιμοι κυρίως)και ικανοποιούνται από αυτό και μόνο. Πώς να διεκδικήσουν κάποια πράγματα, πέρα από τα οικονομικά, για ουσιαστικές και όχι επιφανειακές κι αποσπασματικές αλλαγές... Και ποιος να σκεφτεί κι όλους εμάς, τους αναπληρωτές-ωρομίσθιους κι ελαστικά εργαζόμενους, που δεν μπορούμε καν τα στοιχειώδη να προγραμματίσουμε στη ζωή μας, επειδή τη ζωή αυτή την έχουνε κάνει λάστιχο που το τεντώνουν καταπώς τους βολεύει...

    Πονεμένη ιστορία η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη. Πέρυσι που υπήρξα και γω κομμάτι της, ένιωθα πραγματικά ότι έκανα κάτι πολύ σημαντικό για κάποια παιδιά που αλλιώς δεν επρόκειτο να βοηθηθούν, γιατί δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα... Ένα τέτοιο παιδί ήμουν και γω κάποτε και με βοήθησε μόνο ο Θεός...
    Και τώρα; Τι έγινε γι'αυτό; Την προηγούμενη χρονιά που είχε πάλι σκοπό να την κόψει, το πήρε πίσω, επειδή υπήρξαν αντιδράσεις. Φέτος; Τι έγινε φέτος; Όλα καλά; Ποιος νοιάζεται γι'αυτά τα παιδιά;
    Δηλώνω απογοητευμένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Έμμηνος ρύση και Θεία Κοινωνία

Η ομιλία μου στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (2013)

Η θλιβερή εικόνα των μαθητών της Γ΄ Λυκείου

Απασφάλιση θεολόγου…

Οι Τρεις Ιεράρχες στα σκουπίδια….

Το «δικαίωμα» των καταλήψεων

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια…

Συζητώντας με έναν κομπλεξικό (…περί θρησκείας)

Θεέ μου, είσαι άδικος….

Γράμμα στον Ιούδα…