Εκκλησία, ίντριγκες και υποκρισία

Δεν υπάρχει ιστορική στιγμή του ανθρώπινου βίου, που να μην ασκούν τρομερή γοητεία η εξουσία, η θέση και το κύρος. Επομένως, δεν υπάρχει ιστορική στιγμή του ανθρώπινου βίου, που οι άνθρωποι να μην επιδιώκουν και να μην εξυπηρετούν τα παραπάνω. Ούτε οι μαθητές του Χριστού δεν γλίτωσαν από αυτά, καθώς είναι γνωστό το περιστατικό, κατά το οποίο δύο εξ αυτών, με τη μεσολάβηση της μητέρας τους, ήθελαν να καθίσουν δεξιά κι αριστερά Του, παρεξηγώντας ότι ο Κύριος μοίραζε θέσεις εξουσίας και γοήτρου, όταν μιλούσε για τη Βασιλεία των Ουρανών. Όταν ακούω ή διαβάζω «δεν είναι αυτό η Εκκλησία», διαφωνώ. Η Εκκλησία είναι ΚΑΙ αυτό, όπως και όλος ο δημόσιος και ιδιωτικός βίος είναι ΚΑΙ αυτό. Μια ματιά να ρίξει κανείς σε ολόκληρη τη Βυζαντινή ιστορία, αλλά και στη διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας θα δει ότι αρκετές φορές οι επισκοπικοί θρόνοι ήταν αποτέλεσμα συναλλαγών με ισχυρούς και μεσάζοντες και όχι μόνο λόγω προσωπικών γνωριμιών ή οικονομικών ανταλλαγμάτων, όπως φαίνεται να είναι...